Mistlicht, nog 1 keer dan!

De afgelopen dagen was Nederland voor een groot deel gehuld in een dikke mist. Buiten zijn was of je in een groot glas melk aan het rondlopen/rijden/fietsen/carten/kruipen/zwemmen was. Met een beetje moed beleid en trouw kom je er wel doorheen en zoals altijd kan kalmte ook u redden.

Ik rij best veel door de week heen .. zeg zo’n goede 1000 kilometer per week. op de weg is het altijd vechten voor een plekje tussen al het andere geweld en met mist is dat niet anders. De meeste mensen passen zich prima aan en rijden rustig van a naar beter (waar beter ligt ben ik nog niet achter trouwens). Uiteraard heb je daar uitzonderingen op en die scheuren door de mist alsof ze een nieuw brilletje van Pearl (ping.. kassa sponsor moment) hebben. Kan natuurlijk ook zijn dat die auto’s een speciale voorruit hebben waardoor ze geen last hebben van de mist al acht ik die kans niet waarschijnlijk.

Mist geeft altijd de verwarring “doe ik mijn mistlicht nou aan of niet” en daarna uiteraard “waar zit dat focking ding eigenlijk?” Maar uiteindelijk weten we het wel te vinden. Nou zijn de regels voor het voeren van mistlichten vrij duidelijk. Bij minder dan 50 meter zicht doen we met zijn allen het mistlicht aan… simpel toch?

Nee dus.. nou ben ik eens gaan nadenken en begrijp ik ook waarom. Hoe weten we nou wat 50 meter is? Dat is een lastige vraag. Vraag het aan een man en die zal zeggen dat is …. zoveel. Vraag aan die zelfde man hoe lang zijn mannelijkheid is en deze zal hoogstwaarschijnlijk antwoorden met “een centimeter of 20” .. Als je die 20 centimeter dan langs “de lat” legt blijkt dat vaak slechts rond de 13 te zijn.. Ja dan is het uitemet van 50 meter wel heel lastig.

Vraag de gemiddelde vrouw hoe zwaar ze zijn of welke leeftijd ze hebben en het antwoord zal met regelmaat (en nee ik generaliseer niet) lager uitkomen dat de werkelijkheid.. “35? nee joh.. doe eens een gok? … ja 28 .. bijna” Dus ook van de vrouwen hoeven we niet te verwachten dat ze duidelijk in kunnen schatten wat 50 meter is.

De nerds en timmermannen/vrouwen daargelaten is het voor iedereen best wel lastig. Nou hebben ze daar een rete handige oplossing voor. Langs de weg staan van die groene paaltjes met nummers.. je kent ze wel..

ja die ja.. en het mooie is.. deze paaltjes geven aan waar je bent en dat doen ze om de 100 meter. Dus als je nou in de mist aan het rijden bent en je twijfelt over wel of geen mistlicht dan kijk je gewoon of je het volgende paaltje al kunt zien.. kun je het zien.. geen mistlicht… Kun je hem niet zien? Zoek het eerstvolgende tankstation op en maak je voorraam schoon, poets je bril of kijk of je er een nodig hebt en controleer of er geen eland op je voorruit is gekomen!. Zijn geen van die dingen aan de hand? Dan is er mist en is het zicht waarschijnlijk slecht genoeg om die felle rode lampen aan te doen!

En vergeet ze vooral ook niet uit te doen weer..

“fock waar was dat lampje toch ook alweer voor dat in mijn dahsboard brand… ”

 

Je zal der maar mee zitten!

Ik heb en vijand.. en een erge ook. Nou ja vijand mag je het eigenlijk niet noemen maar meer een uitdaging. Als je in een grotere kantooromgeving werkt (wat ik ook een paar dagen per week doe) dan heb je te maken met het gezamenlijk delen van allerlei voorzieningen. We delen de tafels, stoelen, computers en zelf een strandbal die af en toe over de afdeling heen zwiert. Wat we ook delen is de koffie machine en dat is de bron van alle kwaad.. de wortel waar alles uit groeit.

Zonder koffie geen Bakkie, mensen die me een beetje kennen weten dat inmiddels. Dus er is een redelijke koffie consumptie gedurende de soms best wel stressvolle dagen. Die koffie is op zich best te doen en als je er maar genoeg van drinkt dan vergeet je vanzelf hoe de lekkere koffie ook alweer smaakte. Geen klachten trouwens het is best te doen.. maaaar het is automaten koffie en die werkt gedurende de dag op verschillende delen in het lijf.

Het plassen is niet zo’n probleem en al helemaal niet voor een man want die plast makkelijk.. nee de knijp zit hem in de grote behoefte. Die komt zo ergens op de dag opzetten en alle restanten koffie die niet via de voorkant zijn gegaan komen via de achterkant alsnog. Ook allemaal op zich nog geen probleem tot dat je uiteindelijk klaar bent met je “werk” …

Het klamme zweet breekt uit.. het zware werk is gedaan alleen de details dienen te worden uitgevoerd. Zo maar van de wc lopen zonder hygiënische handelingen gaat zo jeuken uiteindelijk 😉

Ik kijk naar links en daar hangt hij…

Onschuldig hangt hij er bij.. en niets vermoedende klanten worden door zijn propere aanblik naar binnen gelokt. Eenmaal binnen laat het kreng zijn tanden zien en tergt je tot de wanhoop van je af straalt.

