Het is rond het middaguur, ik sta buiten en de zon schijnt. Ondanks die zon is het toch nog wel guur buiten. Half December kan het best fris zijn. Links van me een 3tal stapels met takken, rechts van me een hakselaar (een apparaat dat takken in stukjes hakt). Mijn missie.. die takken in de hakselaar.

Tak voor tak pak ik ze op en na een half uur merk ik dat mijn handen niet meer zo koud zijn, gevoelloos en dood dat wel maar ze voelen niet zo koud. De stapel hout is nog niet echt minder maar ik ben volhardend. Die stapel gaat op.. en wel vandaag. De wind trekt een beetje aan en ik krijg gezelschap van een beetje motregen. De regen op het gezicht en de wind die daar over heen gaat voelen alsof je een te grote hap van je ijsje neemt in de zomer.

De stapel houtsnippers groeit en de stapel hout en takken slinkt.. inmiddels sta ik er een kleine 2 uur en heel voorzichtig begin ik te voelen dat mijn lijf zeer begint te doen. Mijn benen voelen alsof er een verdubbeling van de zwaartekracht heeft plaatsgevonden en als ik buk merk ik dat de druk op mijn onderrug heel erg toeneemt. Als ik niet beter zou weten zou ik zweren dat er een olifant langs kwam en op mijn onderrug is gaan zitten.

De stapel is bijna leeg en mijn handen nu echt dood.. ik voel ze amper tot dat ik uitschiet en een dikke bloederige punt stoot in de muis van mijn hand.. dan weet je dat ze niet dood zijn.. Omdat de vermoeidheid toeneemt let je ook minder op… en ik zaag 2 keer in mijn handen.

Met alle zin die ik kan vinden schep ik de snippers in een kruiwagen en loop een kleine 500 meter verder om de snippers uit te strooien over de gaten in het pad. Helpen zal het niet zo veel maar het geeft me een doel. Links het hout, rechts de hakselaar en voor me een kruiwagen die naar het pad moet. Simpel, helder en overzichtelijk.

Als de schemer invalt en ik merk dat er weinig energie in het lijf meer zit ruim ik de spullen op. 1 stapel met takken is helemaal weg, de tweede ben ik al aan begonnen.. nog maar de helft en die is ook weg. Eenmaal binnen zoek ik de douche op. Warm worden…

De douche loopt en het warme stoom stijgt op. Als ik er onder stap is het alsof mijn lijf gestoken wordt met duizenden naalden.. Ik haal mijn handen door mijn haar en het water voelt op mijn handen als gloeiend heet frituurvet dat uitgegoten wordt over mijn handen. Het water dat via mijn handen over mijn lijf loopt voelt koud.. afgekoeld door de lage temperatuur van mijn handen.

Alles doet pijn.. van boven tot beneden…

Even later zit ik op de bank.. en de pijn trekt weg en ik bemerk dat daardoor mijn maag weer samentrekt. Dat onrustige gevoel borrelt weer op.. Een pijn trekt door mijn lijf die met geen fysieke pijn te beschrijven is. Onhoudbaar en continue… met golven vanuit de maag richting het hoofd. Het hoofd dat gespleten tussen twee werelden een uitweg zoekt. Het hoofd dat aan de ene kant wil vloeken en tieren en voor eens en altijd “de waarheid” wil zeggen.. en de andere kant van het hoofd dat weet dat dit niet kan.. omdat het weet dat dit juist alles kapotmaakt waar je zo hard voor wil vechten…

Ondanks het geluid om me heen is het doodstil… en ik merk dat ik stiekem al weer denk aan de volgende stapel hout.. en hoop dat het nog iets kouder is.. iets meer regent en dat het nog iets meer fysieke pijn doet.. gewoon omdat de fysieke pijn de andere pijn even doet “vergeten”…