Wat zegt u?

Vandaag een zeldzame gebeurtenis, ik was onbereikbaar! Om de een of andere reden was er iets met mijn nummer of telefoon waardoor ik onbereikbaar was. Het is een zakelijke telefoon en bijna alle gesprekken komen bij mij uit ergo erg onhandig. Nu ben ik al sinds 1995 gebruiker van het Vodafone netwerk (eerst Libertel) en heb eigenlijk zelden problemen.

Stap 1 bel de klantenservice… Na het worstelen met een menu dat “ons nog beter van dienst is” kwam ik uit bij een persoon. Ik vertelde mijn probleem en de persoon luisterde geduldig mijn verhaal aan waarna hij mij vertelde dat ik bij de verkeerde persoon zat…. duhhhh enfin doorverbonden naar de juiste persoon dan maar.

Weer vertelde ik mijn probleem en het standaard lijstje uit de computer werd feilloos afgewerkt. “Zit de steker er in” “heeft u al opnieuw opgestart” en “is de rekening betaald” passeerden de revu… Uiteindelijk werd mij aangeraden de telefoon een kwartier uit te zetten en de batterij er uit te halen. Gelukkig heb ik geen iPhone want dan is de batterij uit je telefoon halen een ingewikkeld karwei. Wetende dat het niet het beoogde resultaat zou hebben volgde ik netjes de instructies op.

Precies 15 minuten later (en 2 bakken koffie) kon ik wederom via het zelfde menu “om mij NOG beter van dienst te kunnen zijn” volgen om vervolgens WEER bij de verkeerde persoon uit te komen weer contact krijgen met de juiste persoon. Het was een ander persoon dan daarvoor waardoor ik wederom mijn verhaal mocht doen. De beste jongen aan de andere kant van de lijn begon weer met het vaste stramien en vroeg mij… juist steker, rekening en batterij. Toen ik uitgelegd had dat ik dat allemaal reeds gedaan had kwam de persoon met de opmerking ” Uw sim is oud, die is vast stuk…!”

Hoe briljant ik de oplossing ook vond had ik moeite met zijn antwoord. Ik vertelde dat ik een duo sim had en dat ik beide sims in verschillende telefoons had geprobeerd met steeds hetzelfde resultaat ergo.. geen verbinding. De persoon wist mij te vertellen dat dit klopte want immers 1 sim kapot betekend automatisch dat de andere ook kapot is…

eeuuhh nog een keer? “ja als de ene sim kapot is dan is de andere dat ook” hield de persoon stug vol. Nadat ik ernstig en met volle overtuiging toch een gezonde mate van wantrouwen had losgelaten op de persoon (arm jong) was het even stil. Ik met mijn wijsheid vergeleek de opmerking met alles wat los en vast zat en vroeg de persoon of wellicht er een virus in de sim zat die automatisch alles kapot maakte waar de sim mee in aanraking kwam. Wilde nog net niet vragen of dat virus ook op de bankrekening over kon springen…

De beste persoon was niet in staat mij uit te leggen waarom dat zo was en volharde in zijn stelling, “de een kapot dan de ander ook.. ” het leek Hitler wel. Omdat ik daar geen genoegen mee kon nemen en mijn alternatieven waren, 5 dagen wachten op 2 nieuwe sims en dus 5 dagen het werk stil leggen of naar een centrum van een godverlaten stad waar ik samen met 300 anderen die komen voor een “gratis” iPhone 36 moet wachten tot ik aan de beurt ben of een duidelijk antwoord bleef ik doorzagen. Uiteindelijk gaf hij zijn verzet op en ging informatie halen bij zijn leidinggevende om een verhaal te verzinnen wat ik wel zou slikken.

Het bleef een vaag verhaal over ingewikkelde zaken zoals het aanmelden van sims op het netwerk en dat als de een het niet doet de ander automatisch geblokkeerd zou worden etc enzovoort en meer van die dingen. Uiteindelijk toch maar besloten om naar de vodafone winkel te rijden en daar 2 nieuwe sims te halen. “Het kost niets mijnheer” was de verzekering van de beste persoon!