Heel zachtjes trek ik aan het uiteinde van het papier, hopende op een gezonde maar weldadige hoeveelheid papier om dat te doen wat zonder papier als lastig of sociaal ongewenst wordt beschouwd. Maar al bij de eerste poging scheurt het kreng bij het eerste velletje af. Ook hier is de bezuiniging van kracht en het papier is niet meer van de hoeveelheid lagen die het was dus 1 velletje is (geloof me) ECHT te weinig.

Met diverse tactieken probeer ik het, nog langzamer trekken en het behalen van 2 velletjes brengt me in een jubel stemming!!! Met 1 hand meerollen en de andere trekken dan maar… 3 velletjes is het absolute record dat ik heb gered.

Wat ik ook deed (op het er uit rukken van de rol na) het bleven 1, 2 of 3 velletjes tegelijk.. uiteindelijk de strijd maar opgegeven en met een hand vol papier die de dikte had van het telefoonboek van Utrecht en de omvang van een CD hoesje mijn dingen gedaan…

Vanaf nu neem ik net als op de camping gewoon mijn rolletje mee onder de arm!

Ik weiger, jij weigert.. weiger lekker elders..

Wat een gedoe, Nederland op zijn aller smalst. Ooit hebben wij als samenleving besloten dat het huwen van mensen van gelijke sekse mag. Ja dat is een mooie verwoording voor wat homohuwelijk genoemd wordt. Samen vinden we dat ok.. althans de democratische meerderheid vind dat, maar er zijn altijd mensen die dat niet vinden. Op zich helemaal niet erg want dat is het recht van een ieder.. het er niet mee eens zijn.

Maar dan komen ze.. de ambtenaren die er moeite mee hebben om een huwelijk van gelijke sekse (jajaja HOMOHUWELIJK) te voltrekken. Soms vanwege ethische bezwaren of omdat hun geloof dat eigenlijk niet toe staat. Allemaal super en gaaf enzo en ook dat recht hebben ze.. ze hoeven het er niet mee eens te zijn. Wat doet deze groep, ze weigeren..  … … als in “we doen het lekker niet lekker puh” … nou ja dat kan.. en de mensen die willen huwen zijn verplicht een andere ambtenaar te vinden die het wel wil doen.

Omdat we in Nederland altijd zo lekker tolerant zijn (denken we) is er per direct een naam voor dergelijke ambtenaren te weten de “weigerambtenaar” en een nieuw fenomeen is geboren.

Wat ze voor het gemak vergeten is dat ze n dienst zijn van de Nederlandse staat en dat deze via een democratisch proces heeft besloten dat ze het homohuwelijk toestaan en dat de ambtenaar ooit afgesproken heeft met zijn werkgever dat hij/zij de werkzaamheden zal uitvoeren.. Schijnbaar hoeven ze dat dus niet en kunnen ze weigeren tot ze een ons wegen en gewoon doorgaan met hun werk.

Ik was er eerst heel boos over maar bedacht me later dat ik eigenlijk heel blij moest zijn. Het opent namelijk een enorme schat aan mogelijkheden. Stel je voor.. we hebben bij wet afgesproken dat we belasting betalen over de inkomsten die we hebben. Nou ben ik voornemens te weigeren om de belastingen te betalen omdat mijn geloof het niet toestaat dat ik belasting betaal. Ik ben dus vanaf nu een “weigerbelastingbetaler”

Opvolgend stop ik ook met het betalen van welke boete dan ook omdat ik vind dat mijn geloofsovertuiging en ethische achtergrond het niet toestaat boetes te betalen. Ik ben dus ook een “weigerboetebetaler”

En vanaf vandaag stop ik ook met het rechts rijden in een auto.. wat een onzin.. mijn levensovertuiging zegt me dat links rijden beter is ondanks dat we dat wettelijk hebben vastgelegd.. Ik ben nu dus ook een “weigerechtsrijderbestuurder”

Dus trek die motie van vandaag maar in en laat de ambtenaren maar weigeren .. dan kan ik dat ook tenminste!

En ik weiger aan te geven waarom ik weiger te weigeren als ik weigeren moet en ben dus ook een “weigerweigerweigeraar”

 

Een uurtje van je dag…

Vandaag had ik door het verzetten van een afspraak een klein uurtje over. Nou kun je natuurlijk ergens een bak koffie gaan drinken en wachten tot het uur voorbij is maar ik besloot even langs mijn moeder te gaan. Ik trog haar aan zittende aan de tafel net klaar met middag eten. Een wat vlakke bui vandaag zonder al te veel emoties. Op de vraag of ze een klein stukje wilde wandelen stemde ze in.

Samen liepen we over de gangen van het verpleeghuis en zoals altijd nam ik het woord. Kreeg niet zo veel respons van haar maar toch was het fijn even lekker te lopen. Ik nam haar weer mee naar de huiskamer om samen even uit te puffen op de rode bank. Ze zit daar graag, misschien wel omdat ze daar een goed overzicht heeft over de kamer.

