“Marco Borsato krijgt de Majoor Bosshardt Prijs” lees ik op de verschillende internetsites gisteren. En ergens verbaas ik me over dit soort dingen. Niet zozeer omdat ik het de beste man niet gun of zo immers hij doet er zijn best voor maar toch..

Wat mij stiekem altijd toch een beetje verbaast is dat “prijzen” als deze vaak naar de “bekende Nederlander” gaan. Op zich begrijp ik wel dat je als organisatie liever geassocieerd wordt met een bekende naam maar toch voelt het altijd een beetje “goedkoop”

Tuurlijk Marco (in dit geval) zet zich in voor Warchild en gebruikt zijn goede (en bekende) naam voor het verwerven van aandacht voor deze specifieke zaak. Dat is nobel en met alle respect “good for business” want uiteindelijk draait het daar natuurlijk ook om. Als BN’er wil je graag met een goed doel worden geassocieerd omdat je er (als het goed is) wat mee hebt. Marco is vader dus begrijp ik (als mede vader) zijn keuze voor Warchild. En het legt hem geen windeieren. Niets mis mee het is een win win situatie.

Wat ik dan uiteindelijk jammer vind is dat er zo veel andere helden zijn die zich zo ontzettend hard inzetten voor doelen als deze die volledig in de schaduw blijven staan. Sommige omdat ze daar expres voor kiezen en anderen omdat ze gewoon niet gezien worden of interessant zijn.

Zo keek ik gisteren naar het Journaal waar veel aandacht was voor het “evenement” van vandaag waar veel mensen vrijwillig de Alpe d’Huzes met de fiets beklimmen om geld in te zamelen voor (of beter gezegd tegen) kanker. In dat journaal was een dame, gewoon een dame. Ik ben haar naam kwijt maar het zou zo je buurvrouw kunnen zijn. Ze viel niet echt op en deed haar ding. Maar wat bleek, ze was heel eenvoudig begonnen met wat kinderen in het winkelcentrum en verzamelde statiegeld van winkelende mensen. Dat statiegeld ging in de pot om een bijdrage te kunnen leveren in de strijd tegen kanker.
Deze vrouw heeft nog een fors aantal andere activiteiten gedaan om geld in te zamelen en heeft op die manier in haar uppie een ton (lees € 100.000) aan euro’s weten op te halen! Een ton! Als persoon…

Ik weet het niet hoor maar dat zijn wat mij betreft helden. En hen die de moeite nemen aan elke deur “nee nu even niet” aan te horen als ze met de collectebus lopen. Of hen die tijd en aandacht vrijmaken om vrijwillig god weet wat dan ook te doen voor het “goede doel” … De mensen die in verpleeghuizen de hele dag lopen om te helpen en daar geen euro voor krijgen.

Die mensen zouden ook eens een prijs mogen krijgen. Als ik Marco was geweest had ik vriendelijk dank je wel gezegd en eervol gevraagd of ze niet een onbekende Nederlander in het zonnetje konden zetten. maar .. wie ben ik 🙂