Was het niet een ruim jaar geleden dat ik nog kon bloggen dat de zon mijn moeder goed deed? Lekker buiten zitten en haar zien opfleuren.. Nou dat is voorbij.. Ik ben het beste in vertellen wat ik zie en dat doe ik deze keer ook nog maar een keer met het risico in herhalingen te vallen.

Bri, Menno Jr, Nick en ik lopen het pad naar de deur bij het verzorgingstehuis van mijn moeder. De zon schijnt uitbundig en het is zwoel warm voor begin Mei. Het is rond 4 uur in de middag. De kleinste van ons loopt met een heerlijke onschuld te springen en roept “Oma oma” als we door de deur gaan. Met de lift naar boven op weg naar de huiskamer waar Ma zit. Ik weet niet wat ik moet verwachten tegenwoordig. Vaak is ze heel emotioneel en valt er weinig met haar te communiceren omdat ze alleen maar huilt.

Ze zit op de bank in de hoek, kijkt me aan als ik recht voor haar, op mijn knieën, in haar ogen kijk. Heel even lijkt het of ze iets…. nee ze perst er een heel klein lachje uit die niet langer dan 2 seconden stand weet te houden op haar gezicht. “Wil je lekker een bakkie koffie drinken?” vraag ik haar zoals ik dat elke keer doe.. de reactie is vlak en eigenlijk niet aanwezig. Als ik haar probeer op te laten staan van de bank faal ik daar ruimschoots in. Haar hand wil wel en ze maakt aanstalten om op te staan maar doet dat niet. Bri helpt me en samen tillen we Ma op uit haar bank.

We schuifelen door de gang voetje voor voetje. Ik loop arm in arm met haar zoals ik dat al doe zolang ik me kan herinneren. Haar hand houd die van mij stevig (iets TE stevig) vast. Even ziet ze Nick door de gang heen springen (op de vlucht voor zijn oudere broer) en heel kort geeft haar gezicht iets weer van affectie of vertedering van het kleine mannetje dat langs loopt. De lift in op weg naar beneden.

De hele weg geen sjoege bij Ma. Ik praat tegen haar maar haar blik staat ver en afwezig. We lopen naar buiten en ik zet haar op een stoel. Schuif haar aan de tafel en vraag of ze koffie wil. Eigenlijk zonder te verwachten wat het antwoord is ga ik voor de koffie en rest van het drinken voor de anderen. Omdat het morgen moederdag is (maar we dan niet kunnen) hebben we lekker wat chocolade voor haar meegenomen. Ook dat was vaak een katalysator voor buien en bracht haar vaak weer even soort van terug. Nu stoppen we gewoon wat in haar mond en eet ze het op omdat haar hersenen dat gedeelte nog niet vergeten zijn!

Ze zit naast me en ik kijk naar haar profiel. Rimpels, oud.. heel oud… haar ogen zijn flets en op geen enkele manier meer de ogen die haar vroeger haar guitige gezicht gaven. Ze kijkt langzaam naar links, rechts en voor zich uit. Mond half open en bijna emotieloos. En dan in ene kijkt ze je aan en steekt haar tong uit… zo maar vanuit het niets. Of ze begint te huilen…

Ik besluit haar maar te vertellen dat we gisteren naar de dierentuin zijn geweest en praat zo maar wat in de rondte. Af en toe zegt ze een paar woorden die in geen enkele manier in relatie staan tot waar ik het over heb. Ze probeert weer anders te gaan zitten, zet haar handen op de leuning van de stoel en leunt naar voren… en weer naar achteren… rusteloos.

Langer dan een minuut of 20 hou je dat niet vol en langzaam lopen we weer terug naar haar huiskamer. Daar staat het eten te wachten voor haar. Bij binnenkomst wordt ik direct aangesproken door een bewoner die mij er fijntjes op wijst dat ze nog een foto van me krijgt. Deze had ik een paar weken geleden als grap genomen van haar 🙂 Ze heeft nog een “goed” geheugen.

Ik kijk nog even de kamer in en zie haar zitten op de bank. In haar eigen wereld die steeds kleiner aan het worden is. Ze is afwezig, weg en onbereikbaar. Ik zwaai .. ze kijkt… kijkt nog een keer en heel langzaam gaat haar arm omhoog en ze zwaait terug en ik hou mijzelf voor dat ze naar mij zwaait, haar zoon ook al weet ik dat ze zwaait naar iemand die dat naar haar doet… en niets meer dan dat…

Kleine dingen, daar moet je het mee doen steeds kleiner en minder frequent.