“We eten een beetje later!” (lang verhaal)

 

Van de week was ik bij mijn moeder en na een tijdje met haar beneden in het restaurant aan de koffie te hebben gezeten bracht ik haar terug naar de afdeling. In de huiskamer waar zijn verblijft nam ik naast haar plaats op de bank. Om de een of andere reden bleef ik hangen en begon te luisteren naar de mensen in deze kamer. Voor hen die het niet weten, mijn moeder is dement (Alzheimer) en verblijft in een verzorgingstehuis voor demente ouderen. Hier een verslag van een gesprek tussen dementerende mensen.

 

In de kamer waren een aantal mensen, de namen van deze mensen komen niet overeen met de echte namen! De kamer is ingedeeld in een ruim vierkant met een uitsparing waar de keuken zich bevind. Ze proberen zo veel mogelijk te komen in de huiskamer zelf. Dat is gedeeltelijk uit besparing maar zeker niet in de laatste plaats om de mensen die nog wat kunnen te betrekken bij een zo normaal mogelijk leven.

 

In de huiskamer 2 tafels, links en rechts. De bank waar ik met mijn moeder op zit kijkt uit over die 2 tafels en recht de keuken in. Ook zie ik de hoofdingang van de kamer.

 

Aan de tafel links zit achter in de hoek Rinus. Rinus is een klasieke oude man, grijs/zwart vettig haar, bril op en haren op veel plekken (neus, oren, kin en waar ik het niet over wil hebben). Rinus is dement maar nog wel bij machte te praten. Rinus heeft waarschijnlijk een ban gehad midden in het leven, ik vermoed een ambacht van het een of ander. Naast Rinus zit Cory, Cory is een typische pittige tante. Beetje stevig en klein, blond haar en een bril. Altijd haar woordje klaar en nog niet zo ver gevorderd in het demente stadium.

 

Aan de tafel rechts zit Ans en Ans is iemand die waarschijnlijk een prima leven heeft gehad. Waarschijnlijk de vrouw van een welgestelde zakenman geweest. Ziet er keurig verzord uit maar gekluistert aan een rolstoel waar zij ook niet uit kan. Naast Ans zit Henk en Henk doet niet zoveel. Kijkt een beetje voor zich uit en af en toe geeft hij commentaar.

 

Als laatste is er nog Hans maar Hans zit in een afgesloten rolstoel en leeft volledig in zijn eigen wereld.

 

“Vanavond eten we wat later mensen” roept de verzorger door de deur heen “vanavond komt Ali voor ons koken maar die is er pas om kwart over 5” Ans protersteerd een beetje en duwt nogmaals de tafel waar ze aan zit van haar af waardoor Henk bijna onder de tafel verdwijnt. “Zit u nou al weer aan de tafel te duwen?” vraagt de verzorgster aan Ans, “u bent een sterke mevrouw hoor!” zegt ze er nog na. Ans reageert met “ik heb geen idee waar u het over heeft hoor”

 

Nogmaals verteld de verzorgster dat Ali koken komt en Cory reageert “Arie?, komt Arie koken?”

“nee zegt de verzorgster Ali, en die komt om kwart over 5”
“Arie?” zegt Cory nogmaals “wie is dat?”
“Arie Bombarie” roept Rinus uit de hoek terwijl hij die opvolgt met een stevige boer.
“Hoe laat komt ze?” vraagt Rinus
“Het is een mijnheer Rinus” zegt de verzorgster tegen Rinus waarop Rinus antwoord “ja maar hoe laat komt ze?”
“Om kwart over 5” antwoord de verzorgster
“Nou dat is over een kwartier dan” roept Cory uit haar stoel
“dan komt ie om kwart voor vijf” zegt Cory er nog maar achteraan voor de zekerheid.
“komt ze nou om kwart voor of kwart over 5?” vraagt Rinus nogmaals?
“Om kwart voor 5” snauwt Cory er over heen
“Om kwart over vijf dus?” zegt Rinus waarop de verzorgster bevestigend antwoord..
“nog 3 kwartier dus” zegt Rinus.

