Vandaag had ik door het verzetten van een afspraak een klein uurtje over. Nou kun je natuurlijk ergens een bak koffie gaan drinken en wachten tot het uur voorbij is maar ik besloot even langs mijn moeder te gaan. Ik trog haar aan zittende aan de tafel net klaar met middag eten. Een wat vlakke bui vandaag zonder al te veel emoties. Op de vraag of ze een klein stukje wilde wandelen stemde ze in.

Samen liepen we over de gangen van het verpleeghuis en zoals altijd nam ik het woord. Kreeg niet zo veel respons van haar maar toch was het fijn even lekker te lopen. Ik nam haar weer mee naar de huiskamer om samen even uit te puffen op de rode bank. Ze zit daar graag, misschien wel omdat ze daar een goed overzicht heeft over de kamer.

Om haar op de bank te krijgen moest ik haar draaien zodat ze met haar rug naar de bank stond. Ik ging voor haar staan en pakte haar bij haar schouders en arm zodat ik haar kon helpen te zitten. Nou ben ik een ruime kop (en ik heb een grote kop!) groter dan haar en terwijl ik voor haar sta en me klaar maak haar te laten zakken kijkt ze naar me op en pakt me me beide armen vol om me heen vast. Een hele diep innige knuffel kreeg ik van haar. Ze legde haar hoofd tegen mijn borst en bleef zeker een minuut zo staan.

Ik was compleet verrast en verbaasd, dit had ze al heel lang niet meer gedaan. De manier waarop ze me vast pakte en vasthield was exact gelijk aan de manier zoals mijn jongste mij knuffelt als ik hem even niet heb gezien. De jongste is ruim 2 jaar oud.. de gelijkenis was mooi en angstig tegelijkertijd.

Nadat ze “klaar” was met knuffelen kon ik haar neerzetten op de bank en ben nog even naast haar gaan zitten. Ze pakte meerdere malen mijn hand en kuste deze herhaaldelijk. Het was zeker een jaar geleden dat ze iets dergelijks had gedaan. Vrijwel direct daarna trok ze zich weer terug in haar eigen wereld en was ik weer een buitenstaander in haar leven…

Een uur van mijn dag uitstekend besteed al zeg ik het zelf!