Halverwege de rit naar het centrum besloot de lieve heer en nog een schepje bovenop te doen en liet met een perfecte timing mijn band in 0,003 seconden leeglopen terwijl ik net stoer en als een jonge god een bocht nam in het mooie centrum van Hilversum. Ik moet een enorm rare kop gertokken hebben in mijn verbeten strijd tussen fiets en man die niet graag op zijn bekkie valt…

In de winkel aangekomen viel de wachttijd eigenlijk wel mee. Nadat er 3 mensen voor me na lang wikken en wegen toch maar besloten “nog even verder te kijken” na een uitgebreide uitleg over iPad, iPhone en Galaxy S werd ik ontboden aan de balie. “2 x Sim en wel nu” vroeg ik met mijn allerliefste gezicht. Of ik daarvoor dan maar 26 euro voor wilde betalen en de klantenservice voor activatie. Mij was verzekerd dat een en ander geen kosten zou meebrengen en dat vertelde ik de man achter de balie. “Dat dacht ik wel” zei de man zelfverzekerd, “ik dacht van niet” zei ik en vroeg hem lief doch zeer dringend de klanten service te bellen en hun mijn naam te vertellen. Het klamme zweet zou dan zonder twijfel uitbreken op het hoofdkantoor van het callcenter van Vodafone.. “oh kut het is die Drenth weer… ik ben er niet!!!”

De jongen achter de balie kwam na 5 minuten terug (ik vermoed dat hij er 4 van heeft besteed aan even naar het toilet gaan) en met heel veel moeite kwam er uit zijn mond dat inderdaad de kosten niet voor mij maar voor Vodafone waren. Het activeren eenzelfde verhaal, “via de klantenservice” zei de man.. “dacht het niet” zei ik en vroeg hem nogmaals of hij wellicht de klantenservice zelf weer wilde bellen. Wijselijk besloot hij dat maar te laten en de kaarten te activeren.

Enfin na een lange terugweg met fiets en lekke band aan de hand bleek daar uit te komen wat ik al vermoede, het was niet de kaart en bellen was op dat plekje nog steeds niet mogelijk. Gelukkig heeft het maar 3 uur van mijn dag gekost en was ik slechts een uur of 5 niet bereikbaar.

Inmiddels heeft het probleem zich weer opgelost en mogen we weer even bellen van de heren.. de rest van de dag heb ik doorgebracht met het beantwoorden van voicemails (die trouwens verdomde weinig terug zeggen maar dat terzijde) ..

Per saldo ben ik erg tevreden over Vodafone maar vandaag was weer een mooi staaltje “hier is uw kluitje en daar is het riet.. succes”

En nu ga ik ff bellen 🙂

Paradiso, Brian Wilson en Gershwin?

21 September waren we in Paradiso, daar zou Brian Wilson optreden die avond. Nou is mijn kennis van Brian Wilson niet van dien aard dat ik direct dacht JA daar gaan we heen en daarmee was mijn verwachting ook niet hoog of laag. Paradiso was lekker vol die avond en de temperatuur was aangepast aan het te verwachten genre te weten “Beach Boys” ergo heet!

Het podium was vol, een band van 15 man op dat kleine podium in Paradiso is best een uitdaging maar het paste. Het gedeelte voor de pauze was werk van Gershwin uitgevoerd door mijnheer Wilson zelf. De man komt binnen aan de hand van 1 van de bandleden en krijgt een plekje, center stage, achter een keyboard. Ik had hem nog nooit gezien en hij kwam mij over als een pop, een muppet om het even heel ongegeneerd te zeggen. Bijna geen emotie op het gezicht en bewegingen schaars en houterig. Zijn verleden is er niet 1 waar van velen van dromen. Een jeugd die je niet wilt, drugs en lichamelijke problemen hebben zijn leven beheerst en dat is te zien.

