Mensen die mij een beetje volgen weten inmiddels wel dat ik daar gek van ben 🙂 Bij deze een selectie van wat ik de laatste tijd op foto heb vastgelegd (alleen de DSLR foto’s)
Zonsondergangen en wolken
6
Monthly Archives: August 2011
Maar wat dan?
Als je nog jong bent weet je zeker dat je de wereld gaat veroveren. De hele toekomst staat al vast, je gaat eerst dit doen en dan dat doen en uiteindelijk is dat je doel. Er is geen speld tussen te krijgen. Oud en gelukkig worden op je eigen manier. Maar gaandeweg je leven komen er variabelen om de hoek. Waar je zeker wist dat je zou gaan emigreren naar een ver warm en rijk land blijkt in ene de variabele daar roet in het eten te gooien. Niet omdat de variabele niet wil maar omdat de variabele ook plannen heeft.
Samen met de variabele ga je op zoek naar nieuwe plannen. Je neemt wat oude ideeën over en smelt die samen met die van de ander en maakt ook nog wat nieuwe. Als dat zo dan dit zo en dan.. ja dan.. en weer komt er iets tussendoor. John Lennon wist het als een van de weinige uit te drukken met de volgende quote:
 Life is what happens to you while you’re busy making other plans
Het is het meest ware gezegde dat ik inmiddels ken. Wat je ook aan plannen maakt, hoe je ook denkt dat je toekomst er uit gaat zien.. het blijkt te vaak anders te lopen. Maar wat dan? Als nou niet lukt wat je voor ogen had.. wat doe je dan? Stel je de plannen bij en neem je genoegen met minder of anders of hou je krampachtig vast aan wat je ooit bedacht had?
Mijns inziens moet ieder dat lekker zelf weten maar persoonlijk denk ik dat als je krampachtig vasthoud aan wat je ooit bedacht hebt en niet flexibel kunt denken en handelen je heel erg kunt verzuren. Vast komen te zitten in verbittering omdat het niet lukt zoals jij dat had gedacht maakt dat je en ongelukkig kunt worden van het “falen” en eenzaam kan worden.
Wie wil er nou in gezelschap zijn van een verbittert persoon?
Denk, dat als ik het ze zou kunnen vragen, ook mijn ouders zich wel eens zorgen zouden maken over mijn kleine maar soms zo complexe leventje en dat ze wellicht ook wat anders in hun hoofd hadden voor me. Gelukkig ben ik nooit gepushed door mijn ouders om bepaalde dingen te doen. Stimuleren deden ze wel en vooral steunen.
Nee ik ben zeer zeker niet waar ik vroeger dacht nu te zijn en er zijn meer lossen eindjes in mijn leven dan er pootjes aan een duizendpoot zitten maar ik ben gelukkig niet verbittert… nog niet 🙂
Zo.. en nu weer terug naar “Wat dan?”
16 jaar alweer …
06-08-1995, het is nog redelijk vroeg als de telefoon gaat. Vroeg als in voor 11 uur ‘s ochtends (zonder kinderen en verplichtingen in het leven konden we nog lekker uitslapen) en Bri neemt de telefoon op. Gek genoeg weet je het direct als er wat mis is. Mijn vader was de dagen er voor ziek geweest. Misselijk, last van zijn linker arm en af en toe “viel” hij weg. De vervangende huisarts schreef het af als een “zomergriepje” die heerste op dat moment.
Ik hoorde het gesprek aan en zag het gezicht van Bri, even dacht ik nog hoe is het het met hem.. waar ligt hij en hoe snel kan ik er naar toe… maar toen kreeg ik mijn moeder aan de telefoon. “Je vader is dood” zei ze op een bijna rustige toon. Typisch mijn moeder, iets te veel emoties en ze kon dingen vertellen alsof er een niets gebeurt was. Ze zeggen wel eens dat je overmant kan worden met emoties en dat is waar. Ik weet nog heel goed dat ik (zonder drama queen te spelen) letterlijk door mijn knieën zakte. Echt zonder er iets aan te kunnen doen.
Aan mij de onhebbelijke taak mijn middelste broer in te lichten van wat er gebeurt was terwijl ik eignelijk zo snel mogelijk naar het huis van mijn ouders wilde. Mijn broer had een 06 die tijd alleen was hij nogal van de “ik zet hem nu ff uit” waardoor ik hem niet op zijn ultramoderne ATF2 toestel (Motorola, gek hoe je dat soort details onthoud) kon bereiken. Hemelsbreed zat hij gelukkig niet zo ver bij ons vandaan en ik ben met Bri in de auto gesprongen.