 

even valt er een stilte…

 

“Wat is er Elly?” vraagt Cory aan mijn moeder die een beetje zit te snikken naast me.
“Ik ken je zo niet Elly, is er wat?”
Ans roept vanuit de hoek “Nee het is die jongen, je weet wel dat van toen het is van die jongen daar” en mompelt dat “die jongen straks wel weer komt”
“Laten we nu gewoon maar zorgen dat er een einde aan komt want anders komt er weer niets van, je weet hoe het gaat.. lalalaat ze eerst maar dat doen want anders komt er niets van” gaat ze verder in het gesprek in haar hoofd wat ze schijnbaar nog aan het voeren was.

 

“ga nu maar weg” zegt Ans tegen de verzorgster…

 

“Waarom huilt Elly?” vraagt Cory weer aan me zonder echt een antwoord te verwachten.

 

De verzorgster legt mij uit dat vanavond Ali komt koken. Ze verteld me hardop dat Ali een Marokkaanse jongen is die Boerenkool komt maken en dat ze heel benieuwd is wat hij er van gaat maken.

 

Cory roept door de kamer “Een marokkaanse?” en Rinus volgt haar op met “Boerenkool?” en even daarna “een Marokkaan?!!!??? Gadverredamme” gevolgd door weer een aanzielijke boer.

 

De verzorgster verteld mij een verhaal over hoe mijn moeder haar tegemoet liep op een dag en haar vol omhelste, alsof ze elkaar al jaren kende. Terwijl dat ze dat verteld geeft Cory commentaar op de achtergrond:
“Dat is toch geen eten?”

 

Even valt het stil en ze vervolgt haar betoog met “Het is mooi weer, het zonnetje schijnt en de lucht is blauw”
“Wel een beetje wind”

 

“Wie is zij?” vraagt ze terwijl er een vrouwtje binnen komt lopen die zo verschrikkelijk krom loopt dat ze met haar handen zowat de grond raakt. “heb je nu alweer een nieuw pak aan?” vraagt Ans aan de vrouw die binnen komt lopen…

 

Een onduidelijk gemurmel is alles wat er alsw antwoord komt en ze gaat zitten tegenover Rinus.

 

Er valt een lange stilte terwijl de verzorgster een telefoon oppakt en de kamer verlaat. De nieuw binnengekomen vrouw murmelt wat en Cory vraagt “Woont zij ook hier?” aan Rinus “Dat weet ik toch niet?” zegt Rinus op een ietwat getergde toon “Nou hoor” zegt Cory, “Ik vraag alleen maar of ze hier woont en je haar kent” en Rinus boert… Ans spreekt vanit haar wereld “Ik wou dat ze hier die poppenkast eens… … zouden.. die poppenkast op zouden… zouden laten zien zeg”

 

“gewoon dat het weg te halen was, dat zou ik willen zien.. gewoon ja dat zou ik nou willen zien”

 

“Zuster… zuster” roept Rinus naar de in gesprek zijnde verpleegster, “ze is in gesprek” snauwt Cory Rinus toe .. “Nou en?” zegt Rinus. “Nou dan ga je er toch niet dwars door heen zitten roepen? of wel soms, dat is niet netjes”

 

Rinus murmelt dat ze in gesprek is en boert…

 

“Dus wat wordt het?” roept Ans “Ik wil mijn man er bij hebben, dat is heel normaal”
“Waarom wil je die er bij hebben” vraagt Cory?
“Mijn man.. derbij hebben..”
“ja maar waarom dan?” vraagt Cory
“Mijn man moet er bij zijn anders betalen we vast niet doe rollator…”
“Nee natuurlijk niet” stemt Cory in
“Alles op papier” roept Ans
“Dat is heel verstandig” geeft Cory nog maar eens aan

 

“Je mag wel uitkijken” spreekt Rinus
“Waarvoor?” vraagt Cory?

 

“Nou anders nemen ze hem direct mee!”
“wat nemen ze mee vraagt Cory”
“Nou ze nemen hem zo maar mee hoor!” zegt Rinus
“ja maar wat nemen ze mee?” vraagt de inmiddels weer geiriteerde Cory
“Mijn rollator!” roept Rinus en boert…

 

“Hij staat bij mij binnen” roept Cory

 

“NEEEE” schreeuwt Rinus, “Hij staat daar!!!”
“Wat dat karretje?” vraagt Cory “die neem ik straks mee naar huis hoor!”
“Wat wil ie nou eigenlijk” spreekt Cory voor zich uit en kijkt eens om zich heen de kamer door…

 

