Afgelopen week kreeg ik een telefoontje van het verpleeghuis waar mijn moeder haar laatste dagen “verslijt”. Ze maakten zich zorgen om haar hand. Deze was dik en het deed haar pijn konden ze met zekerheid zeggen. Na de blaasontsteking, allergie voor de antibiotica en een soort van gordelroos kon dit er ook nog wel bij. De vraag was direct of we in staat waren met mijn moeder naar het ziekenhuis te gaan.
Dezelfde dag was het rondje ziekenhuis niet echt mogelijk dus het zou de dag er na worden. Op de vraag hoe we dat moesten doen kreeg ik eigenlijk een vraag terug in de zin van “hoe bedoelt u?’ Ik gaf haar aan dat het instappen in een auto eigenlijk niet meer mogelijk is en dat ik niet goed wist hoe ik dat moest doen. Gelukkig dacht ze wel met me mee en heeft ze een rolstoel taxi kunnen regelen.
De dag dat we met haar naar het ziekenhuis moesten zat ze kant en klaar in de rolstoel en naar het ziekenhuis verliep op “rolletjes’ (sorry open doel enzo…) al was mijn moeder erg in de war en vreselijk paniekerig. Na een bezoek aan de röntgen afdeling alwaar ik in mooie loden vest de hand van mijn moeder poogde vast te houden bleek gelukkig de hand niet gebroken.
Met een omslachtigheid die zijn weerga niet kent (en waar ik verder niet over ga bloggen want dan staat het internet vol) hebben we een taxi terug kunnen regelen naar het verpleeghuis waar mijn moeder volledig stuk van het uitje met moeite in een stoel gezet kon worden.
Wat ik dan toch raar vind (en de mensen in mijn directe omgeving met mij) is dat van ons als ex-mantelzorgers verwacht wordt dat we altijd klaar staan. Let wel ik sta altijd klaar voor mijn moeder dat is geen discussie maar stel nou.. ik ben op vakantie of kan echt niet. Laten ze haar dan zitten net zo lang totdat we er weer zijn? Natuurlijk niet en ik overdrijf ook wel een beetje maar toch. Het verpleeghuis neemt de zorg over en daar betaal je ernstig veel geld voor als oudere en toch … sta je weer paraat om haar weg te brengen.
Het zal zonder twijfel allemaal te maken hebben met werkdruk en tekort aan personeel en geld maar toch voelt het raar. Wat met mensen die niemand meer hebben of waarvan de familie echt niet meer met ze te maken wil hebben.. wat moeten die mensen dan.
Voorlopig is mijn conclusie niet anders dan eerder, je kunt maar beter ver van de zorg blijven en zolang mogelijk in je huisje blijven wonen… gewoon ‘s nachts doodgaan en klaar.
Dag Menno, duidelijk verhaal, maar zou het ook beter voor haar zijn als iemand van julie er bij is?
Ik denk dat het voor haar wellicht verschil maakt. Het is ook niet dat ik niet wil maar dat er anders niemand is.. 🙂 Voor haar doe ik (en de mensen direct om mij heen) zo goed als alles …
Hai Menno,
Weet je, dat is dus waar ik ook aan dacht: wat als pap wordt opgenomen, dan wordt er dus nog altijd van alles van ons verwacht …. en blijf je dus ‘gewoon’ doorgaan met (mantel)zorgen …. Dus de verandering is geen verbetering? Hartstikke triest toch dat gewacht moet worden totdat jij (of iemand anders) mee kunt naar ‘t zh …. triest toch dat er geen geld/personeel is om met haar mee te gaan, zeker als zeker is dat ze pijn heeft? Ik word hier niet goed van ……. Ik wil later in ieder geval rustig in mijn slaap thuis sterven ….
Reken er maar op Inge, mantelzorg blijft al is het in mindere mate dan als ze thuis wonen. Het ziet er ook niet naar uit dat daar verbetering in komt…
Menno, je blog raakt me.Misschien hebben jullie ooit aangegeven dat ze jullie altijd mogen bellen? Ik weet het niet hoor,maar dit houdt een familie zo niet vol. Met dankbaarheid denk ik aan het moment van overlijden van mijn moeder.(begin dementerend) ‘sAvonds mijn pa een nachtzoen geven, en zeggen:je bent de liefste man van de hele wereld…gaan slapen en ‘s morgens niet meer wakker worden.Ik moest er nu weer aan denken. Ik teken er ook voor.Sterkte hoor en laat van je horen in het verpleegtehuis!! Liefs van Ans.
Het is niet zozeer toestemming geven ik denk dat het meer is “ach ze zijn er toch altijd” …. en dat combineren met te weinig mensen.. voila
Ik had onlangs juist de omgekeerde ervaring. Mijn moeder woont in een verzorgingshuis en ze moest naar het ziekenhuis. De verzorging moest alleen nog even kijken hoe ze dat gingen regelen. Dat wilde ik helemaal niet. Als mijn moeder naar het ziekenhuis gaat, ga ik mee. De zorg die ik nu voor mijn moeder heb, is stukken minder dan toen ze nog zelfstandig woonde. Ik ben blij dat ik een deel van de zorg niet meer heb. Maar sommige dingen wil ik graag zelf blijven doen. Die zorg deel ik met iemand anders, die ook vertrouwd is.
