Donderdagmorgen in Hilversum, mijn dochter wacht met mama in de wachtkamer tot ze aan de beurt zijn. Ik heb Nick bij me en loop de wachtkamer binnen. Uiteraard een wachtkamer die je kunt verwachten bij ene dergelijke instelling. Strak en uitermate ongeschikt voor 2 jarige boefjes. Even proberen we hem op de stoel te zetten en een boekje in zijn handen te geven maar zijn “lopen?” is dermate sterk dat dit slechts enkele microseconden succesvol is. Ik besluit lekker met hem naar buiten te gaan en moeder en dochter aan de gretige handen van de orthodontist over te laten (kassa!).

We lopen naar buiten samen en ik vraag hem mijn hand goed vast te houden. We zitten midden in het centrum van Hilversum en daar rijden (nou ja als ze niet vast staan) best veel auto’s. Hij pakt mijn hand lekker beet. Dan pas merk je hoe klein 2 jaar eigenlijk ook weer is. Ik met mijn 1.90 (gelukkig met armen als een Gibbon) kijk op dat kleine blonde koppie neer. Hij praat honderd uit als we samen door een drukke straat lopen. “Vrachtwagen!” en “Auto!” en “bus” zijn de woorden die ernstig snel verankerd waren in zijn vocabulaire.

In de verte zien we de Vitus kerk en ik vertel hem dat dit een kerk is en wijs naar de hoge toren. Zijn antwoord is “kerrrrk… wow….” en de glimlach op mijn gezicht begint inmiddels ernstig debiele vormen aan te nemen. Nog iets meer en ik scheur zo uit mijn kaak! Langs de rotonde de Groest op en het begint te regenen. De plassen van de vorige bui liggen en nog en met de precisie van een lange afstandsraket weet hij elke plas perfect te raken met zijn voeten.

Het is laden en lossen tijd in het centrum dus mijnheer wordt op zijn wenken bediend. Vrachtwagens met vlees, tapijt, wit- en bruingoed. Busjes met letters in de kleuren wit, rood, blauw en groen. Alles staat er en elke bus, vrachtwagen of motor moet bekeken en benoemd worden.

Inmiddels regent het wat harder… “papa… hoog!” zegt het ventje en ik zet hem lekker op mijn nek. “wooooow hoog !!!” hoor ik boven mijn hoofd schallen en de lach op mijn gezicht kan NIET breder! We lopen nog een stukje door en samen rennen we door elke plas die we kunnen vinden… zeiknat vertrekken we richting de auto terwijl hij lekker mijn hand vasthoud en met zijn kleine duimpje langs de muis van mijn hand aait.

“we zijn er bijna” roept hij als het rode gevaar (dank Gabri!) in zicht komt .. “auto, rijden!!!” schatert hij 🙂 De timing is perfect, moeder en dochter komen aanlopen op dat zelfde moment. Drijfnat maar ooooh zo voldaan stappen we in de auto en rijden terug.

Schoentjes uit, jasje uit en met natte haartjes op de bank … de geur van natte kleding hangt in het huis… alsof ik 35 jaar terug reis in de tijd.. heerlijk!