“Je had het geld bij je moeten hebben en dat had je niet” zegt Ans
“Had ik geld bij me moeten hebben?” vraagt Cory?
“Ja anders kun je niet betalen” legt Ans op een stevige toon uit
“Wat moet ik betalen” snauwt Cory
“Nou… nou wat je wat je eeuuhh wat je tekort komt!” verteld Ans
“Ik kom niets te kort” zegt Cory
“Ja maar ik wel” zegt Ans “Dubbeltjes en kwartjes”
“Ja natuurlijk moet je betalen wat je tekort komt, dat is logisch he?” wrijft Cory haar nog even in.
“En als het over geld gaat dan sta jij vooraan he?” spreekt Cory haar medebewoner toe op verwijtende toon.

 

“Het is mooi weer jongens, de zon schijnt en de lucht is blauw, ik ga lekker naar buiten” roept Cory na een paar minuutjes stilte.

 

“Hoe laat is het nou?” vraagt Rinus
“5 voor half 11” verteld Cory hem
“Dat kan nooit” mompelt Rinus
“Ik wou dat mijn man eens thuis kwam, dat gedonder altijd..” zegt Ans
“Waar zit ie dan?” vraagt Cory
“Nou bij die lui daar woe dat .. eeuuh die dat omgedraaid hebben in dat huis.. daar in dat huis je weet wel…”
“Ik heb hem niet gezien en weet dus niet waar hij is” zegt Cory
“Nou hij zal zo wel komen, hij was kort weggegaan zeiden ze tegen me” zegt Ans nog.
“Tegen etenstijd komt ie wel thuis” “dan komen ze naar huis om te eten” zegt Cory tegen Ans in een poging haar gerust te stellen

 

Rinus laat een boer…

 

“Wat ze allemaal zegt weet ik niet” zegt Cory over de nieuwe mevrouw die zit te mompelen in de hoek
“He?” zegt Ans
“Wat ze ALLEMAAL zegt weet ik NIET” snauwt Cory Ans weer toe
“Nou ik weet het ook niet hoor” “Ik wil ze allebei hebben als ze komen”
“Welke allebei” vraagt Cory
“Die dingen die jullie samen gekocht hebben” zegt Ans tegen Cory
“Ik weet niet waar je het over hebt zegt Cory
“Nou nou die eeuuhhh dingen” “Ik heb het er pas over als mijn man er is”
“Ik weet helemaal niet wat je gekocht hebt” zegt Cory tegen Ans
“En het interesseerd me ook niet” kopt ze er nog achteraan..
“Nou mij ook niet, mij wel hoor” verzucht Ans
“Jou toch wel? nou mij niet” zegt Cory
“hoe laat is het nou?” vraagt Rinus
“Als je nou goed kijkt is het 5 voor half…. 5 voor …. negen ja als je goed kijkt is het 5 voor half negen”
“huh?” zegt Rinus
“hij staat op half 10” zegt Cory er nog achteraan

 

“Kom ik ga eens op huis aan, mijn huis komt niet naar mij toe dus ik zal er toch naar toe moeten” zegt Cory
“Ik heb een huis waar iedereen gek mee is” roept Ans
“Want ik heb een heel mooi huis! en ik hoef er niet mee te leuren”
“Nou dat hoeft toch ook niet?” snibt Cory
“We krijgen direct eten” verteld Rinus..
“Nou dat is toch fijn” zegt Cory?

 

Rinus laat een boer…

 

“Woon je hier” vraagt Cory aan de nieuwe mevrouw? “Of niet.” “oh toch wel?” “of weet je het niet?” “ach ik hoef niet te weten waar je woont hoor”

 

“Maar we moeten in ieder geval ons geld hebben voordat we iets doen.. anders doen we het niet” roept Ans

“Ik ga maar eens op huis aan” “want mijn huis komt niet maar toe eten klaarmaken want dat moet ook nog gebeuren”

“Je lijkt wel gek” roept Rinus “je krijgt het hier zo maar op tafel gezet.” “Daarhoef je niets voor te doen…”

“Weeet je wat ik zou willen? pas geld op de tafel als we de centen beuren.. met het oog op eerst betalen.. niet zomaar een handje op tafel” roept Ans

 

Rinus boert…

 

“Ga eerst maar eens rustig slapen en ontspannen een weekje, want het is nog niet rond hoor.. ” zegt Ans

“Ik hoef het niet te weten” zegt Cory

“je hoeft hier niets te kopen, je krijgt alles op tafel” roept Rinus!