Hoe vertel je dat je vader dood is.. nou .. “je vader is dood” .. ik leek verdomme net mijn moeder 🙂 Stuk van de wetenschap maar nog niet compleet bewust van het hele gebeuren reed ik naar het huis van mijn ouders. Eenmaal aangekomen hadden de ambulance medewerkers het lichaam van mijn vader al “afgelegd” en lag hij op zijn bed. Hij was doodgegaan door een hart stilstand en op een apart plek namelijk .. de wc. Daar was hij van af gevallen en zijn hoofd die de harde tegels raakte waren voor mijn moeder de alarmbellen die aangaven dat er wat ernstigs gebeurt was. Een ieder die wel eens een kind of een volwassene op iets hards heeft horen vallen met zijn/haar hoofd weet wat voor geluid dat is.. niet grappig.
Hij had de deur op slot gedaan en in pure paniek wist mijn moeder niet wat te doen. Roepen hielp niet meer en ze heeft wel een minuut of 15 geprobeerd de deur open te krijgen. Uiteindelijk 112 gebeld en de buren hebben de deur open gemaakt.
Afgelegd dus, op zijn bed redelijk netjes lag hij. Grappig hoe snel iemand niet meer is wie hij was als het leven vertrokken is uit het lijf. Ik heb het al eerder geschreven maar ik ben naast hem gaan zitten en heb zijn hoofd beetgepakt. Een dikke knuffel en een kus op zijn voorhoofd gegeven en hem verfoeid waarom hij zo vroeg dood is gegaan.
Het is inmiddels 16 jaar later en ik ben zelf vader .. zat laatst een beetje morbide te rekenen maar bedacht me dat als ik pech heb ik nog maar een jaar of 21 heb 😉 geloof dat we er dan maar het beste van moeten maken.
Rare tijden zijn dit.. Mijn vaders verjaardag op de 30ste van Juli, Mira dood op de 5e van Augustus, mijn vaders sterfdag op de 6e en de verjaardag van mijn moeder (die er eigenlijk ook niet meer echt is) op de 9e van Augustus..
Mijn maatje…
15 jaar geleden belde ik Bri op en zei “Ik heb wat meegenomen uit het asiel, zwart,lomp en lief.. mag het blijven?” Bri kwam thuis en was direct verkocht. Een lekkere lompe puppy van een maand of 4. Haar oren scheef op haar hoofd en een blik die de meest gevreesde tiran deed smelten. Ze was na de katten het eerste in huize Baklap en verwierf haar plek binnen de baklap roedel.
Er waren al 2 katten en ze had tot op het laatste moment helemaal niets te vertellen bij de oudste kat in huis. De mepte haar regelmatig op de neus als ze weer eens lomp was en te dichtbij kwam. Mira was een kruising tussen een Mechels herder en een Labrador. Een soort rare zwarte herder die van zwemmen hield. Ze was het product van een foutje in het Asiel. 2 honden bij elkaar waarvan ze beide dachten dat ze gesteriliseerd waren maar niets was minder waar.
Mira en haar broertje werden in het Asiel geboren en zoals zoveel puppy’s vrij snel opgehaald. Wat de mensen die haar ophaalden vergaten is dat een puppy geen puppy blijft en een grote hond kan worden die leiding eist. Het resultaat was dat Mira na een kleine 2 maanden weer terug gebracht werd in het Asiel met de opmerking dat “ze vals was en de kinderen aanviel”
Ik liep in het Asiel en zag dat koppie en dacht dat het een pension hond was een beestje dat tijdelijk verblijf had daar. Het bleek een uit gegroeide pup te zijn die  “vals zou zijn”. Haar koppie deed mij anders vermoeden en ik heb haar meegenomen. Ze groeide uit tot een heerlijke sportieve hond die onder goede leiding fantastisch lief en aanhankelijk was. Meerdere cursussen hebben we gedaan en alle waren even succesvol, ze had “the will to please” gelukkig.
3 kinderen zijn er geboren tijdens haar leven en ze heeft nooit maar dan ook nooit uitgehaald naar 1 van de kinderen, sterker nog bij de laatste was ze niet weg te slaan. Ik vraag me af of dat bescherming was of de aanwezigheid van koekjes die Nick haar maar wat graag gaf.
Nooit ziek geweest en altijd lief merkte je toch dat ze oud aan het worden was. Verlatingsangsten en met regelmaat binnen plassen ‘s nachts. Niet grappig als je een baby hebt rondkruipen. Ik kan me de keren dat ik haar heb verfoeid niet meer herinneren als we ‘s ochtends weer eens in een plas op de grond stapten. Onweer kon ze niet meer tegen en oud en nieuw was een hel. Uitlaten ging steeds lastiger omdat ze zo doof als een kwartel was geworden. Loslaten ging gewoon niet meer omdat ze je niet meer hoorde.
