Je kunt er maar mee bezig zijn… #tmobile

Gisteren in de mail (nee niet die van mij gelukkig) een bericht van T-Mobile. De vraag was of je de iPhone tot leven wilde brengen. Nou de meeste mensen die bellen met T-Mobile willen dat wel aangezien het kreng vaak zo dood als een pier is zonder bereik. Dus ja hoor er werd driftig geklikt op de link “Ja breng mijn eiPhone tot leven dan maar” en het allereerste resultaat was “Bekijk deze pagina op een PC” …. dussss ok natuurlijk.. daar hebben we natuurlijk ook geen smartphone voor he … kijken naar mailtjes.

Maar goed zo gezegd zo gedaan, de mac book werd in stelling gebracht en de mail opgehaald. “KLIK” zei ze en warempel er verscheen zo maar een pagina het was een groter wonder dat het splijten van de rode zee! Op deze pagina stond nogmaals de vraag of de lezer de eiPhone tot leven wilde brengen. Ach we zijn er nu toch dus laten we dat maar doen dan.

Vol spanning werd er op de link geklikt en de volgende pagina verscheen… OOOEEEHHHHHH “stap 1” vertelde het scherm was “Sluit de webcam aan” … enfin dat was snel gebeurt omdat het cammetje in het appletje zit 🙂 Daarna moest er met de eiPhone een QR code worden gescanned … OOEEEEEEHHHHH SPANNOONNNDDDDDD …

WOW er kwam een link naar voren en als bezeten verdween de eiPhone naar een pagina op het Internet en liet een filmpje zien van een T logo. Je zou bijna denken dat het een grap was maar aangezien 1 April al voorbij was denk je er het beste van… Oh of we nu de eiPhone voor de webcam wilde houden…

Jemig de pemig zeg.. de site wisselde uiteindelijk zo maar van pagina en liet een filmpje zien.. jaja mensen EEN FILMPJE!!!! En niet zo maar een fimpje neeheeee.. een algemeen filmpje dat werkelijkwaar helemaal maar dan ook helemaal NERGENS over ging. Ik nog proberen te praten tegen de eiPhone omdat ik (naïef als ik ben) nog steeds dacht dat dat ding eindelijk tot leven kwam en zich zou voorstellen met “Hallo Menno, ik ben een eiPhone” maar niets was minder waar. Schudden, kloppen, schreeuwen en proberen te bellen.. niets hielp en toen was alles in ene duidelijk… dat was het.. DAT WAS HET!!! Het filmpje was het tot leven komen!!! Euforisch holde ik schreeuwend en gillend door de kamer met de eiPhone in mijn handen roepende HALLELUJA HIJ LEEFT!!!!!

dusssss

Ben wel benieuwd welke geniale breinen dit bedacht hebben want ik denk dat die beter kunnen onderduiken .. althans ik zou maanden in schande rondlopen…

Ach ja.. het was T-Mobile he 🙂 die hebben zo’n goede staat van dienst dat ze best wat tijd kunnen besteden aan het verspillen van kostbare tijd van hun klanten 🙂

Zoooooo klaar 🙂

 

Hoe is het toch in hemelsnaam mogelijk?

Ik lees

Inmiddels zijn er duizenden mensen overleden door de droogte. Nu bezwijken zo’n 100 kinderen per dag.

op nu.nl … hoe is het toch steeds weer mogelijk dat in een wereld waar de melk, boter, vlees en groente weggegooid worden omdat er een overschot van is. Waar subsidies de land en tuinbouw overeind moeten houden omdat anders de productie van dergelijke goederen “te veel zou kosten”

Hoe kan het dat de halve wereld compleet en idioot over de top gaat als er een nieuwe iPad uitkomt en hoe kan het dat er 100 kinderen per dag gewoon doodgaan simpelweg omdat ze de pech hadden op de verkeerde plek geboren te worden.

Waarom kunnen we dit niet oplossen? Elk jaar verdwijnen er miljoenen en miljoenen aan steun van de landen en mensen in een bodemloze put. Eten is er niet maar om de een of andere reden zijn er wel altijd kalashnikovs en de bijbehorende munitie. Vele rijkdommen zijn er te vinden zoals edelstenen of aardolie en toch sterven er 100 kinderen per dag.

