Wat ik vanmorgen kreeg vond ik heel bijzonder. Ik kreeg een mail van een blog lezer en lotgenoot. In die mail werd mij beschreven hoe de laatste dagen van iemands moeder waren geweest. De momenten die je als familie deelt met elkaar en de ellende, pijn maar ook opluchting die daar bij komt kijken.
Ik heb de mail heel vaak gelezen en geen enkele keer met droge ogen. Het was erg intiem dat te lezen en ik voelde me bijna schuldig dat ik het las. Het gaf me ook een klein voorproefje van mijn eigen toekomst als het gaat om het onafwendbare einde van het leven van mijn moeder.
Was er echt even van slag van maar vond het heel bijzonder dat iemand (en uiteindelijk hoe je het ook bekijkt een relatieve vreemde!) mij speciaal genoeg vond dat met me te delen. Dat was en is voor mij heel bijzonder. Noem me een mietje of een jankert .. jammer dan.. ik ben er erg van onder de indruk. Het raakte me op meer manieren dan ik vertellen kan en wil.
Komende week nemen ze definitief afscheid van het lichaam dat ooit een oma, moeder en vrouw was. Ik zal aan ze denken die dag! En doen wat ze zelf ook graag doen, vier wie ze was.. niet hoe ze is geworden!
Sterkte!
Ik kan de juiste woorden niet vinden, maar wil je toch laten weten dat ik je verhaal heb gelezen.
X
Bijzonder ontroerend!
jij bent geen ‘mietje of een jankert’ jij bent een fijn mens wat zelf ook zo mooi en intens de dingen beschrijft die je met je moeder meemaakt. Je schrijft dit met een prachtige warmte, valt mij ook altijd op en raakt me.
Op zo’n moment ben jij geen vreemde voor me, terwijl je het eigenlijk wel bent
Ik snap dus heel erg goed waarom deze persoon jou die mail heeft gestuurd want ik feite ben je geen ‘vreemde’ op zo’n moment.
‘t Is zó mooi om berichten te krijgen van – inderdaad – vreemden die zich betrokken voelen met hetgeen je schrijft, en dan ook willen delen wat ze zelf meemaken. Ik heb zelf ook al een paar keer zulke persoonlijke mails gekregen …. ‘t is mooi en ‘t raakt me ….
Het is inderdaad heel bijzonder!
Voor mij is het dan weer heel bijzonder om met jou/jullie mee te lezen, omdat ik het eigenlijk niet ken. Mijn pa is 73 en nog altijd behoorlijk vitaal en sowieso nog heel helder en scherp!
Ik vind het andersom dus eigenlijk heel intiem, om met jullie mee te lezen.
Ik vind het heel indrukwekkend hoe je het allemaal neerschrijft en ben dan weer des te blijer, als ik mijn pa voorbij zie komen. Vorige week was ie nog op het afscheid van m’n band. Hij hoort alleen niet meer zo goed, maar hij was er wél!
Dan sta ik me toch te glimmen van trots 😀
Bedankt dus ook aan jullie, dat jullie dit willen delen met ons, lezers!
Groetjes en sterkte!
Sigrid
Ik reageer nooit op je blogs Menno. Niet omdat het me niet interesseert maar omdat het pijnlijk dichtbij komt en ik nog helemaal niet weet hoe ermee om te gaan.
Mijn vader heeft het ook, is op dit moment nog redelijk zelfstandig maar de gaten vallen. Enfin je kent het maar al te goed…
Ik vind het fantastisch hoe je op onverwachte plekken toch een vorm van steun vind en in jouw geval aangeboden krijgt. Hoe je mee kunt lezen wat de toekomst brengt en er door andermans sterkte toch het beste van kunt maken.
Petje af voor jullie kracht om alles onder woorden te brengen!
Pingback: Tweets die vermelden Vreemd maar toch zo “bekend” | Menno Drenth's -- Topsy.com
Het is geweldig dat iemand dat met je wilt delen erg mooi. En je bent zeker geen jankert maar een mens met gevoel, daar zouden er veel meer van moeten zijn