Gisteren wilde ik naar mijn moeder maar door omstandigheden was ik niet in staat met zijn allen te gaan. Alleen is het bezoek aan mijn moeder vaak nog zwaarder dan met meerdere. Je bent daar en hebt eigenlijk niets. je kijkt naar het omhulsel dat ooit je moeder was.
Voorheen kom je nog wel eens iets met elkaar bespreken al was het maar over iets dat nooit gebeurt was of wat niet met de realiteit te maken had. Nu is er nagenoeg geen communicatie meer. Samen een kop koffie drinken is steeds vaker een opgave. Het drinken op zich gaat nog wel, de slik intuïtie is er nog wel maar het vasthouden van de koffie gaat steeds moeilijker.
Op zich sowieso een bijzondere ervaring met deze ziekte. Bij de een verdwijnen de motoriek vaardigheden stukje bij beetje en blijft het geheugen wat langer in takt terwijl bij de ander de handelingen blijven en de geest steeds verder af dwaalt. Bij mijn moeder was het eerst de geest welke nu langzaam maar zeker gevolgd gaat worden door de motoriek. Dit alles maakt bezoeken steeds ingewikkelder.
Met liefde hou ik haar koffie vast en breng het naar haar mond maar dan is het nog maar afwachten of ze het wil. Ze is ondertussen ook een tikkeltje eigenwijs zo nu en dan.. (en dan zeg ik het netjes!) Dan kan ze met verontwaardiging naar me kijken en je ziet dat ergens de vage gedachte opkomt “wie ben jij eigenlijk?”
Gisteren dus niet anders, ik was er klaar voor een bezoek te brengen en zonder afleiding een tijdje met haar door te brengen. Meer dan er bij zitten is het niet al probeer ik telkens weer iets te verzinnen dat haar even doet denken. Ik wilde net de deur van de auto open doen toen mijn oudste naar buiten kwam en riep “pap ik wil met je mee!” Ik kan niet beschrijven hoe dat voelde… Het mannetje, 12 lentes jong, dat met zijn vader mee gaat. Mee gaat naar iets waar hij eigenlijk ook niets heeft. Mee gaat naar een plek waar treurnis en onbegrip vaak de boventoon spreekt.
Samen rijden we naar Oma en hebben we heerlijke gesprekken onderweg. Samen halen we mijn moeder op en lopen we door de gang naar het restaurant voor een kop koffie. Samen zitten we aan de tafel en samen knuffelen we mijn moeder. Hij verteld 100 uit en mijn moeder kijkt vaker dan normaal zijn kant uit. Ze herkent hem niet maar is zienderogen aangetrokken tot hem. Ze heeft het mannetje oh zo vaak verzorgd toen hij klein was. Stapelgek was ze op hem!
Ik vertel mijn moeder nog dat haar nichtje had gebeld en dat ik haar de groeten moest doen. Ik excuseerde haar omdat ze een man heeft die zwaar hartpatiënt is en daardoor kan ze niet komen. Op het moment dat ik haar vertel over haar nichtje kijkt ze me aan en begint te snikken. Weer een moment dat ze iets lijkt te herinneren… Het zijn flarden, vlagen van herkenning .. het gevoel van iets dat haar ooit zo dierbaar was.
Mijn oudste verteld mij, nadat we oma weer hebben weggebracht dat hij nog weet dat Oma goed was. Dat ze altijd zo lekker kon lachen en dat je lekker bij haar kon liggen (ze had een flinke boezem 🙂 ) .. Ook verteld hij me dat hij haar mist.. en ziet dat ik volschiet.. ik krijg ook een knuffel.
Mooi moment waar vader troost vind in zijn zoon. 12 lentes jong maar soms net zo wijs als een volwassen man. En ik loop over van trots.. trots dat dit mijn ventje is.. mijn mannetje.. apetrots.