Zoals gezegd voor de pauze Gershwin…. sja eeuuuhh… Gershwin dus. Mooi … ja…

goed .. biertje?

Enfin ik als cultuurbarbaar was natuurlijk blij met het komen van de pauze. Een zwetende Erikah informeerde tijdens de pauze nog even of er daadwerkelijk wel iets van de Beach Boys zou komen (aangezien ze daar al maanden over liep op te hemelen 😉 ) maar dat wist een trouwe fan te bevestigen…

Na de pauze was het feest, alle bekende nummers van de Beach Boys deden de ronde.. van Califonia Girls tot Surfing USA van In my room tot het aparte Heroes and Villains (wat ik niet helemaal begreep trouwens.. iets te ingewikkeld voor mijn eenvoudige plebs smaak) en iedereen was blij en zong mee.

Het blijft een gek gezicht, een man die amper beweegt met een zeer dynamische band achter zich. Een man die 30% procent van zijn eigen werk live zingt omdat hij de hoge noten niet meer haalt en deze (overigens zeer goed) over laat nemen door een Gitarist. We dachten zelfs even dat hij ter plekke zou neervallen en in het harnas zou sterven. Dat is niet gebeurt en nogmaals het was een feest. Ze maakten zich er ook niet makkelijk van af en kwamen 3 keer terug voor nog wat extra nummers.

Ik vond het leuk, heb genoten van het gezelschap en de mensen in Paradiso en vond het een ervaring een “Legende” als Brian Wilson te zien spelen.. nou ja.. te zien eigenlijk meer 🙂 maar vind 1 keer prima. Ik heb “het” meegemaakt en gehoord dat de oogenschijnlijke eenvoudige surf muziek van de Beach Boys vol zit met knappe wendingen en muzikaal zeer verantwoord is en dat is een aanvulling op mijn kijk naar die groep uit het jaar kruik.

Weet wel dat er ooit een moment komt dat stoppen een serieuse optie is en dat Brian Wilson daar wellicht nog eens over na moet denken 🙂

En owja.. dit is alles behalve een recensie trouwens, het is mijn persoonlijke ervaring van Brian Wilson. Laat je niet afschrikken en ga lekker luisteren als de beste man ooit nog eens in jouw buurt is. Het is zeker geen waste of money!

Wereld Alzheimer dag (21 September)

De 21ste van de maand September is de dag van Alzheimer. Op deze dag proberen de diverse instanties aandacht te krijgen voor, in dit geval, Alzheimer. Het is een goed streven aandacht te krijgen voor een ziekte waar inmiddels meer dan 250.000 mensen in Nederland alleen al aan lijden en ja lijden met een lange ij! Prognose is dat de komende jaren van een verdubbeling sprake zal zijn.

Voor hen die het geluk hebben nog nooit iemand met Alzheimer of dementie te hebben meegemaakt is het wel een ver van mijn bed show. SJa ze vergeten wel eens wat en “ach je maakt elke dag nieuwe vrienden” zijn veel gehoorde grappen. Is ook niets mis mee want humor maakt de wereld dragelijk. Als je het van dichtbij meemaakt denk je stiekem toch een beetje anders over deze ziekte.

Wat onschuldig begint met wat vergeetachtigheid gaat langzaam en onherroepelijk verder naar het verlies van kort geheugen en daarna het lange termijn geheugen. Soms gaat het langzaam en heb je iemand nog lang soort van bij maar er zijn gevallen waar van diagnose tot overlijden slechts enkele maanden zit.