Om haar op de bank te krijgen moest ik haar draaien zodat ze met haar rug naar de bank stond. Ik ging voor haar staan en pakte haar bij haar schouders en arm zodat ik haar kon helpen te zitten. Nou ben ik een ruime kop (en ik heb een grote kop!) groter dan haar en terwijl ik voor haar sta en me klaar maak haar te laten zakken kijkt ze naar me op en pakt me me beide armen vol om me heen vast. Een hele diep innige knuffel kreeg ik van haar. Ze legde haar hoofd tegen mijn borst en bleef zeker een minuut zo staan.

Ik was compleet verrast en verbaasd, dit had ze al heel lang niet meer gedaan. De manier waarop ze me vast pakte en vasthield was exact gelijk aan de manier zoals mijn jongste mij knuffelt als ik hem even niet heb gezien. De jongste is ruim 2 jaar oud.. de gelijkenis was mooi en angstig tegelijkertijd.

Nadat ze “klaar” was met knuffelen kon ik haar neerzetten op de bank en ben nog even naast haar gaan zitten. Ze pakte meerdere malen mijn hand en kuste deze herhaaldelijk. Het was zeker een jaar geleden dat ze iets dergelijks had gedaan. Vrijwel direct daarna trok ze zich weer terug in haar eigen wereld en was ik weer een buitenstaander in haar leven…

Een uur van mijn dag uitstekend besteed al zeg ik het zelf!

 

Waardering…

We kennen het allemaal wel, waardering. Een prachtig woord waarvan de betekenis grofweg kan worden uitgelegd als

besef dat iets of iemand waardevol is

Besef dat iets of iemand waardevol is dus. Waardering komt in vele gedaanten dagelijks langs (of niet natuurlijk) en we hebben het nodig, zelfs jij en ik. Het geeft waarde aan je eigen leven en zin om dingen te doen voor anderen. Neem de huisman of huisvrouw welke einde van de dag besluit om iets lekkers te maken met eten voor het gezin. Hij of zij doet zijn uiterste best en tovert een prachtig maal op tafel. Wat zal er voor zergen dat dit vaker gebeurt.. de opmerking “goh wat ben je laat met eten?” of de opmerking “wat heb je heerlijk gekookt!”

We hebben het nodig in elk aspect van ons leven om onszelf goed te voelen over wat we doen. Betekenis aan de anders zo vanzelfsrekende dingen. Maar hoeveel waardering willen we? Wil ik 10 keer horen dat er lekker gekookt is of is 1 keer oprecht en gemeend al voldoende? In het werk is dat niet anders. Ik schrijf graag blogs en die zijn soms over mijn moeder en de ziekte Alzheimer en soms over andere zaken zoals.. waardering 😉 Het is dan heel erg leuk als er mensen zijn die daar op reageren. Dat gebeurt mij gelukkig regelmatig en dat is voor mij de waardering. Soms zijn het er 20 en soms is het er 1.. dat maakt mij niet zo veel uit want al is het er maar 1 die ik op de een of andere manier raak is het mij voldoende.

Bij jezelf “bloot” geven op internet of met creatief werk zoals schrijver, kunstenaar, acteur of artiest geef je jezelf ook over aan het oordeel van anderen. Wat zal hij/zij vinden van wat ik denk dat ze mooi vinden en beter nog wat ik mooi vind. Dat is ook waardering, mensen die zeggen dat ze iets mooi vinden of geraakt worden. Maar weer de vraag hoeveel moet dat zijn? 100? 1000? 10.000? En als er 100 mensen zijn die het mooi vinden en 1 niet… laten we ons dan leiden door die ene die dat niet mooi vind? Of denken we aan die andere 100 die het wel mooi vinden?

Waardering, we hebben het allemaal nodig maar tegelijkertijd is het ook een valkuil waarin we met open ogen stappen als we verwachten dat iedereen alles altijd maar moet waarderen. We zijn met zijn allen en we zijn niet hetzelfde en daar horen dus ook verschillende meningen bij. Wat me wel verbaast is dat er voldoende zijn die niet eens de kans geven waardering te uiten over iemand. Vaak omdat iemand ooit niet aan de verwachtingen voldaan heeft voldaan. Wat doe je dan, geef je die persoon gewoon geen kans omdat het vorige je niet beviel? Of geef je die persoon alsnog een kans te laten zien wat hij of zij waard is?

Ik zeg altijd maar als je iemand nooit een kans meer geeft weet je ook wat de persoon kan. Als we dat met zijn allen zouden doen hoorden we nooit nieuwe muziek omdat we lekker met zijn allen steeds hetzelfde zouden beluisteren.

Mijn punt? .. simpel.. geef iemand in ieder geval een kans om waardering te krijgen.. en serveer iemand niet af op basis van “in het verleden behaalde resultaten” etc

Zo.. tot zo ver mijn filosofische kijk op deze mooie Zaterdag in het mooie Noorden.. tijd om aan het eten te beginnen 🙂