Als je nog jong bent weet je zeker dat je de wereld gaat veroveren. De hele toekomst staat al vast, je gaat eerst dit doen en dan dat doen en uiteindelijk is dat je doel. Er is geen speld tussen te krijgen. Oud en gelukkig worden op je eigen manier. Maar gaandeweg je leven komen er variabelen om de hoek. Waar je zeker wist dat je zou gaan emigreren naar een ver warm en rijk land blijkt in ene de variabele daar roet in het eten te gooien. Niet omdat de variabele niet wil maar omdat de variabele ook plannen heeft.

Samen met de variabele ga je op zoek naar nieuwe plannen. Je neemt wat oude ideeën over en smelt die samen met die van de ander en maakt ook nog wat nieuwe. Als dat zo dan dit zo en dan.. ja dan.. en weer komt er iets tussendoor. John Lennon wist het als een van de weinige uit te drukken met de volgende quote:

 Life is what happens to you while you’re busy making other plans

Het is het meest ware gezegde dat ik inmiddels ken. Wat je ook aan plannen maakt, hoe je ook denkt dat je toekomst er uit gaat zien.. het blijkt te vaak anders te lopen. Maar wat dan? Als nou niet lukt wat je voor ogen had.. wat doe je dan? Stel je de plannen bij en neem je genoegen met minder of anders of hou je krampachtig vast aan wat je ooit bedacht had?

Mijns inziens moet ieder dat lekker zelf weten maar persoonlijk denk ik dat als je krampachtig vasthoud aan wat je ooit bedacht hebt en niet flexibel kunt denken en handelen je heel erg kunt verzuren. Vast komen te zitten in verbittering omdat het niet lukt zoals jij dat had gedacht maakt dat je en ongelukkig kunt worden van het “falen” en eenzaam kan worden.

Wie wil er nou in gezelschap zijn van een verbittert persoon?

Denk, dat als ik het ze zou kunnen vragen, ook mijn ouders zich wel eens zorgen zouden maken over mijn kleine maar soms zo complexe leventje en dat ze wellicht ook wat anders in hun hoofd hadden voor me. Gelukkig ben ik nooit gepushed door mijn ouders om bepaalde dingen te doen. Stimuleren deden ze wel en vooral steunen.

Nee ik ben zeer zeker niet waar ik vroeger dacht nu te zijn en er zijn meer lossen eindjes in mijn leven dan er pootjes aan een duizendpoot zitten maar ik ben gelukkig niet verbittert… nog niet 🙂

Zo.. en nu weer terug naar “Wat dan?”