Waar blijft al dat geld? Waarom komt dat niet aan? Verdwijnt het in de zakken van de stammen die daar de scepter zwaaien? Verdwijnt het in de zakken van dictators en ander gespuis? Of verdwijnt het in goedbedoelde maar uitzonderlijk inefficiënt uitgevoerde projecten? Ik begrijp het gewoon niet.

Al dat geld, en we hebben het over 100’en miljoenen gaat ergens heen maar schijnbaar komt het nooit aan. En elke dag sterven er weer 100 kinderen omdat ze de pech hadden daar geboren te worden. Ontwikkelingshulp noemen we het maar het lijkt steeds meer op bodemloze put hulp.

Hoe kan het dat we het wel eens worden over een muntstuk of een handelsovereenkomst sluiten met x aantal landen maar falen we steeds weer om als 1 entiteit nu eindelijk iets te gaan doen aan onrecht als dit. Jaja ik weet het ik leef in een utopische wereld en ik zie het vast allemaal “te simpel” en dat geloof ik.. maar dat verantwoord nog steeds niet waarom 100 kinderen per dag een nodeloze dood sterven terwijl “wij” door blijven gaan met de onzinnigheid van elke dag (voor sommige dan he).

Daar moet ik je toegeven kan ik enorm moedeloos van worden… je zou bijna (lees BIJNA) niets meer geven aan 555 maar aangezien alles bepaald is door het alternatief zal ik dat als enige echt kunnen doen terwijl ik weet dat er een to groot bedrag blijft hangen aan management, bestuur en onroerende goederen. Stel je voor dat je in een oud kantoorpand in Diemen zuid gaat zitten.. dat kan natuurlijk niet..

pfff einde betoog.. en het lezen van dit betoog koste slechts het leven van 0,34 kind ..  een koopje!

De weekenden zijn de weekenden niet meer…

Voor mij strekt het asfalt zich voor me uit, boven me spelen de asgrijze en felwitte wolken een episch spelletje met de zon..

Naast mij op de grond een zwart mormel, een mormel dat zeer bedreven is geworden in het wakker houden van de bazen ‘s nachts. Nu gevloerd, kapot van een weekend buiten leven in complete vrijheid. Op de stoel naast me lang haar dat stijl naar beneden valt. Verzonken in een spelletje op de DS waar ze engelse woorden schrijven die vervolgens dan op het beeld verschijnen. “Hoe spel of schrijf je paard in het Engels?” vraagt ze? Ik spel het woord horse en trots laat ze me zien of ze het goed geschreven heeft. Af en toe kijkt ze even naar voren of opzij naar mij…

Rechts achter me een kinderstoeltje en uit dat kinderstoeltje komt het niet aflatende geluid “auto, vrachtwagen, bus… mooi auto… groot auto… papa auto… vrachtwagen… rode auto… mooi auto… ” en dat zonder oponthoud en continue. Het is niet echt praten maar meer murmelen wat hij doet.

Op de radio verteld Frank dat hij alles wel zou willen doen voor ene Linda, lijkt mij persoonlijk niet zo heel verstandig om “alles” te willen doen. Je weet maar nooit wat ze vraagt en dan heb jij net gezegd dat je dat allemaal doet.

Achter mij nog een soort van kind.. Hij heeft zich achter me gevouwen in de bank en ook hij zit verzonken in zijn DS. Af en toe vraagt hij een woord maar dat zijn er aanzienlijk minder.. blijkbaar is zijn engels inmiddels zo goed dat hij ook daar zijn vader niet meer voor nodig heeft.

Ik rij gewoon verder en zonder dat ze het weten vreet ik elke kilometer tijd die ik met ze spendeer op als zoete koek. Ik zou eigenlijk langzamer moeten rijden zodat ik ze nog wat langer in de auto heb maar morgen weer school enzo..

En dan ben je weer terug en schrijf je een blog. Een beetje ongemakkelijk zit ik op de bank met een rusteloos gevoel. “Cold Turkey” voelt het altijd een beetje na een paar intensieve dagen. Gelukkig weet ik dat ze op de beste plek van de wereld zijn en dat ik spoedig weer kan en mag genieten van dat waar ik inmiddels zo verschrikkelijk trots en gek op ben. Gek idee, als je ze niet hebt kun je het niet voorstellen dat er iets is waar je zo gek op kunt zijn..

Intensief en mooi weekend. Op naar heel en heel veel meer van deze!

