2e kerstdag 2011, na de overbekende gourmet schotels en overige gezelligheid op de 1e kerstdag was het vandaag tijd om mijn moeder te bezoeken. Moest gisteren al aan haar denken vanwege die zelfde gourmet gelegenheid.
Vroeger deden we dat als familie samen. Iedereen in de stress of er wel voldoende vlees, brood, drinken en lekkernijen waren. Na dat alles klaar was kropen we in onze mooiste kleren aan tafel om te genieten van elkaar. Voor ons kinderen was dat het hoogtepunt van een dag waar je zo verschrikkelijk weinig deed en kon doen!
Hoe dan ook in de mooie kleren aan tafel zaten we.. tot het moment dat de eerste stukken vlees de bakplaat raakten… het vet vloog je om de oren en de nette kleren. Het duurde vaak 2 stukken halfom gehakt en 3 “godvers” voordat de mooie kleding plaats maakte voor stofjas of oud shirt (gourmetten is topsport op hoog temperatuur niveau! )
Ik moest er aan denken omdat op tafel hetzelfde gourmet stel stond wat zeker 19 jaar geleden ook al op die bewuste tafel bij de Drenthjes stond.
Vandaag naar mijn moeder. Ze hadden een kerst brunch gehad en ze had goed gegeten. Omdat ze laatst gevallen was (voor de zoveelste keer) hadden ze haar maar even in bed gelegd om te voorkomen dat ze weer aan de wandel en val zou gaan. Begrijpelijk maar het voed mijn angst dat een permanente zetel in rolstoel of bed niet ver weg is.
De kinderen waren mee en uit een gevoel van waardigheid voelde ik dat ze beter konden wachten. In bed ligt ze, vel over been… huid die op vele plaatsen een maatje of 10 te groot is geworden. Iele armen en schouders die ooit lekkerder lagen dan wel Zweeds bed dan ook!
Ik help haar samen met de verzorgster overeind en ruik dat ze niet schoon meer is. Ze is ook heel onrustig en je ziet en voelt dat ze niet goed in haar, veel te ruime, vel zit.
Ik besluit toch te zeggen dat ik het heel fijn zou vinden als ze verschoond kan worden. De verzorgster stemt in al voel je dat ze liever door wilde met haar werk. Misschien mocht ze zo wel naar huis en ook voor hen is het kerst.
In de badkamer komt een collega helpen. Ik heb mijn moeder vast aan mijn arm want ze staat alles behalve stabiel. Ik zal jullie de verschoonpartij besparen maar als ik zeg dat het overal uitkwam dan weten jullie denk ik voldoende … mensonterende taferelen .. een baby maar dan van 76 jaar oud. Het schoonmaken is een langzaam proces wat ook niet heel erg zachtjes gaat of kan. Vind het vreselijk haar zo hulpeloos te zien…
Een minuut of 15 later kan ik haar meenemen en wat gaan drinken. Ze loopt aan mijn arm mee de gang op. Ik voel en zie aan haar dat het verschonen goed heeft gedaan. De extreme frustratie die ik in haar ogen kon lezen maakt plaats voor de blikken van afwezigheid, huilen en lachen als ze de kinderen ziet.
Beneden drinken we koffie en eten we een stukje kerst stol waar ze zienderogen van geniet. Halverwege besluit ze in een hersenkronkel dat de koffie beter op de tafel kan liggen dan in het kopje. Langzaam giet ze de koffie over de tafel en gelukkig weet ik de helft te redden… in haar geest wilde ze vast het kerststukje op tafel water geven.
We brengen haar weer naar boven waar we haar met de grootste moeite weer in een stoel krijgen. Ze laat zich gewoon “vallen”…
Kruip nog even voor haar terwijl ik gehurkt zit. Knuffel haar andermaal en maak een grapje. En wederom vanuit het niets reikt ze haar hand naar me uit en aait me over mijn gezicht.
Een laatste knuffel en ik fluister “fijne kerst” in haar oor en betrapt mezelf er op dat ik dat eigenlijk helemaal niet meen. Kerst is voor haar net zo’n grijze onduidelijke ongrijpbare dag als anders.. van mij mag het de laatste kerst voor haar zijn…. maar met haar “geluk” zal ze er nog wel een paar “mee maken”.
