06-08-1995, het is nog redelijk vroeg als de telefoon gaat. Vroeg als in voor 11 uur ‘s ochtends (zonder kinderen en verplichtingen in het leven konden we nog lekker uitslapen) en Bri neemt de telefoon op. Gek genoeg weet je het direct als er wat mis is. Mijn vader was de dagen er voor ziek geweest. Misselijk, last van zijn linker arm en af en toe “viel” hij weg. De vervangende huisarts schreef het af als een “zomergriepje” die heerste op dat moment.

Ik hoorde het gesprek aan en zag het gezicht van Bri, even dacht ik nog hoe is het het met hem.. waar ligt hij en hoe snel kan ik er naar toe… maar toen kreeg ik mijn moeder aan de telefoon. “Je vader is dood” zei ze op een bijna rustige toon. Typisch mijn moeder, iets te veel emoties en ze kon dingen vertellen alsof er een niets gebeurt was. Ze zeggen wel eens dat je overmant kan worden met emoties en dat is waar. Ik weet nog heel goed dat ik (zonder drama queen te spelen) letterlijk door mijn knieën zakte. Echt zonder er iets aan te kunnen doen.

Aan mij de onhebbelijke taak mijn middelste broer in te lichten van wat er gebeurt was terwijl ik eignelijk zo snel mogelijk naar het huis van mijn ouders wilde. Mijn broer had een 06 die tijd alleen was hij nogal van de “ik zet hem nu ff uit” waardoor ik hem niet op zijn ultramoderne ATF2 toestel (Motorola, gek hoe je dat soort details onthoud) kon bereiken. Hemelsbreed zat hij gelukkig niet zo ver bij ons vandaan en ik ben met Bri in de auto gesprongen.

Hoe vertel je dat je vader dood is.. nou .. “je vader is dood” .. ik leek verdomme net mijn moeder 🙂 Stuk van de wetenschap maar nog niet compleet bewust van het hele gebeuren reed ik naar het huis van mijn ouders. Eenmaal aangekomen hadden de ambulance medewerkers het lichaam van mijn vader al “afgelegd” en lag hij op zijn bed. Hij was doodgegaan door een hart stilstand en op een apart plek namelijk .. de wc. Daar was hij van af gevallen en zijn hoofd die de harde tegels raakte waren voor mijn moeder de alarmbellen die aangaven dat er wat ernstigs gebeurt was. Een ieder die wel eens een kind of een volwassene op iets hards heeft horen vallen met zijn/haar hoofd weet wat voor geluid dat is.. niet grappig.

Hij had de deur op slot gedaan en in pure paniek wist mijn moeder niet wat te doen. Roepen hielp niet meer en ze heeft wel een minuut of 15 geprobeerd de deur open te krijgen. Uiteindelijk 112 gebeld en de buren hebben de deur open gemaakt.

Afgelegd dus, op zijn bed redelijk netjes lag hij. Grappig hoe snel iemand niet meer is wie hij was als het leven vertrokken is uit het lijf. Ik heb het al eerder geschreven maar ik ben naast hem gaan zitten en heb zijn hoofd beetgepakt. Een dikke knuffel en een kus op zijn voorhoofd gegeven en hem verfoeid waarom hij zo vroeg dood is gegaan.

Het is inmiddels 16 jaar later en ik ben zelf vader .. zat laatst een beetje morbide te rekenen maar bedacht me dat als ik pech heb ik nog maar een jaar of 21 heb 😉 geloof dat we er dan maar het beste van moeten maken.

Rare tijden zijn dit.. Mijn vaders verjaardag op de 30ste van Juli, Mira dood op de 5e van Augustus, mijn vaders sterfdag op de 6e en de verjaardag van mijn moeder (die er eigenlijk ook niet meer echt is) op de 9e van Augustus..