De ziekte Alzheimer is in 1910 vernoemd naar de Duitse arts Alois Alzheimer (14 juni 1864 – 19 december 1915). Hij beschreef in 1906 het ziektebeeld van zijn patiënte Auguste Deter. Zij had problemen met haar geheugen en na haar overlijden – op 56-jarige leeftijd – onderzocht Alzheimer haar hersenen. Naast atrofie (het verschrompelen van de hersenen) vond hij zogenoemde plaques (eiwitafzettingen) en tangles (kronkels), die nog steeds als karakteristiek gelden voor de naar hem vernoemde ziekte.

bron: www.beleven.org

De hersens verschrompelen of worden “verstikt” door eiwitafzettingen. Dat gaat vaak langzaam genoeg voor de hersenen om omwegen te vinden om bepaalde functies toch nog uit te voeren. Maar op een gegeven moment is dat voorbij en verliest de zieke een bepaalde mogelijkheid. Afhankelijk van de plek waar de Alzheimer zich bevind is dat eerst de mogelijkheid tot coördinatie van handen, benen en andere lichamelijke functies. Bij anderen is het juist verlies van geheugen, spraak of botweg vergeten hoe je moet drinken of eten.

Het nadeel van de ziekte is dat het best lang kan duren. De eerste tijd zijn de zieken met veel begeleiding nog wel in hun omgeving te houden. De overheid rekent in dit soort gevallen heel erg op de mantelzorgers. Familie of vrienden die de tijd en zin hebben om een gedeelte van de verzorging op zich te nemen. Op zich ook niet heel vreemd dat ze op die manier proberen iemand langer uit de verzorging te houden omdat dit gewoon geld scheelt. Het legt alleen wel een hele zware wissel op de mantelzorg.

In mijn geval heeft het heel veel tijd en zorg gekost om mijn moeder te verzorgen voor zolang dat ging. Uiteindelijk was het ook gewoon beter haar zolang mogelijk in haar vertrouwde omgeving te houden. Uiteindelijke toen ze de crisis opvang in ging leek het verval ook vele malen harder te gaan. Alzheimer is een ziekte die in mijn perceptie dan ook meer geleden lijkt te worden door de directe omgeving. De mensen zelf duiken na een tijd in een situatie dat ze echt niets meer lijken te weten of te kunnen en vegeteren door de dag heen. De familie daarentegen houd de zorg en ziet de achteruitgang.

Heel dichtbij en betrokken heb ik dat proces van mijn moeder gezien en begrijp eigenlijk nu pas wat de ziekte inhoud. Mijn moeder is inmiddels zo ver heen dat basis handelingen al moeilijk zijn. Ze kan zo maar vanuit het niets haar kopje koffie leeg gooien over de tafel. Waarschijnlijk heeft ze in haar idee de koffie net ingeschonken of de tafel gedekt.

Ach de 21ste van September .. sta eens stil al is het maar een paar minuten bij de ziekte, kans is aanzienlijk dat iemand in je directe omgeving ergens in de toekomst een vorm van dementie krijgt.. en als je nog ergens een euro in een ouwe sok hebt liggen gun die dan aan de onderzoeken naar deze ziekte.

 

 

 

 

Verspilling op “kleine” schaal ( #zorg )

Ik heb al eens eerder wat blurbs losgelaten over het beleid aangaande het ziekenhuis in Hilversum. Een kleine samenvatting voor hen die de situatie niet kennen.

Hilversum, volwaardig ziekenhuis met SEH (spoedeisende hulp) en al sinds jaren een ziekenhuis dat bijna altijd in de landelijke top 5 voorkwam waar het ging om “beste zorg”. Nou is Hilversum niet zo groot als de Hilversummers zelf vaak denken dus werd er samenwerking gezocht met een ziekenhuis in de buurt. Dat zou Gooi Noord in Blaricum worden. Duidelijk en verstandig want specialismes uitwisselen op deze manier kan tot reductie in wachtlijsten en kosten leiden.

Maar zoals wel vaker was er een wisseling in beleid en de stuivertjes aan de top werden gewisseld. “Dat gaan we helemaal anders doen!!!” hoorde we haar nog zeggen. Kostenbesparingen vlogen ons om de oren. Als we dit en als we dat dan en eventueel dan zou en is blah blah blah …

De plannen werden doorgedrukt en de samenwerking werd een ouderwetse fusie. Maar hoe fuseer je 2 ziekenhuizen? Wat laat je aan de ene kant en wat aan de andere. Het was niet dat de 2 plekken 1 kilometer van elkaar aflagen en Hilversum had over het algemeen het grootste aanbod (of vraag tis maar hoe je het bekijkt).

