Niet al te lang geleden kreeg mijn moeder diagnose “Alzheimer” mee. Voor die tijd was ze een drukke vrouw met veel contacten en een redelijk sociaal leven. Uit met vriendinnen en regelmatig op pad met “Matrassen reizen” naar god en overal waar die bus haar wilde brengen. Haar auto bracht haar waar ze zijn wilde wanneer ze dat wilde. Ze stond voor iedereen klaar altijd en overal, niet veel was haar te gek…
Maar toen.. Alzheimer.. en uiteindelijk op vriendelijk doch dringend verzoek van ons afscheid genomen van haar auto. Mede veroorzaakt door het spontaan aanrijden van een overstekend ijzeren hek… Geen vervoer maar “ik kan nog altijd de bus nemen” zei ze vrolijk…
Een paar maanden later was ze alleen nog maar aan huis gebonden. Liep af en toe nog naar het winkelcentrum in de buurt maar moest met grote regelmaat terug gebracht worden omdat ze de weg niet meer wist. Haar vriendinnen kwamen in het begin trouw langs en leefden mee met haar. Maar langzaam maar zeker werd dat minder en minder. Vrienden van jaren en jaren kwamen niet meer. Sja als je geen koffie krijgt dat is ook niet leuk.. zeker niet als ze het al 10 keer gevraagd heeft en uiteindelijk nog niet doet. 20 keer hetzelfde vertellen is ook niet leuk en heel langzaam verlies je de interesse en is het mee leven langzaam omgedraaid in “lastig” en “ik weet niet wat ik moet zeggen” en .. en .. en..
En nu zit ze in haar verpleeghuis en zover ik het kan inschatten komen alleen de echte naasten nog bij haar en dat zijn er verdomde weinig. Voor de rest heeft iedereen het laten afweten. Of het is te ver, of het is te lastig of het is te pijnlijk of “wat moet ik dan zeggen” etc etc.. Van de radar verdwenen. Uit het oog uit het hart zeg maar.
Ik vind dat sneu voor haar en ja ik weet dat ze geen idee meer heeft wie wat of waar bij haar is geweest maar doet dat af aan het feit dat gewoon af en toe eens komen goed kan doen? Verbaas me er over dat mensen zo snel weer doorgaan met alles om hun heen en het moeilijke vergeten. Gebeurt niet alleen bij mensen met Alzheimer maar je ziet het overal bij de oudere medemens.
Gelukkig zie ik altijd als ik bij mijn moeder ben dezelfde gezichten. Mensen die hoe dan ook, wat dan ook en hoe moeilijk dan ook gewoon blijven komen. Uit liefde, uit respect of gewoon uit medemenselijkheid.. gelukkig zijn die er ook!
Ik heb ooit een keer een gedicht gelezen over arme jij, jij die aan mij vraagt hoe het gaat.
En dan een echt antwoord krijgt ipv het gaat goed. Jij die dan moet luisteren.. Had je maar niet gevraagd… Arme jij nu moet je luisteren.
Men doet zich altijd voor alsof ze intresse hebben.
Als een ziekte langdurig is dan leer je je ware vrienden en familie kennen. Confronterend en soms pijnlijk, maar net als diegene jouw moeder vergeet, vergeet jij hun op den duur! X
Ja Menno, mensen zijn hard! ik ben geen bejaarde maar heb door een traumatische ervaring alles maar dan ook werkelijk alles achter moeten laten, samen met mijn dochter helemaal overnieuw moeten beginnen en raad eens? We wonen te ver weg voor familie, die komen 2x per jaar , nou ja de helft dan, de andere helft neemt de moeite niet eens en vrienden? had ik die dan? Kennelijk niet! Het is hard en het duurt lang maar ik zal en moet weer opkrabbelen, medemenslijkheid?? heb ik nog niet gevonden hier…
Helaas is je verhaal maar al te herkenbaar. Gelukkig dat er dan nog enkele mensen zijn, die net als jij wel uit liefde, respect, medeleven of fatsoen de moeite nemen om, hoe moeilijk het soms is, je moeder op te zoeken. Heel veel sterkte!
Herkenbaar weer Menno.Medemensen vinden dementie vaak te confronterend. Naasten komen uit liefde en respect. Inderdaad zie je in een verpleeg(te)huis vaak dezelfde gezichten. Vaak partners/kinderen die (bijna) elke dag langskomen en zichtbaar moeite hebben met het langzaam wegglijden van hun geliefde. Weet niet of je vandaag @Uitgesproken hebt gezien @ Ned.2 daar was ook aandacht voor deze treurige ziekte. Het is overal hetzelfde beeld en mooi dat jij het hier zo onder woorden kunt brengen. Medicatie is er helaas niet, alleen begrip en inlevingsvermogen van de ander en dat is niet iedereen gegeven.En dan te weten dat het aantal mensen met dementie alleen maar toeneemt.