“wat zul je rijk zijn zeg.. ” roept Cory

“Ik snap je ook niet hoor..” Roept Rinus

 

een boer…

 

“Hoe laat is het?” vraagt Rinus

 

“10 voor 5″ ” “ja 10 voor 5 dus het is nog vroeg” antwoord Cory
“Maar ik ga naar huis om te eten”
“Hier krijg je alles” roept Rinus
“Dat wil ik niet, ik ga naar huis want mijn huis komt niet naar mij toe dus ik zal er naar toe moeten…”

 

“zuster” Roept Rinus…

 

“hoe laat gaan we eten?”

 

En Rinus laat een boer….

Betutteling? Bloed, bloed ik wil meer bloed! Lijken en doden!

Nederland is een mooi land. Er is veel geregeld in dit mooie landje. De meeste dingen zijn zonder twijfel nodig om “geregeld” te worden. Maar we zijn ook wel van de overregulering in dit mooie landje.

Als er een scheet dwars zit dan is er een regel die zeg dat die scheet niet dwars mag zitten behalve als die scheet daar een reden voor heeft om dwars te zitten. We hebben regels hier, als je als 5 jarige aan de kassa van de supermarkt vraagt om een pak peuken dan krijg je die (hoogstwaarschijnlijk) niet.

Als je aan de kassa als minderjarige (zeg een jaar of 12) vraagt om een Playboy .. dan krijg je die niet mee.

Als je als minderjarige een Game wil kopen die gewelddadig is en een hoge rating heeft dan krijg je die niet mee…

Drank? ook  niet…

Hoe kan het dan zo zijn dat als het nieuwswaarde heeft al deze regels overboord gegooid kunnen worden? Mijn verbazing was meer dan groot deze morgen om te zien dat zowel op RTL ontbijtnieuws als het NOS ochtend nieuws vrolijk en uitgebreid de beelden van een dode Khadafi getoond werden. Mijn kinderen liepen vrolijk door de kamer (vakantie).. en zagen plots dit voorbij komen

Hoe hij op de wagen gesleurd wordt, hoe hij met doodsangst in zijn ogen in de camera kijkt, hoe hij even laten met een extra gaatje in zijn hoofd en een bebloed gezicht dood ligt te wezen in de auto en hoe hij even later dood getoond wordt in het mortuarium …

Wat mij betreft kunnen we de volgende ochtend reportages dan ook gewoon uitbreiden met nog meer dood en bloed. De ethiek is sowieso al aan de kant geschoven dus wat maakt het uit. Meer bloed, moorden en explicite beelden van diepe gapende hoofdwonden met uitpuilende hersens en darmen en afgetrokken ledematen! Geeft ook een leuke mogelijkheid om tegen het einde van het jaar een middagvullend programma (zeg op kerstdag want dan zijn de kinderen ook lekker vrij) waarbij de jeugd de allerbeste “dode lijken” beelden kan kiezen.

Via een SMS systeem kun je dan stemmen op de mooiste lijken. Delen we dat in groepen in zoals bijvoorbeeld “het meeste bloed” of “mooiste schotwond” of “de live impact van een kogel in het hoofd” Die dan in een carrousel elke 5 minuten langs laten komen .. Een extra APP ontwikkelen voor de iPhone’s en Androids waar je met een grote bloederige knop kunt kiezen… Maximale stem leeftijd 16 jaar

WAT DACHTEN ZE???? Doe ff normaal zeg…  doe dat gewoon niet en maak je er niet van af met “let op de volgende beelden kunnen als schokkend worden ervaren” want zo makkelijk is het niet. Zend dat gewoon niet uit overdag en bewaar die ellende tot de avond.. en zelfs dan liever niet want ik zit er niet op te wachten… Tiran of niet, goed of slecht mens.. de dood op deze manier “vieren” zegt veel over de mensen die het vieren….

 

Volledig onverwacht zo maar weg…

Een ferme hand en een “aangenaam, ik ben Jan H” kreeg ik ruim 20 jaar geleden. Ik was in hun huis bij hun dochter. Een overvolle asbak op de tafel en restanten van een gezellige avond verspreid. Niet wetende dat de man een bloedhekel aan roken had was dat een bijzondere introductie met hem die een aantal jaren later mijn schoonvader zou worden.

