Valentijn is tegenwoordig voor een ouwe lul als ik iets waar ik niet meer zo goed mee om kan gaan. Niet alleen omdat het een feest is voor de winkeliers die chocolade of bloemen verkopen nee gewoon omdat ik het niet meer begrijp.

Smachtend lag ik vroeger, zeg een jaar of 3 geleden…  op de deurmat op de 14e Februari. Als een getrainde groupie die alles op alles zet zijn kaartje voor zijn idool te bemachtigen. En elk jaar weer de deceptie, geen kaart. Ter info dat is een stuk papier je weet wel iets dat je vast kunt houden met een print en een leuk verhaal erop. Als je in het museum kijkt zul je ze vast nog vinden. Niets kwam er.. trauma’s heb ik er aan overgehouden. Geen kaart van Cindy of Isabelle of … (overeenkomsten qua naam met huidige lezers berust op louter toeval!).

Nee ik heb het er niet zo mee. Whats the point? Stuur je iemand anoniem een kaart met daarop je diepste gevoelens voor iemand en dan vergeet je bewust je naam er bij te zetten. Voelt als uitkijken naar de dag van je leven en dan ‘s ochtends denken.. “ach weet je ik blijf lekker in bed” .. zinloos. En dan de geliefde om je heen. Moet je nou echt die ene dag gebruiken om iemand te vertellen dat je van hem of haar houd? Waarom niet op de 1e van Maart of de 10e van Juni?

Nee sorry ik weet het ik ben ernstig niet romantisch maar ik prefereer gewoon te zeggen dat ik van iemand hou, liefst meerdere keren per dag. Duidelijk en simpel, helder en transparant.. en maakt het leven een stuk leuker. Dat gezegd hebbende heb ik wel een digitale valentijn gehad dit jaar en ergens ver en diep verborgen is het toch wel grappig. Blijft het feit dat ik nooit zal weten van wie. Zal ik nooit de liefde of affectie kunnen beantwoorden omdat ik simpelweg niet weet van wie die kwam. Voelt als op straat zomaar willekeurig naar iemand heel enthousiast zwaaien. De persoon die “bezwaait” word heeft werkelijk geen idee wie hem zo toezwaaide en zal een gedeelte van de dag zich af blijven vragen wie hij/zij toch in godsnaam was. Zinloos maar wel grappig …

Dus geen valantijn voor mij dit jaar en de komende zeg 40 jaar … de mensen waarvan ik hou weten dat inmiddels dondersgoed. En dat zijn er maar weinig 🙂 waar ik echt van hou dan he 😉

Op naar “the day after valantine” gewoon weer een normale saaie dag in het normale saaie leven met heerlijke mensen waar je graag bij bent.