De laatste maanden heeft ze door omstandigheden gedeeltelijk op een andere plek doorgebracht. Veel groen, alle vrijheid en struinen maar. Ze leefde helemaal op en je zag dat ze het goed had. Nachten bracht ze door in de regen terwijl ik alle faciliteiten had geregeld voor een droog onderkomen. Haar vacht was glanzend en ze wilde de hele dag wel spelen.
Vanmorgen was ze niet bij de deur te vinden… ik heb haar een paar keer geroepen maar ze kwam niet. Dat gebeurde wel vaker dus je denkt daar niet zoveel van. Tegen het middaguur een onberoerde etensbak baarde mij wel zorgen. Het pad (kleine 500 meter) een paar keer afgelopen (alleen en met zoon) maar helemaal niets.
Uiteindelijk met de auto naar de weg gereden om te kijken of achter het huis (waar een vaart is) ze misschien aan het rondstruinen was. Aan het einde van het pad zag ik links aan de kant van de weg een auto staan en instinctief ging ik die kant op. Rechts was de bedoeling maar links zou het worden. Een meter of 10 van de auto vandaan zag ik dat mijn vrees waarheid was geworden. In de berm, vlak naast de sloot lag het inmiddels koude lichaam van Mira. Mijn oudste was bij me en heeft de pech (of het geluk) dat hij de emotionele antennes heeft van mij en barst in snikken uit bij het zien van de hond.
Ik heb Mira opgepakt en in de auto meegenomen naar het huis. Junior was helemaal van slag wat op zich begrijpelijk is aangezien de hond ouder was dan hij.
Ze is gewoon doodgegaan… niets meer niets minder. Op struintocht door het land omgevallen en einde. 15 jaar is ook een hele mooie leeftijd en wat dat betreft niets te klagen maar wat zal ik dat getrippel van die nagels op het parket missen. Dat blije hoofd met die scheve oren en de onvoorwaardelijke trouw die ze heeft gegeven.
Inmiddels hebben we haar begraven met zijn allen (was goed weer even helemaal compleet te zijn!) en de kinderen geven het een plaatsje de komende tijd. Ze zullen er zo af en toe nog wel even aan denken en haar missen maar gelukkig zijn kinderen erg flexibel.
Ik, sja het is maar een hond.. maar wel mijn hond.. mijn eerste hond… de liefste hond en daar heb ik om gejankt…
Dank ouwe voor 15 jaar beweging met die andere ouwe grijze! Ons leven was zeer zeker minder compleet geweest zonder jou!
Mag ik even storen?
Mensen die twitteren kennen dit fenomeen wel. Je bent in een dialoog met iemand op Twitter en je twittert het een en het ander heen en weer. Soms een discussie of soms gewoon oeverloos gezwets. Nou is alles openbaar bij de meeste mensen en kan iedereen die beide twitterende personen volgt alles meelezen. Dat resulteert nog wel eens in een situatie dat er “in ene” iemand mee gaat praten. Op zich is dat helemaal niet erg denk ik al vraag ik me soms af hoe dit in het “echte” leven eigenlijk gaat.
Lastige is dat je virtueel wat lastig kenbaar kan maken dat je er bent. In gezelschap kun je bij een groepje mensen gaan staan, meeluisteren en indien nodig meepraten. Sterker nog vaak ben je in no time onderdeel van het gesprek. In de virtuele wereld is dat anders. Ik heb geen idee wie dit meelezen allemaal en kan derhalve ook niet het gesprek uitbreiden naar eventuele “kijkers” Wat doen je dan? Spring je er zo maar tussen en “bemoei” je je direct met een gesprek of kondig je jezelf aan?
Maar al te vaak lopen gesprekken tussen 2 personen uit op hele lange lijsten met namen waar dan nog maar 1 woord in kan staan simpelweg omdat er maar 140 karakters beschikbaar zijn. Maar ja zomaar in een gesprek mengen vind ik ook zo zo.. sterker nog soms is het gewoon puur aso en onbehoorlijk. Maar ja.. ik zie soms van die leuke dingen voorbij komen waar ik me dan best in zou willen mengen.. Meestal laat ik het dan maar of ik vraag netjes of ik me er mee mag bemoeien… het ergste dat me kan gebeuren is dat “men” nee zegt 🙂 (en een block en report voor spam er overheen gooit).
Ik zou het in het “echte” leven ook niet zo snel doen, een dialoog tussen 2 mensen zomaar verstoren ondanks dat het onderwerp misschien dermate interessant is om je mee te bemoeien.
Dus, “mag ik even storen” blijft het dan maar voor mij 🙂