Wauw….hoe prachtig…en warm…
dank je wel Sigrid
Dat ze altijd zo lekker kon lachen en dat je lekker bij haar kon liggen (ze had een flinke boezem 🙂 ) .. Ook verteld hij me dat hij haar mist.. en ziet dat ik volschiet.. ik krijg ook een knuffel.
Deze tekst raakt.. Waarom omdat mijn bengel bijna dezelfde woorden gebruikte over zijn oma. Alleen is zij gezond en heeft zij zich in de kop gehaald dat ze haar schoondochter niet moet en daarom ook haar kleinkind niet meer…
Haar zou ik zou graag jou verhaal laten lezen en daarbij mijn woede uiten over dat wat zij kan hebben En waar een ander alleen nog maar in dromen naar kan verlangen..
Lijkt me een hel om je moeder zo te moeten zien..X voor jou
Is naar om te lezen inderdaad dat het bij de een niet kan en graag zou willen en de ander wel kan maar gewoon niet wil.. onbegrijpelijk… Sterkte jij ook!
Regelmatig bekijk ik je blog en dan lees ik weer over je moeder en hoe jij dat ervaart.
Altijd springen de tranen me in de ogen als ik jou verhalen lees.
Sterkte……. met alles!
Dank je voor je steun, kan jullie niet vertellen hoe het voelt dat je best veel mensen aanspreekt met wat je op je hart hebt! Dank!
Héél mooi om blijvend te koesteren!
Bedankt Menno, voor het delen van dit liefdevolle verhaal. Een verhaal over het verleden, èn over de toekomst. Erg mooi!
jeetje wat hebben jullie dat kereltje geweldig opgevoed! en wat heerlijk dat hij Oma nog herinnerd zoals het was!!
alle reden om trots op hem te zijn maar ook opjezelf en je vrouw!
Wederom weet je me te raken. Prachtig als je opeens zo geconfronteerd wordt met het goede karakter van je kind. Trots op hem, maar hopelijk ook een beetje trots op jezelf. Mede door jouw toedoen is hij oogegroeid tot zo’n wijs, begripvol en liefdevol kereltje.
*knuf*
wat een prachtige zoon heb jij Menno, 12 jaar en zo wijs en toch ook nog zo onbevangen.
Zo maar uit zichzelf meegaan naar oma. Zal hij weten hoe blij hij jou hiermee gemaakt hebt?
Zal hij dat al begrijpen hoe waardevol en belangrijk dit voor jou is? Als je dit nog net met hem kunt bespreken, bewaar het dan en doe dat later, is te mooi om niet te delen met je zoon, deze dankbaarheid en het belangrijke wat hij deed.
Dat jij dan ook onderweg nog die fijne gesprekken met hem hebt is zo waardevol.
Kortom wat een verdrietig bezoekje zou worden liep uit op een zeer ‘rijke’ middag.
Wat de situatie van je moeder betreft dat blijft sneu en verdrietig maar hier zie je nu dat verdriet en geluk toch zeer dichtbij elkaar kunnen komen.
lieve Menno sgerkte met je moeder maar wat ben je gezegend met zo’n zoon.
Wat een mooi prachtig kereltje is dat mannetje van jou. Maar vergeet niet dat hij naast zijn karakter ook veel mee krijgt van zijn omgeving en dus van zijn ouders. Dat heeft hem gevormd tot wie hij nu is. Dus wees trots op hem, maar ook op jezelf….
Liefs,
Apolonia
Hey Menno,
ik wilde alleen eventjes zeggen dat ik nog steeds vaak aan jullie denk en je blogs nog lees.
Heb zojuist de Alzheimer Experience gezien (internet film) en alles kwam weer boven.
Geweldig, zo’n zoon. Logisch dat je trots bent en wat fijn dat je sámen gevoelens kunt delen en er sámen over kunt praten en huilen.
Liefs,
Heidi
Mooi mannetje! Mooi dat hij zich de liefde van zijn Oma nog herinnert