Soms weet je niet zo goed wat voor titel je moet kiezen voor iets waar je mee zit. Meestal laat ik de titel dan maar even voor wat het is en begin gewoon als een idioot te typen. Trouwens ik krijg regelmatig via de digitale post opmerkingen dat mijn spelling niet altijd even .. goed is 😉 Weet dat mijn blogs meestal niet meer tijd in beslag nemen dan 5 minuten. Als een emmer die overloopt begin ik te typen op de gekste momenten op de dag en laat er uit wat er uit moet. Soms resulteert dat in een blog met veel schrijffouten.. mijn excuses daarvoor.
Anyhoe, uniek en onderscheidend dus. Ik mag met recht zeggen dat ik deel. Ik deel veel met “jullie” De mensen die mij al wat langer volgen op de socials weten inmiddels best wel wat van mijn leven wat betreft het omgaan met ziekte, tegenslag maar ook humor en gein. Je zou dus kunnen aannemen dat je me redelijk goed kent.. toch? of niet?
Ik merk heel erg aan mijzelf dat ik langzaam maar zeker meer afstand neem van de socials. Niet omdat ik het niet leuk vind maar om de hele eenvoudige reden dat ik soms het gevoel heb 1 van de vele te zijn. Met name in mijn eigen kleine kring van mensen die ik lief heb. Mensen die ik op welk medium dan ook volg, lees of anders bij hou doe ik omdat ik het leuk vind te zien hoe het andere vergaat in hun leven. “What makes them tick” zeg maar. Soms met plezier, soms met medelijden en vaak heel vaak met een dikke vette glimlach op mijn mond. Gewoon omdat veel mensen in staat zijn humor in tekst over te brengen.
Maar dan die kleine cirkel.. ik merk steeds vaker dat ik informatie terugvind in bijvoorbeeld de timeline van twitter. Foto’s, gebeurtenissen, afspraken en gedachten. Waar je vroeger (opa verteld) moest wachten tot het einde van de dag om je verhaal te doen aan de mensen waar je om gaf kun je nu op elk gewenst moment door middel van FaceBook, Twitter of waar dan ook dumpen. Dat doet iedereen dan ook massaal. Waar we zijn, wat we doen, wat de kinderen of de dieren doen. Wie we aan de telefoon hebben gehad of waar we naar op weg zijn. Vakantie plannen en uiteraard wat we eten vanavond (die is trouwens wel heel erg handig soms 😉 )
Voor dat je de mensen gesproken hebt ben je eigenlijk al op de hoogte… Het is ook zo verleidelijk toch? Voorheen moest je er op uit om dit te doen. Fysiek de deur verlaten en op zoek naar mensen die je verhaal wilde horen. Bezig zijn zeg maar. En nu ach… inspiratie, een smartfoon en 140 tekens zijn voldoende om “de wereld” te laten weten wat er in je omgaat. Mooi.. te gek dat het kan maar soms ernstig benauwend.
Ik mis het unieke en onderscheidende van mensen die elkaar op konden zoeken, gewoon omdat dat kon. Geen DM of een “tik” nee fysiek opzoeken. Ik mis het unieke van momenten, momenten die ik alleen weet. Gewoon omdat je een intiemere relatie hebt met sommige mensen. Nu weet iedereen alles en weg is het unieke karakter. Je bent onderdeel van het geheel geworden, niet speciaal, niet bijzonder… niet meer uniek!
Ik vind nog steeds dat Social media een groot goed is, het is een aanvulling voor heel veel (soms eenzame) mensen. Het geeft de mogelijkheid snel en spontaan contact te maken. Het geeft mij de mogelijkheid te delen wat ik meemaak met bijvoorbeeld mijn moeder en haar Alzheimer. Dat te delen kan anderen helpen, steunen of de mensen die het lezen steunen mij! Zeker net zo belangrijk in mijn geval.
Het maakt ons helaas ook lui, we gaan er niet meer echt op uit.. en zoeken onze reflectie in de “timeline” of op onze “wall”. Hebben diepe gesprekken met mensen die we eigenlijk helemaal niet kennen.. ja we kennen ze van AVA of hebben er een paar keer meer gepraat via DM berichten maar kennen? Nee.. en toch delen we heel veel. Het maakt ons sociaal lui!
Ik ben minder gaan delen, minder gaan twitteren.. Mijn kinderen komen niet meer voor in de timeline of op de socials. Twitteren doe ik over speciale onderwerpen die ik de moeite waard vind om te delen. Waar ik ben en met wie ik wat doe is vaak niet meer van belang. Het geeft me ook veel meer rust omdat ik niet constant meer op de telefoon loop te kijken wat iedereen aan het doen is en wat ze over me zeggen… rust en aandacht voor waar ik op dat moment ben. Ik weet het, het is zooooo web 1.0 en 1989 maar stiekem voelt het toch wel goed.
Kunnen delen, niet moeten delen.. weg met de sociale luiheid.. !
Ik verbaas me soms over hoe open mensen zijn naar ‘iedereen’: inclusief foto’s van ‘t hele gezin, vakanties, huis, inboedel, tuin …. alleen net nog geen pincode 😉 In mijn blog is ‘t enige wat ik ‘vrijgeef’ mijn echte voornaam, dat vind ik voldoende. Twitter ben ik niet aan begonnen, Facebook heb ik alleen om te weten wat mijn kinderen op ‘het net’ zetten … Hyves heb ik afgemeld (en moeilijk dat dat was …). Dus eigenlijk alleen bloggen en ‘t modereren op een forum, da’s alles, en da’s meer dan genoeg 😉
Menno, moeten is het woord waar ik ook niet tegen kan, willen delen dat is beter, en leuk, geeft geen stres omdat je dan niet bang bent om wat te missen. Ik ben wel geheel met je eens dat we heel makkelijk delen, en ook met Inge alles zetten we online, maar ik heb niet het idee dat ik er lui van wordt. Ben er soms wel blij mee dat het allemaal, kan temeer omdat ik lichamelijk natuurlijk wat beperkingen heb, en zelf het idee heb dat ik af en toe steeds minder kan, ben ik altijd blij om jou berichtjes te zien, en je verhalen te lezen.
En het hoeven dan niet altijd diepgaande gesprekken te zijn, ik lees in jouw blogs wel redelijk wat je bezig houd en hoe je in elkaar zit, en heb dan inderdaad een beetje het idee dat ik weet hoe je in elkaar steekt.
Nee, lui word ik er ook niet van, eigenlijk zelfs actiever! ‘t Is een natuurlijk super makkelijke manier van communiceren met bekenden en onbekenden over de hele wereld.