Zo rond een uur of 9 ‘s avonds op 5 december krijgt die ouwe grijze een eenvoudige maar duidelijke verwijzing om het land te verlaten. Als een Mauro krijgt hij de opdracht zijn biezen, staf en paard te pakken en de landsgrenzen over te gaan. Als wilde honden staan een miljoen (of meer) mensen klaar de schoen in te ruilen voor een emmer met een boom en een sok aan de schoorsteen. Gelukkig was de Sint een beetje opstandig en besloot hij zijn verblijf in Nederland (illegaal) een dag te verlengen. De sint had een speciale opdracht.

Vanavond 6 december waren we bij mijn moeder om klokslag haf zeven. De huiskamer was gevuld met de bewoners en iedereen had nog een lekker bakje met overgebleven pepernoten. De chocomelk werd ingeschonken en de muziek stond aan. Het is binnen de meeste verpleeghuizen vaak warm, mede omdat de wat oudere bewoner het snel koud heeft, wat niet altijd prettig is maar vandaag was de warmte een prettige extra.

Mijn moeder was eigenlijk zoals zo vaak de laatste tijd. Zittende op de bank in de hoek, beetje onrustig en om zich heen kijkende. Af en toe een snik en dan weer de blik in de rondte. Het daar zijn zorgt nog altijd wel voor een reactie al vraag ik mij af of die reactie nou voor mij is of dat die reactie hetzelfde is als een huiskamer medewerker voor haar staat. Uiteraard eerst een lekkere knuffel en dan lekker naast haar zitten…

Een minuut of 10 later gaat de deur op en warempel in de deuropening staat een zwarte piet (en nou gloeiende niet gaan zeiken over witte, bruine of paarse pieten.. deze was zwart.. PUNT) gevolgd door nog een piet en Sinterklaas. De reactie is heerlijk, zeker de “betere” bewoners vinden het prachtig en genieten van de afwisseling. Met veel liefde, humor en tact vermaken ze de mensen en geven iedereen een kado. Mijn moeder kreeg een lekker luchtje aangezien er niet zo veel is dat je haar kan geven waar ze wat “mee kan” is dat een prima keuze van de sint. Een medebewoner wordt in de rolstoel voor de sint gereden en krijgt een kado. De lieve man spreekt ook niet meer en reageert vaak alleen heel primair maar je ziet dat de man intens geniet. Zijn kado wordt samen met wat hulp uitgepakt en blijkt een wekker te zijn waar licht en geluid uit komt.

De wekker zit verpakt in bubbeltjesfolie en als een kwajongen begint hij bubbeltje voor bubbeltje door te prikken.. Nadat de wekker uit het bubbeltjesfolie is gehaald en de batterijen er in gedaan zijn spreekt het apparaat met licht en geluid.. de man zwaait met zijn hoofd heen en weer en is opgewonden.. en op het moment dat de lichten en geluid op de wekker aangaan steekt hij vol vertrouwen en met overtuiging zijn duim op naar de sint… en daar ja daar kan ik ernstig stil van worden..

Mijn moeder laat het over zich heen komen en geniet op haar manier van alle gekte om haar heen. Zo af en toe zingt ze een paar woorden mee met de sint liedjes en verbaasd kan ze kijken naar wat er gebeurt. Sinterklaas was het feest van mijn moeder. Altijd in de weer om daar iets moois van te maken. Veel of weinig middelen het maakte niet uit.. ze maakte er altijd wat van. Doet me pijn haar zo te zien zitten op wat ooit “haar” feest was.

Het deed haar verder wel goed want ze was (op haar manier) helderder dan ooit en lachte veel. Soms keek ze me aan en deed ze de blik die ze altijd deed als ik haar weer eens in de maling nam of een grapje maakte. Zeggen doet ze eigenlijk niets meer maar die ogen staan heel af en toe nog op standje “ondeugend”

Een heerlijke avond was het met ernstig veel respect voor de tijd en moeite die de medewerkers stoppen in het vermaken van de bewoners. Met toewijding en enthousiasme proberen ze toch nog iets extra’s te doen met de beperkte tijd en middelen die ze hebben en dat verdient respect! En weet je.. van mij hebben ze die!