Goede raad was duur (zeg: advies commissies, consultants, accountants, rapportages en talloze berekeningen) en uiteindelijk werd in alle wijsheid besloten dat de ziekenhuizen diverse taken op zich gingen nemen. De kinderafdeling ging naar en de harten naar b kortom een ordinaire koehandel in specialismen die voor de buitenwereld meer met ego en gemak te maken hadden dan dat je kon zien dat er een doordachte keuze was gemaakt.

De verplegers, specialisten, bedden en nieuwe kleurtjes verf vlogen tussen Blaricum en Hilversum heen en weer. De ene afdeling was nog niet gevestigd in het andere pand of het inzicht werd weer anders en ze renden met zijn allen weer terug naar de originele locatie. De ene dag zat je in Hilversum en de vervolgafspraak was in Blaricum. Bloed in Hilversum en resultaat in Blaricum zeg maar.

Hoe dan ook het was een systeem wat overduidelijk niet werkte en de beleidsmaker van dat moment liet zich daar niet door stoppen en ging ondanks de talloze waarschuwingen en uit de hand gelopen budgetten. De patient was sowies niet belangrijk in dit proces. Wel de CV van de beleidsmaker want dat staat wel heel erg mooi natuurlijk “Fusie van 2 grote locaties tot 1 kloppend hart” dat verkoopt wel. En inderdaad dat deed het ook want ze was voor het afronden van alle ellende inmiddels verdwenen naar een andere nog beter betaalde job. De puinhoop die ze achter liet was aanzienlijk.

Afgelopen weken (een jaar of 4 na de initiële plannen en start van uitvoering) is inmiddels duidelijk wat iedereen met gezond verstand van te voren wel wist.. het werkt niet. De 2 locaties functioneren slecht met en slecht van elkaar en de kwaliteit van de zorg is aanzienlijk achteruit gegaan. Waar je moet zijn voor wat in volkomen onduidelijk en de afdelingen verhuizen nog steeds met grote regelmaat.

De nieuwe plannen voor dit drama zijn inmiddels duidelijk, de ziekenhuizen als zodanig gaan ophouden te bestaan. Er komt nieuwbouw in Hilversum waar ruimte komt voor 500 bedden en de zorg gewoon weer centraal en georganiseerd gegeven kan worden.

Laat ons de exorbitante kosten van dit project niet vergeten. Vanaf dag 1 was de algemene mening dat nieuwbouw de enige optie was en de meest “goedkope” manier om een goede zorg te bieden voor een groter gebied. Maar het mocht niet zo zijn.. staat ook veel minder sexy op een CV natuurlijk dan een grote fusie. Al dat geld is inmiddels verdwenen in de zakken van architecten, adviseurs, verhuiskosten en de riante vergoeding voor de falende beleidsmaker (vergoeding was zover ik me kan herinneren de op 3 na hoogste ooit in de zorg voor een dergelijke functie maar prik me daar niet op vast met een gebruikte naald graag!)

Dat is verspilling op “kleine” schaal.. ik heb geen overzicht van de kosten en heb nog de tijd of de zin dat volledig uit te gaan zoeken maar het heeft minimaal miljoenen gekost. Miljoenen die gebruikt hadden kunnen worden voor adequate schoonmaak zodat het stof en de spinnen niet meer op de vloeren lagen. Het had gebruikt kunnen worden voor nieuwe apparatuur waar mensen mee geholpen zijn.. en ja het had zelfs gebruikt kunnen worden ter verbetering van de werkomstandigheden van het personeel in de zorg.

Wie weet hadden ze dat geld wel kunnen gebruiken voor zorg? Het is maar een idee….