Het is een grote puinhoop binnen, overal ligt wat en er is bijna geen overzicht. Wat ooit een oase van orde was is een kakofonie van spullen geworden. Lades liggen open, de ooit zo met moeite en aandacht gespaarde en gekochte spullen als oud vuil op de grond. Haar trots, een last voor anderen.

We zijn de laatste zaken an het regelen. Het huis moet leeg over een week en het is altijd meer dan verwacht. Te weinig gedaan toen het kon, te weinig tijd nu het moet. Met de grove kam er doorheen. Schiften, prioriteren .. foto’s ja, gewoon in een doos en dat zien we later wel. Wat gebeurt er beneden? Wat gooien ze weg? Mijn broer, schoonzus en dochters helpen mee net zoals Bri. Op zich heerlijk maar je bent het hele overzicht kwijt.

Vanavond had ik de eer de kast van mijn pa leeg te halen. Ik heb daar al met regelmaat over geblogt. Het was een kast met orde, bedachtzaamheid en interesses. Die kast was mijn vader.. punt. Nu leeghalen… wat bewaar ik en wat niet? Als het aan mij lag liet ik lekker alles zoals het was en kon ik er af en toe naar terug om te zwelgen in melancholie … maar helaas het ligt niet aan mij.

De boeken van mijn vader,  gekregen bij zijn pensioen. Over de oorlog natuurlijk, General Eisenhower en Churchill waren zijn grote voorbeelden. Mannen van staal, mannen die durfden te beslissen.. mannen die een verschil uitmaakten. Tuinieren, alsof mijn vader groene vingers zou krijgen als hij gestopt was met werken… NOT 🙂 Een klusboek, nou dat was niet verkeerd besteedt want die ouwe van mij had me toch een partij linkerhanden .. heel bar.

Magneetjes, postzegels, paperclips (uiteraard gesorteerd op  grote) vergrootglazen, pincetten, verrekijkers, inbindmappen, hoesjes, schrijfblokken, potloden, pennen en heel veel… heeeeeeeel veel elastieken 🙂

Inmiddels is alles leeg en heb ik bewaard wat het hoogstnoodzakelijk was. Dingen die ik nu nog niet wil uitzoeken en derhalve maar in een doos stop.

Kom oude rapporten tegen van mijzelf in de kast, lees de rapporten van mij in klas 6 (tegenwoordig groep 8) en zie bijna identieke opmerkingen en cijfers als bij mijn oudste zoon… en op een gekke manier stelt het me gerust, immers ik leef ook nog steeds dus zo erg zal het niet zijn met hem.

De puinhoop groeit en in mijn kleine wereld van dat moment probeer ik orde te creëren. Weg met de chaos, ik wil een vuilniszak en doe wat weg moet in die zak. Pijnlijk kom ik er achter dat de zak veel te leeg blijft. En dan geef ik me over. .. Ik kan niet alles bewaren.

Wat me bevreemde de afgelopen 2 avonden dat ik daar was is dat er meerdere momenten waren dat ik dacht ” nee dat nog niet weg doen, dat is handig voor als ze terug komt…… ” Als ze terug komt, geen idee waar ik dat vandaan haal want dat komt ze niet meer. Ze zit 5 kilometer verderop terwijl wij als dieven in de nacht haar huis leeghalen en weggooien wat van haar is. Zonder dat ze er weet van heeft wissen we haar verleden… het blijft vies voelen.

Morgen gaat het meeste of naar opslag of naar de stort, dan tapijt en schroeven en dan de sleutel… ik had mijzelf nog zo voorgenomen foto’s te maken … sja.. als hadden komt is hebben te laat 🙂