Natuurlijk is het anders als je op vakantie bent. Waarschijnlijk lossen ze het dan wel op. Ik bedenk me ineens dat ik voorheen ook met mijn opa naar het ziekenhuis ging toen hij in een verpleeghuis woonde. Dat is zeker twintig jaar geleden, dus dat is blijkbaar niet iets van de laatste jaren.
Zit wat in Ita, ook dat is een manier maar in ieder geval konden ze het regelen dat was hier niet meer het geval. Zou ook altijd wel mee willen.. helaas is dat soms niet altijd mogelijk :/
Om die reden had ik ook met de huisarts afgesproken dat het ziekenhuis het bezoek met mij zou plannen, zodat ik met mijn agenda rekening kon houden. Daar liep het al mis, het ziekenhuis belde het verzorgingshuis. Uiteindelijk kwam het goed, ik kon schuiven, maar inderdaad, dat kan niet altijd.
Ik sprak erover met een verzorgende en die vertelde mij dat het merendeel van de bewoners geen familie heeft die bijspringt, helpt, meegaat naar het ziekenhuis etc. Vaak is er wel familie maar die wil niets doen. Dat verbaasde me gewoon, maar misschien is dat niet terecht. De verhouding tussen ouders en kinderen is niet altijd zo goed als in ons gezin. Inmiddels zijn wij nog maar met z’n tweeën over, dat maakt ook veel uit. We zijn heel zuinig op elkaar geworden.
Het is inderdaad vreselijk als je ziet dat mensen nooit bezocht worden of niemand met ze mee kan of gaat naar het ziekenhuis.. Bij mij vind ik het ook geen probleem, mijn “pijn” zit in het feit dat ze er van uit gaan dat het gebeurt. Als je ziet wat iemand zijn hele leven heeft betaald voor de zorg en wat ze nu nog moeten betalen dan is het gewoon triest dat er schijnbaar nog steeds niet genoeg is voor adequate zorg en mensen..
Ik werk af en toe in een bejaardentehuis (waar veel mensen zitten die eigenlijk ook in een verpleegtehuis horen), maar daar sta ik er soms ook versteld van hoe weinig er voor die mensen gedaan van worden. Gewoon hele kleine dingetjes die niet gedaan kunnen worden voor die mensen omdat de verzorgsters een schema hebben waar ze zich op de minuut nauwkeurig aan moeten houden.
En dan zitten er nog steeds partijen in de 2e kamer (die daar dus genoeg stemmen voor hebben gekregen) die willen bezuinigen op de zorg, belachelijk als je het mij vraagt.
Dat is ook precies het probleem Sietske, er zijn gewoon te weinig handjes voor de mensen. De mensen die er zijn werken over het algemeen gewoon hard en doen wat ze kunnen. Het zijn er alleen niet genoeg. Er zouden er 12000 bij komen in dit kabinet.. ik hoop dat dit reel is en geen loze belofte!
Menno,
klinkt mij nog steeds bekend in de oren er wordt te weinig besteed van de budgetten aan de mensen waar het om gaat, lekker veel administratieve processen in de lucht houden en met het vingertje wijzen teamleiders die geen moer doen, enzovoort, maar de patiënt, acht die doen we gewoon een luier om, mocht het met mij zover komen hoop ik toch dat ik nog het besef heb dat ik er wat aan kan doen, het is een schande in de zorg hoe de mensen die voor ons gevochten hebben, dat wij dit leven zo kunnen hebben behandeld worden.
Maar we laten nog wat meer formulieren invullen door de verzorging dan hebben ze nog minder tijd. Er kan op deze zorg absoluut niet meer bezuinigd worden, daar met geld naar toe. en het beleid in de huizen moet doorgelicht worden en de focus moet op de zorg komen liggen en niet op administratieve processen.
het is een waarheid die je beschrijft Ronald! Absolute waarheid!!!
Hallo Menno.
Ik kwam per toeval hier terecht. Lees als 1ste jouw laatste stukje, en heb meteen een gevoel van herkenning. Toen mijn moeder nog thuis woonde, en naar de dagopvang ging, was het ook heel normaal om een brief te mogen ontvangen waarin stond; Wij gaan dan en dan varen, wilt U Uw moeder op die en die tijd daar afleveren, en voor begeleiding zorgen? Of ze gingen ergens eten. Of wij die dag voor vervoer en begeleiding wilde zorgen. Kon je dat niet? Helaas, dan ging het uitje voor moeder niet door. Ongeveer het zelfde als; je kind gaat op schoolreisje, of jij, als ouder, dan maar wel het kind zelf gaat brengen, en de hele dag gaat begeleiden. Inmiddels is ze opgenomen op een gesloten afdeling, en komen deze uitjes niet meer voor. Maar er zijn nog genoeg andere dingen waarbij onze mantelzorg toch weer gewenst is. En ik vraag mij ook wel eens af; Hoe doen ze dat met mensen die geen familie hebben? Want nu ligt daar een lijstje met onze telefoonnummers, en dat is toch wel heel handig!
Exact mijn gedachte Els, wat met hen die niemand hebben? Ze zullen niet aan hun lot worden overgelaten en speciale zorg krijgen. Raar eigenlijk ik noem het speciale zorg terwijl het normale zorg zou moeten zijn voor iedereen!