Fijne kerst…
Ach lieve Menno, ik heb er eigenlijk geen woorden voor… zo triest, voor je moeder en voor jullie. Heel veel sterkte, ik leef met je mee…
Dank je wel Marja!!
Menno,
Ik heb veel bewondering voor hoe je je gevoel onder woorden weet te brengen en heb veel respect voor de mensen die verzorgend werk doen. Je verhaal doet me erg denken aan de tijd dat mijn opa en oma nog leefden en zij in de laatste periode van hun leven werden verzorgd. Ik voel en leef met je mee en wens jou en je familie veel sterkte.
Dank je wel Martin!!!
oh Menno ik vind dit zo triest, ik zit wederom zonder woorden.
Meer dan voldoende Mariet! Dank je
Laatst was ik bij de beste vriendin van mijn moeder op bezoek, ik nam haar mee naar haar kamer. “mooi” zei ze “je hebt dezelfde gordijnen als ik thuis. En die foto boven je bed zo’n plaatje heb ik ook’ drie weken na opname en het altijd zo nette vrouwtje jatte de koekjes van haar mede bewoners Natuurlijk waren er veel langer symptomen……mijn vader is bevallen van een dochter op zijn sterfbed en van ons mocht ie, we hebben staan schudden met de volle luier omdat de baby niet wilde huilen. Het is Menno goed dat je het vertelt Het is zo en het is verdomd moeilijk, probeer er maar eens mee om te gaan. Een keuze is er niet. Het is fijn te lezen dat er toch weer een moment van contact was
Dat geen keuze heb je helemaal goed. Het is ook dat wat er voor zorgt dat je het doet. En weet je… al had ik de keuze dan had ik het alsnog gedaan! En met mij heel veel anderen. Dank je Liza voor je bericht.
Ha Menno,
Ik krijg kippenvel bij het lezen van je blog. Diep respect hoe jij omgaat met de ziekte van je moeder. Ik wens jullie allemaal veel stekte toe.
Groetjes,
Eduard
Dank je wel Eduard!
Kom net terug van een familie etentje, gourmet, net als jullie. Mijn vader was er ook bij, zeer waarschijnlijk voor het laatst! Hij is dit jaar erg hard achteruit gegaan en staat nu op de wachtlijst voor opname. Vanochtend heeft hij mijn moeder geslagen, voor het eerst…zo pijnlijk allemaal. Ken mijn eigen, liefdevolle, vrome vader (haast) niet meer terug. Hij heeft geen idee meer van de wereld om hem heen, rusteloos en dus nu zelfs soms agressief! Voor mijn moeder is het leed ondraaglijk, ze leeft het leven met de minuut maar het is zwaar, loodzwaar! Toch waren we blij dit nog eens zo samen te kunnen vieren… Bedankt voor je mooi verwoordde blog!
Jemig Jana wat een heftig “verhaal” De stemmingswisselingen zijn vreselijk en iemand die je zo goed kent veranderd langzaam in een vreemde. Gelukkig zijn het momenten en draaien ze vaak weer even bij. Vreselijk om te lezen dat ook jullie een lastige tijd tegemoet gaan. Sterkte en als ik iets kan betekenen …!
ondanks alles wens ik je/jullie veel voorspoed
Geheel wederzijds Daan!
Wat ben je toch een lieve kerel!
Niets anders dan 1000’en anderen 🙂 dank je!
Ik ken het. Koester de momenten dat ze je over je wangen aait.
Dan worden mijn ogen nat!
Menno, wederom een prachtig verhaal over een zo niet prachtig verhaal. In ontsteltenis, medeleven en ook verdriet bedenk ik me, dat je gelijk hebt: zo’n mensonterende situatie verdient een waardig slotakkoord. Nee, een melodie die bij haar past, zoals ze was…
Heel mooi gezegd!!!!
Bij deze woorden wil ik me graag aansluiten. ……
dank je!
Wat prachtig geschreven weer, Menno. En wat zal het een pijn doen om je moeder zo te zien…
Ontdekte vandaag je blog. Zoveel herkenbaar, zo pijnlijk en toch integer geschreven.