Vanmorgen tijdens het ontbijt keek ik op mijn mobiel naar de twitter en andere social media updates. Het was niet te vermijden, Osama was dood… De hele tijdlijn explodeerde aangaande dit feit. Even terug lezen leerde mij dat de mensen in de verschillende Amerikaanse steden stonden te juichen als ware het zij een “landstitel” hadden binnen gehaald (zo omschreef 1 van de journalisten het).
Nou moet je me niet verkeerd begrijpen en wil ik op voorhand heel erg duidelijk maken dat WAT de man heeft gedaan met geen enkele mogelijkheid goed te praten is. Wat er uit zijn naam is gebeurt is en mag nooit worden gebagatelliseerd of goedgekeurd. Mensen van het leven beroven is per saldo barbaars en alles behalve menselijk.
Juichen omdat iemand is gedood, op zich begrijp ik het wel. De man had natuurlijk vreselijke dingen gezegd en de verantwoordelijkheid genomen voor heel veel doden. Neem 9-11 wat natuurlijk een grote aanslag was met verstrekkende gevolgen op sociaal en economisch gebied. Daar had hij de verantwoording voor genomen. Hij steunde de aanslag en naar eigen zeggen was hij het brein. Hij was het brein achter veel dingen blijkbaar.. nogmaals het was geen vriendelijke vent van een deur verderop.
Dat gezegd hebbende heb ik moeite met de juichende mensen… want.. wat maakt “ons” anders dan “hem” als we genieten van iemands dood? Makkelijk gezegd ik weet het want ik had niets verloren en het raakte mij niet persoonlijk enzo.. Maar noem me gek (dat recht heeft een ieder) als een man als Osama na 10 jaar gevonden is en geëxecuteerd wordt zonder enige vorm van rechtspraak ben ik dan dom dat ik dat raar vind?
Dat de man dood is boeit me niet, ik mis hem verder niet maar ik blijf het raar vinden dan executie schijnbaar een legitieme vorm van “rechtspraak” is geworden als het ons uitkomt.
Ben wel benieuwd naar rechtspraak als er een vader terecht staat die net de verkrachter van zijn 7 jarige dochter heeft vermoord. Executie omdat het uitkwam…
Weet je, juichen om de dood van iemand, hoe slecht ook, maakt je wat je zo graag dood ziet gaan… En wat is er te juichen, de opdrachtgever is dood? Het gedachtegoed zit diep verspreid in de volgelingen en zal alleen maar worden gevoed door executies als deze. Er zullen anderen klaar staan zijn plek in te nemen en de komende jaren zullen we een nieuwe nummer 1 op de “Most wanted” lijst zien. Nothing solved, nothing gained…
Ps nog maar even zeggen ik sta dus NIET achter het gedachtegoed van beide partijen! Doden om je punt te maken vind ik al lange tijd een stompzinnige en barbaarse manier.
Amen! Dat is zo ongeveer precies wat ik dacht toen ik het bericht van zijn dood hoorde. Bang voor het sneeuwbaleffect wat dit teweeg kan gaan brengen, Osama dood, gedachtegoed leeft…..eng!
Heel eng!
Hai Menno,
Hetzelfde had ik ook vanmorgen, zei nog tegen John, toch raar dat mensen juichen omdat iemand dood is. Blijft toch een mens…
Een slecht mens volgens onze inzichten maar zeker een mens! En niet op de laatste plaats zijn wij mensen ..
Why do we kill people, who killed people, to show people that killing people is wrong
Zoooooooo waar!
Het lijkt een beetje als het kind straffen een dag later. Sommigen weten niet eens meer waarom.
Maar het is bizar dat het zo door blijft gaan. De ene vorm van agressie roept een (nieuwe) ander vorm op.
Dus we zijn nog niet klaar, vrees ik.
Ik wacht met smart dat er een wereldleider op staat en zegt:
“Ladies and gentlemen, we stop, there is no real effect. It’s doesn’t contribute to peace”
en toen droomde ik verder over wereldvrede, bloemetjes, mooi weer…
Ben bang dat het inderdaad een droom zal blijven!
Dat gevoel had ik dus ook! ik denk dat de beerput nu pas goed open gaat! er zullen net als wanneer je een vlieg doodslaat, er 100 opstaan om hem op te volgen, ik vrees vooral voor de jongens die daar zitten en nu ook niet bepaald veilig zijn want osama moet vast gewraakt worden… en inderdaad, juichen om de dood van een ander, dan ben je zelf geen haar beter en bovendien, we zijn allemaal mensen en hebben allen zo onze gebreken want niemand is perfect, dat is nu eenmaal zo.. eerlijk gezegd vrees ik de toekomst met al die onrust in het midden oosten..
Ik heb niet gejuichd vanmorgen, maar vind ‘t niet erg dat hij dood is. Ben wel huiverig voor wat dit allemaal te weeg gaat brengen …. Tijd zal ‘t leren ….
Ik heb gemengde gevoelens bij juichen voor de dood van de opdrachtgever van meervoudige moorden. Dat juichen is blijkbaar een soort oerinstinct bij mensachtigen. Ik begrijp het niet echt. Zelf werd ik op het moment dat ik het nieuws over OBL hoorde treurig. Het bracht herinneringen bij me omhoog van al die aanslagen. Niet de minsten in rij. Dat juichen is misschien opluchting, wat zich vertaalt in geschreeuw. Maar gefeest? Nee. Daar kom ik niet bij.
Pingback: Juichen om de dood… | Krapuul.nl
Ach, wat een praaaaachtige websitepage; het lijkt wel een rouwkaart reeds.