Bakkie signing off..

 

Vergetelheid…

Niet al te lang geleden kreeg mijn moeder diagnose “Alzheimer” mee. Voor die tijd was ze een drukke vrouw met veel contacten en een redelijk sociaal leven. Uit met vriendinnen en regelmatig op pad met “Matrassen reizen” naar god en overal waar die bus haar wilde brengen. Haar auto bracht haar waar ze zijn wilde wanneer ze dat wilde. Ze stond voor iedereen klaar altijd en overal, niet veel was haar te gek…

Maar toen.. Alzheimer.. en uiteindelijk op vriendelijk doch dringend verzoek van ons afscheid genomen van haar auto. Mede veroorzaakt door het spontaan aanrijden van een overstekend ijzeren hek… Geen vervoer maar “ik kan nog altijd de bus nemen” zei ze vrolijk…

Een paar maanden later was ze alleen nog maar aan huis gebonden. Liep af en toe nog naar het winkelcentrum in de buurt maar moest met grote regelmaat terug gebracht worden omdat ze de weg niet meer wist. Haar vriendinnen kwamen in het begin trouw langs en leefden mee met haar. Maar langzaam maar zeker werd dat minder en minder. Vrienden van jaren en jaren kwamen niet meer. Sja als je geen koffie krijgt dat is ook niet leuk.. zeker niet als ze het al 10 keer gevraagd heeft en uiteindelijk nog niet doet. 20 keer hetzelfde vertellen is ook niet leuk en heel langzaam verlies je de interesse en is het mee leven langzaam omgedraaid in “lastig” en “ik weet niet wat ik moet zeggen” en .. en .. en..

En nu zit ze in haar verpleeghuis en zover ik het kan inschatten komen alleen de echte naasten nog bij haar en dat zijn er verdomde weinig. Voor de rest heeft iedereen het laten afweten. Of het is te ver, of het is te lastig of het is te pijnlijk of “wat moet ik dan zeggen” etc etc.. Van de radar verdwenen. Uit het oog uit het hart zeg maar.

Ik vind dat sneu voor haar en ja ik weet dat ze geen idee meer heeft wie wat of waar bij haar is geweest maar doet dat af aan het feit dat gewoon af en toe eens komen goed kan doen? Verbaas me er over dat mensen zo snel weer doorgaan met alles om hun heen en het moeilijke vergeten. Gebeurt niet alleen bij mensen met Alzheimer maar je ziet het overal bij de oudere medemens.

Gelukkig zie ik altijd als ik bij mijn moeder ben dezelfde gezichten. Mensen die hoe dan ook, wat dan ook en hoe moeilijk dan ook gewoon blijven komen. Uit liefde, uit respect of gewoon uit medemenselijkheid.. gelukkig zijn die er ook!

 

Tijd?

We hebben het zo druk, doen elke dag zoveel en de tijd geeft ons maar zoveel.. Mensen bellen, werken, prive en alle input op de mail, social media en televisie. Elke dag gaat in een waas voorbij en soms vergeten we even tijd te reserveren voor dat wat belangrijk is. Tijd voor jezelf, tijd voor je familie, kinderen, vrienden en tijd voor jezelf.

In een drukke wereld als die van ons is tijd een schaars goed. Ik merk aan mijzelf hoe ik aan het veranderen ben sinds mijn moeder Alzheimer heeft. De toch al zo schaarse tijd die we hebben besteden we al te vaak aan onzinnige acties die op dat moment oh zo belangrijk lijken. In retrospectief blijkt dat vaak een misvatting en is de tijd verdwenen aan feitelijk niets.

Waar wij uitkijken naar dingen die komen gaan is de belevingswereld voor iemand met Alzheimer tijdloos. Elke tik van de klok zegt ze niets meer. Het ritme van de dag verteld ze niet zo veel meer en het is dankzij de hulp dat ze gaan slapen, eten of plassen. Tijd is een zinloos mechanisme dat alleen maar bijdraagt aan de vaak hopeloze situatie. Elke seconde die verstrijkt sterft er iets in de hersenen van mijn moeder. Elke seconde die verstrijkt verdwijnt ze verder in een moeras van onwetendheid en aftakeling.

Tijd is te kort voor ons.. maar vaak te lang voor mensen als mijn moeder…

Neem de tijd.. en geniet van alles om je heen.. wij kunnen het nog!