Het is dan zover, na (veel te) lang uitstellen is het einde in zicht. Al ruim een jaar is mijn ouderlijk huis de stille getuige van een stuk van mijn verleden. Inmiddels al wel wat opgeruimd of ingepakt maar het hele huis ademt de sfeer van mijn leven.
De kast in de kamer, te lelijk om aan te kijken maar toch zo ontzettend bekend. De spiegel in de kast, de lichtjes en de talloze snuisterijen die mijn vader en moeder gedurende hun leven verzamelden. De stoel met daarop het kleed dat over mijn moeder lag de dag dat ze vanuit huis ging en de rest van haar (inmiddels lege) leven zou wegkwijnen in een verpleeghuis. De TV die altijd aanstond omdat ze dan het gevoel had niet helemaal alleen te zijn. Margrieten, kranten folders…
Boven de kast waar mijn vader zijn spulletjes bewaarde.Nog even proper en georganiseerd als 16 jaar geleden, alsof de tijd is bevroren in die ene kast. Als ik hem open doen kan ik de man bijna aanraken. Misschien is daarom de kast wel zo gebleven, als eerbetoon van mijn moeder aan haar man.. mijn vader.
De bedden zijn afgenomen en op de bovenverdieping liggen her en der spullen verspreid. Klaar om ingepakt te worden. Het gras in de tuin heeft buitenaardse vormen aangenomen en de rest is compleet aan het verwilderen. Er tussendoor een setje met stenen die ze vaak meenamen als ze op vakantie waren geweest naar hun favoriete plek, Oostenrijk.
Fotoboeken, handschoenen, tassen die nog van mijn oma zijn geweest, oorkonden, getuigschriften en strip boeken. Sommige dingen kunnen mee en andere zullen moeten verdwijnen, botweg omdat niemand daar de ruimte voor heeft.
Vanavond het grootste gedeelte inpakken en klaarzetten. Het grootste gedeelte aan persoonlijke spullen zal verdwijnen in een opslag kist voor de komende tijd omdat niet alleen ik moeite heb met afscheid nemen. Dan de onhebbelijke taak van het weghalen van tapijt en andere zaken die daar niet meer horen. En dan is het voorbij…
Nog even en we sluiten af, een hoofdstuk in mijn leven. Een afscheid van een plek waar ik me onvoorwaardelijk veilig voelde. Waar ik kon zijn wie ik was, waar ik was met wie ik wilde zijn in mijn leven. Nog 1 hoofdstuk en dan is het boek uit, en als ik naar mijn moeder kijk is dat laatste hoofdstuk bijna uit.
Oooooh zo herkenbaar!!! M’n ogen eruit gehuild destijds.
Sterkte joh….Ik zal aan je denken vanavond.
Elke ouder mag zich gelukkig voelen met zo’n ” nalatenschap ” . Ik bedoel met zulke lieve gedachten en herinneringen, jij en je ouders hebben het goed gedaan.
Lijkt me heel moeilijk om dat te doen, op zo’n moment ga je door hun leven heen en je kan niet alles houden…. Heel mooi beschreven.
Lieve Menno,
Wat heb je dit prachtig verwoord. Recht uit het hart. Recht het mijne in. Ik zie mezelf zo naast je staan. Rondkijkend in het huis waar ooit zoveel warmte en liefde was.
Ik wens jou en de jouwen heel veel sterkte hierbij. En weet dat na het ‘laatste’ hoofdstuk er eindelijk weer ruimte zal zijn voor hoofdstukken vol herinneringen van toen alles nog wel was hoe het hoorde te zijn..
xx Mèlanie
Stil in mij. Hele dikke knuffel Menno.
ik kan ook niets anders zeggen……..
Kippenvel….
Ja ik vindt het een verschrikkelijk iets dit, heb het meegemaakt bij schoonouders, en ga het nog meemaken bij vader, verschrikkelijk.
veel sterkte man
Adembenemend… ik voel je verdriet..
Sterkte lieverd..
xxx
Wanneer je ouderlijk huis ophoudt te bestaan, door verkoop of danwel leeggemaakt wordt, houdt je kindertijd automatisch en keihard op. En hoewel je zelf ook een ouderlijk huis maakt wanneer je kinderen krijgt, is dat nooit hetzelfde….
Sterkte Menno!
Wat mooi beschreven Menno! Prachtig….pakkend….treffend….echt…het leven….
X Cin
Normaliter reageer ik eigenlijk nooit, maar dit is uitzonderlijk en mooi verwoord. Alle respect.
Ook wij hebben het meegemaakt, ik weet precies wat jij bedoelt. Ik had soms het gevoel dat ik haar privacy aan het schenden was. Al haar persoonlijke dingen gingen door onze handen. Maar ook heel triest om nu echt te kunnen zien hoe ver ze was verwijderd van de vrouw die ze ooit was. Hoe de laden ooit gevuld met keurig gestreken was, nu volgepropt zaten met vieze was. Om maar iets te noemen. Maar ik had al veel eerder afscheid genomen van het ouderlijk huis. Want dat was het eigenlijk al niet meer voor mij. De moeder die altijd voor het raam op mij stond te wachten, die de koffie al klaar had staan, die vroeg naar man en kinderen, van die moeder had ik al lang afscheid genomen, en met haar, ook van het ouderlijk huis.
Neem de tijd, doe het rustig aan, want het is toch een soort van rouwproces, en daar moet je de tijd voor nemen. Heel veel sterkte!