Altijd als mijn telefoon gaat en op het display staat “prive nummer” dan slaat mijn hart over. Prive nummer is of een schuldeiser 😉 of het verpleeghuis van mijn moeder.. Vandaag was het de beurt aan het verpleeghuis.

Mijn moeder wil de hele dag lopen, ze loopt zich een ongeluk.. overal heen terwijl ze nergens heen gaat. Eindeloos pareren door de gangen. Als ze al even zit duurt dat nooit heel lang. Ze zit tegenwoordig op een bovenverdieping die niet zo groot is. Ze zat ooit beneden en dat was uiteindelijk veel te groot voor haar. Ze liep zich letterlijk kapot…

Vandaag ook weer de hele dag op touw .. alleen heeft ze steeds vaker dat ze niet zo stevig op haar benen staat. Of dat komt door de Alzheimer weet ik niet maar dat het erger aan het worden is weet ik wel. Een paar weken geleden werd ze aangekleed door de verzorging maar doordat ze per ongeluk wat liet lopen gleden zowel de verzorgster als mijn moeder uit. Met een doffe klap kwam ze op de CV terecht waar ze met een enorme buil en blauwe plek op haar kop uiteindelijk redelijk uit kwam.

De huiskamer medewerkster liep vandaag even de deur uit op weg naar een andere bewoner die ook hulp nodig had. Omdat het om de hoek was kon ze de huiskamer in ieder geval horen… en ze hoorde een doffe klap… Mijn moeder was direct na het opstaan onderuit gegaan en lag plat op de grond. De eerste schrik was groot want er lag inmiddels een plasje bloed bij haar hoofd. Ze heeft mijn moeder snel gedraaid en gekeken wat er aan de hand was. Geluk bij een ongeluk liep de dienstdoende huisarts over de afdeling en kon gelijk  inspringen.

Nadat ze op de stoel gezet was konden ze goed kijken wat er aan de hand was. Er was veel bloed in haar gezicht bij haar linker oog en dat stelpen was lastiger dan bedacht. Een medebewoonster hielp mee met de repeterende opmerking “Gaat ze nu dood???” … “Gaat ze dood??” “vertel zeg.. gaat ze nu dood??” wat denk ik niet echt hielp maar wel het “scherpe randje” er af haalde 😉

Het bleek dat er een fikse snee zat die van haar wenkbrauw langs haar oog naar achteren liep.. en wenkbrauw wonden bloeden als een varken. Een dikke buil en alle blauwtinten waren alweer zichtbaar op het gezicht van mijn moeder. De verzorgster vertelde me nog dat het haar opgevallen was dat mijn moeder geen kick gegeven heeft terwijl, volgens haar zeggen, het toch ernstig pijn moet hebben gedaan. Dat kenmerkt mijn moeder wel denk ik.. nooit een piepert geweest en ook nu is ze dat nog niet.

Ik was bij haar vanavond om met eigen ogen te zien of het goed met haar ging. Ze was redelijk en zat in een rolstoel. Daar hadden ze haar maar geparkeerd om te voorkomen dat ze het nog eens dunnetjes over zou doen. Nog immer rusteloos en constant de neiging om op te staan. Hechtpleisters langs haar hoofd, bont en blauw alweer maar in redelijk goede doen.

Ik kniel voor haar om er eens in de ogen te kijken maar ze kijkt me niet aan. Praat wat tegen haar aan en probeer contact te krijgen wat uiteindelijk lukt. Ze kijkt me recht in de ogen, glimlacht en komt met haar hand naar mijn gezicht. Ik ben niet meer glad in mijn gezicht (krijg je als je te lui bent om ‘s ochtends ff te scheren) en ze gaat met haar hand over mijn kin, wang en langzaam over mijn neus weer naar de anderen kant. van mijn wang.. een glimlach en weg was ze weer…

Gelukkig heeft ze er ook deze keer niet zoveel aan overgehouden maar het “val gevaar” is groot voor mensen als mijn moeder en stiekem ben ik als de dood dat ze haar vaker in een stoel gaan zetten om haar te weerhouden van het lopen. Begrijpelijk omdat ze niet de hele dag achter haar aan kunnen lopen maar een hel voor mijn moeder. Het zou het definitieve einde zijn van het laatste wat mijn moeder nog rest.. Laten we hopen dat dit niet gebeurt!