Een wat klein gedrongen mannetje, stevig maar zeker niet dik. Een baard en een bril en nuchtere kijk op het leven. Gewoon zo’n man van “wat je ziet is wat je krijgt” Geen verborgen agenda en geen geslijm of gedraai gewoon “gewoon”. Een vakman in zijn werk, een loodgieter van de oude stempel en volgens mij de enige man die ik ooit in mijn leven heb ontmoet die ruzie maakte met Dudok (ja die van die gebouwen ja) omdat hij zag dat zijn manier van afwateren wel mooi was maar niet functioneel en vroeg om lekkage! (en oh heeft hij gelijk gehad).

Naast zijn vrouw, familie en kleinkinderen had hij 2 liefdes, zijn boot en Texel. Zijn boot was hem alles en ik herinner me de dag nog heel erg goed dat ik hem mocht helpen met het schilderen van de onderkant van zijn boot. Het was voor mij een soort ultieme bevestiging van “er bij horen”. Samen hebben we onnoemelijk veel dingen gedaan, als je zijn werk weg zou kunnen halen uit de plekken waar ik heb gewoond zou alles zonder twijfel instorten. Van kachel tot afvoer, van waterleiding tot CV. Alles wat ik daar van weet weet ik van hem.

Mijn vader is al 16 jaar dood en ik heb hem altijd als een soort “surrogaat” vader gezien. Niet zozeer voor advies of raad maar gewoon iemand waar je dingen mee deed die leuk waren om samen te doen. Klussen, vragen, leren en lachen.

Het was ook vreselijk te horen dat ook hij slachtoffer zou worden van die vreselijke ziekte die Alzheimer heet. Van een potente man die met snelle korte passen in het leven stond naar een oude man die al sloffende door het huis ging. Van zijn mondje klaar tot rustig en afwezig.

Een longontsteking niet lang geleden bracht een klap die lastig boven te komen was. Zijn geest zwak en nu ook zijn lichaam. Hoe hard zijn vrouw het ook probeerde hij was niet meer thuis te houden. Ik heb trouwens zelden zoveel toewijding gezien als het gaat om de relatie man en vrouw. Zichzelf volledig weggecijferd zorgde ze voor hem… dat zegt iets over haar maar ook heel erg veel over hem.

Mijn diepste respect had hij… de humor waarmee hij door het leven ging was fantastisch en is tot op de dag van vandaag in mij en vele anderen uit zijn leven aanwezig. Geliefd bij collega en vriend omdat hij was wie hij was. Een eigenschap die minder gewoon is dan het lijkt!

Vanmorgen heeft hij de laatste boot genomen en voorgoed vertrokken. En hoewel de geest zegt dat het “fijn” is dat hij niet verder heeft hoeven lijden zegt het hart dat we hem heel erg gaan missen.

Pa Hil.. dank! We zullen je missen.

Menno

ps Bri heeft er over geblogt en een berichtje achter laten voor haar is fijn en geeft steun! Lees hier haar blog  

Griekenland, DE oplossing (echt waar!)

Ik kreeg vanmorgen deze briljante mail van een zeer gewaardeerde vriend. Daar ik niet weet of het zijn eigen werk is moet ik aantekenen dat ik de originele auteur van dit werk niet ken. Ik citeer zijn werk omdat ik de oplossing ernstig briljant vond 😉 Hij die eigenaar is van dit mooie stukje eenvoud mag zich melden 🙂

[Disclaimer: dit stukje is NIET van mij! Ik verspreid het alleen met veel genoegen! 😉 ]

Citaat:

Economie is toch niet zo moeilijk

Griekenland

Het is een mooie dag in een klein Grieks plaatsje. Alle straten zijn leeg. Het zijn slechte tijden, iedereen heeft schulden en allen leven op de pof.

Op deze dag rijdt een welgestelde Nederlandse toerist door het Griekse dorpje en stopt bij een klein hotelletje.

Hij zegt tegen de eigenaar dat hij graag de kamers wil bekijken, om er misschien een voor een nacht te huren en legt als onderpand 100 Euro op de desk.

De eigenaar geeft hem een paar sleutels.