Sterkte maar weer en groet,
Adriaan
Een (sport)vriend van me bezoekt al bijna 5 jaar zijn vrouw in ‘t verpleeghuis: dag in, dag uit. Zij is een kasplantje, kan niets meer zelf, en toch, als ik de liefde voel waarmee hij met en over haar praat …. Een tante heeft me nu al gewaarschuwd dat ze mijn vader nooit gaat opzoeken als hij wordt opgenomen in een (t)huis. Te veel oud zeer ivm haar eigen ouders. Dat kan …..
Waarom zijn er zoveel vragen
Waarom is er zoveel pijn
Waarom zijn er zoveel dingen
Die niet te begrijpen zijn…
XXX Monica
Ik zie dat bij mijn moeder (natuurlijk) ook gebeuren, maar heb het bij haar altijd grotendeels geweten aan haar inmiddels al gekrompen vriendenkring. Wat nu extra complicerend is, vind ik, zijn de tijden waarop je mijn moeder kunt spreken. Wie ver weg woont en wil bellen, moet dat strak inplannen en moet dan maar hopen dat mijn moeder in haar kamer is. Langskomen is voor de meeste mensen onmogelijk vanwege de afstand. Toen onlangs mijn oom en tante voor het eerst sinds een paar jaar op bezoek kwamen, heb ik gezorgd dat ik er ook was. Deels om het bezoek voor mijn moeder te verlichten (ik maakte koffie en zo), deels om af en toe wat uit te kunnen leggen aan mijn oom en tante. Want communicatie met iemand van wie het geheugen zo aangetast is, is niet eenvoudig. Dat is voor veel mensen heel moeilijk, onoverkomelijk soms. Nog los van de pijn van het verliezen, die ze ook hebben bij zo’n bezoek. Wat blijft is dat er mensen wegvallen. Maar kijk eens naar je zelf: gebeurt dat in jouw leven niet? Alleen vult dat zich op een andere plek wel weer aan als je jonger bent. Dat is een gemis voor ouderen, wat wegvalt, laat een leegte achter.
pijnlijk Menno ik leef met jullie mee van afstand
heeft t zin om je moeder kaartjes te sturen? met mooie fleurige dingen erop? zodat ze misschien heeel even n kort blij gevoel heeft? zo ja, geeft me t adres maar in dm !
Mooi gezegd, treffend. Ga door
Lieve Menno,
Weer heel pakkend je gevoel op mn scherm geprojecteerd. Ik ben het eens met Ita; eigenlijk gaat het in het hele leven zo. Mensen komen, mensen gaan. Helaas kan je moeder de leegte van de mensen die gegaan zijn niet meer opvullen. Het maakt het nog zuurder, omdat zij juist altijd iemand was die klaar stond voor anderen.
Waarom is de wereld zo hard geworden? Waarom is ‘onvoorwaardelijk’ bijna onvindbaar geworden? Heeft het te maken met de tijd? (bruggetje naar je vorige blog: zie je het? ;-)) Mensen hebben, maar vooral máken geen tijd meer voor elkaar. En ja, ik doe er net zo hard aan mee, maar gelukkig vind ik wel altijd tijd om met mn leuke en lieve twittervrienden contact te hebben. En ja, gelukkig geldr hier: de ene unfollower wordt weer aangevuld met een nieuwe follower.
Sterkte met je moeder. Het doet me goed te weten dat jij wel trouw blijft aan haar.
xx
En of mensen met Alzheimer ook voelen als er aandacht voor ze is! Met ze praten over vroeger, liedjes van vroeger voor ze zingen etc. Ik heb jaren geleden gewaakt bij mijn dementerende opa en omdat onze familie zo groot is, ben ik bij een onbekende dementerende stervende vrouw gaan zitten. Heb haar hand vast gehouden, heb vast ook tegen haar gepraat. Ik voelde dat ze rustiger en vrediger werd. Zo afschuwelijk dat er niemand voor haar was…
Wat moet het moeilijk voor je zijn, je moeder te zien. De ooit zo sterke vrouw veranderd in een hulpbehoevende dame en het enige wat je kan doen is machteloos toekijken, en haar -ondanks dat ze het misschien niet doorheeft- steunen en laten voelen dat ze belangrijk voor je is en dat er van haar gehouden wordt. Dat jij haar niet alleen laat en haar trouw blijft bezoeken zegt dat jij haar geeft wat ze verdiend en dat is liefde! Koester de momenten met haar.
En begrip voor de gedachten van haar “vriendinnen” kan ik niet hebben.
samen zwijgen kan ook fijnzijn.
natuurlijk is het moeilijk, maar he, het leven is niet alleenmaar leuk en makkelijk.
vriendschap is er zijn in goeie en in sleche tijden, dus na zoveel jaar vriendschap verdiend je moeder beter.
maar helaas zijn veel mensen niet zo.
“gelukkig”weet ze het zelf niet, kweenie, zelfs als je zover weg bent voel je heus wel iemand naast je zitten die even belangstelling voor je heeft en dat is altijd fijn.