Gisterenavond kreeg ik weer telefoon van het verpleeghuis. Het was een van de beste verzorgers die mijn moeder heeft. Een type dat niet alleen doet overkomen dat zo veel mogelijk gedaan wordt aan een goed verblijf maar dat ook laat zien met daden. Iemand die met de vaak beperkte middelen toch het beste uit een dag en de mensen weet te halen. Kortom iemand met hart voor haar werk.

Mijn moeder was de laatste weken onhandelbaar. Elke dag huilen, emotioneel, onrustig en steeds slechter eten. Dat was voor haar reden genoeg eens verder te kijken dan haar neus lang was. Ze heeft mijn moeder laten onderzoeken op een van de meest voorkomende kwalen bij ouderen en dan met name vrouwen.lee Haar intuïtie was juist.. ze had blaasontsteking!

Mijn moeder spreekt nauwelijks nog en is het grootste gedeelte van haar tijd in een wereld waar wij niet meer volgen kunnen. Het aangeven dat je wat hebt dan is schier onmogelijk. Pijn in een been of arm kun je nog wel ontdekken door gedrag en gebruik van die ledematen maar innerlijke pijn niet.

Ik herinner me mijn oma die na een hele dosis hersenbloedingen niet meer in staat was te praten of te communiceren anders dan brabbelen. Ze “klaagde” de laatste periode van haar leven over pijn alleen kon niet precies duiden waar. Ze wees vaak op haar buik en probeerde dan aan te geven dat ze pijn had. Er is behalve dan door mijn moeder toen niet heel veel aandacht aan geschonken… uiteindelijk stierf ze aan kanker en bleek een fors gezwel te hebben in die buurt… De pijn moet vreselijk geweest zijn.

Gelukkig heeft mijn moeder dat niet nu en is het een relatief onschuldige blaasontsteking. Maar de onmogelijkheid te duiden wat er met je aan de hand is lijkt me verschrikkelijk. Gelukkig zijn er dus verpleeghuis medewerkers die goed kijken. Die weten wat de routines zijn van een mens en dat als deze aanzienlijk veranderen ze aan de bel trekken. Inmiddels is mijn moeder een paar dagen aan de antibiotica en kan de ontsteking bestreden worden. het was de 2e in korte tijd (3 maanden) dus ze gaan kijken of ze preventieve medicatie kunnen geven aan haar.

Maar fijn om te zien dat het ook wel goed kan! Mijn dank is groot aan hen die werken in de zorg die hun vak niet alleen verstaan maar ook uitvoeren als mens en niet als machine met enorme oogkleppen voor wat er daadwerkelijk om hen heen gebeurt!