Als de bezoeker de trap op is, neemt de Hotel-eigenaar snel het geld, rent naar zijn buurman de slager en betaalt zijn schulden.

De slager neemt de 100 Euro aan, loopt de straat uit en betaalt de boer.

De boer neemt het geld en betaalt zijn rekening bij de koelopslag.

De man daar neemt het geld en rent naar de kroeg om zijn drankrekening te betalen.

De kroegbaas schuift het bedrag door naar een aan de bar zittende prostituee, waarbij hij nog schulden had.

De prostituee rent naar het Hotel om daar haar uitstaande rekening van 100 euro te betalen.

De Hotelbaas legt het geld weer op de balie.

Op dit moment komt de toerist de trap weer af, neemt het geld van de balie en zegt dat de kamers hem niet aan staan en hij verlaat het dorpje.

 

Niemand heeft iets geproduceerd!

Niemand heeft iets verdiend!

Iedereen is zijn schulden kwijt en ziet de toekomst met optimisme tegemoet!

Nu weten jullie hoe het zit. Zo eenvoudig werkt het reddingpakket!!!!
En die stommelingen in Brussel zijn daar al maanden over aan het vergaderen, laat ze maar contact met mij opnemen!!

Bedankt Ma…

Ik voel me schuldig. Door 100.000 redenen ben ik niet in staat zo vaak bij mijn moeder te zijn als ik zou willen en eigenlijk zo veel als ze zou verdienen.

De momenten dat ik er ben zijn soms mooi en soms naar. Er is geen pijl op te trekken. Net als je denkt dat het beter gaat is het helemaal niks en als je nergens op rekent is het best te doen.

Vanmiddag was ik bij haar. Na een zoektocht naar waar ze uit hing vond ik haar duttende in een stoel op een andere afdelingen.  Als ik naast haar ga zitten wordt ze wakker en kijkt met heldere ogen in die van mij. We keutelen wat links en rechts en aangezien er van interactie geen sprake meer is probeer ik altijd maar uit te vinden hoe ze die dag is.

Ze dwarrelt tussen apathie en afwezig en wisselt het huilen af met lachen en “hersenloos” voor zich uitkijken. De eenzeidigheid van het “gesprek” maakt dat je soms over niets praat en soms over het verleden.

Vandaag om de een of andere reden voelde ik de noodzaak haar te laten weten hoezeer ik haar altijd heb gerespecteerd. Hoe knap ik het vind dat ze, samen met mijn vader, er altijd voor heeft gezorgd dat ze er waren. Volgens mij waren ze altijd gelukkig met elkaar tot het moment dat mijn vader stierf.

Ik heb haar verteld dat ik het knap vind hoe ze samen mij altijd het gevoel hebben kunnen geven dat ik niets te kort kwam. Wetende dat ook mijn ouders het nooit echt breed hebben gehad. Ik vertelde haar hoe ik merk dat hun opvoeding mij gemaakt heeft tot wat ik ben, met al mijn tekortkomingen daarbij. Dat ze mij altijd de geborgenheid van een gezin hebben kunnen geven is iets waar ik ze heel erg dankbaar voor ben. De talloze heerlijke vakanties en dagen die we als gezin konden doorbrengen.

Nadat ik was uitgepraat keek ze me aan en ik lachte breed uit naar haar. Ze legde haar vinger op mijn gezicht en volgde met haar vinger de vorm van mijn lippen die in een brede lach gevormd stonden. Heel langzaam over mijn gezicht en met heel veel aandacht deed ze dat. Nadat ze klaar was keek ze me aan met een rust en soort van trots op haar gezicht die ik lang niet meer gezien heb… het duurde al met al misschien 1 minuut voordat ze weer weg dook in haar verschrompelde wereld maar het voelde als heel lang.

Nog elke keer weet ze me te raken, hoe ver ze ook is en zelfs nu nog weet ze me aan te sporen tot zelfreflectie en me na te laten denken over alles wat gebeurt. Ik voel me schuldig dat ik niet alle “lessen” van haar in mijn eigen leven heb kunnen toepassen en ben blij dat ze dat allemaal niet meer bewust hoeft mee te maken.

Maar dat ik ben wie ik ben heb ik voor het grootste deel aan haar te danken. En of dat goed of slecht is dat is niet aan mij… dat oordeel laat ik aan anderen over. Ik ben haar in ieder geval heel erg dankbaar!