We kennen het allemaal wel, waardering. Een prachtig woord waarvan de betekenis grofweg kan worden uitgelegd als

besef dat iets of iemand waardevol is

Besef dat iets of iemand waardevol is dus. Waardering komt in vele gedaanten dagelijks langs (of niet natuurlijk) en we hebben het nodig, zelfs jij en ik. Het geeft waarde aan je eigen leven en zin om dingen te doen voor anderen. Neem de huisman of huisvrouw welke einde van de dag besluit om iets lekkers te maken met eten voor het gezin. Hij of zij doet zijn uiterste best en tovert een prachtig maal op tafel. Wat zal er voor zergen dat dit vaker gebeurt.. de opmerking “goh wat ben je laat met eten?” of de opmerking “wat heb je heerlijk gekookt!”

We hebben het nodig in elk aspect van ons leven om onszelf goed te voelen over wat we doen. Betekenis aan de anders zo vanzelfsrekende dingen. Maar hoeveel waardering willen we? Wil ik 10 keer horen dat er lekker gekookt is of is 1 keer oprecht en gemeend al voldoende? In het werk is dat niet anders. Ik schrijf graag blogs en die zijn soms over mijn moeder en de ziekte Alzheimer en soms over andere zaken zoals.. waardering 😉 Het is dan heel erg leuk als er mensen zijn die daar op reageren. Dat gebeurt mij gelukkig regelmatig en dat is voor mij de waardering. Soms zijn het er 20 en soms is het er 1.. dat maakt mij niet zo veel uit want al is het er maar 1 die ik op de een of andere manier raak is het mij voldoende.

Bij jezelf “bloot” geven op internet of met creatief werk zoals schrijver, kunstenaar, acteur of artiest geef je jezelf ook over aan het oordeel van anderen. Wat zal hij/zij vinden van wat ik denk dat ze mooi vinden en beter nog wat ik mooi vind. Dat is ook waardering, mensen die zeggen dat ze iets mooi vinden of geraakt worden. Maar weer de vraag hoeveel moet dat zijn? 100? 1000? 10.000? En als er 100 mensen zijn die het mooi vinden en 1 niet… laten we ons dan leiden door die ene die dat niet mooi vind? Of denken we aan die andere 100 die het wel mooi vinden?

Waardering, we hebben het allemaal nodig maar tegelijkertijd is het ook een valkuil waarin we met open ogen stappen als we verwachten dat iedereen alles altijd maar moet waarderen. We zijn met zijn allen en we zijn niet hetzelfde en daar horen dus ook verschillende meningen bij. Wat me wel verbaast is dat er voldoende zijn die niet eens de kans geven waardering te uiten over iemand. Vaak omdat iemand ooit niet aan de verwachtingen voldaan heeft voldaan. Wat doe je dan, geef je die persoon gewoon geen kans omdat het vorige je niet beviel? Of geef je die persoon alsnog een kans te laten zien wat hij of zij waard is?

Ik zeg altijd maar als je iemand nooit een kans meer geeft weet je ook wat de persoon kan. Als we dat met zijn allen zouden doen hoorden we nooit nieuwe muziek omdat we lekker met zijn allen steeds hetzelfde zouden beluisteren.

Mijn punt? .. simpel.. geef iemand in ieder geval een kans om waardering te krijgen.. en serveer iemand niet af op basis van “in het verleden behaalde resultaten” etc

Zo.. tot zo ver mijn filosofische kijk op deze mooie Zaterdag in het mooie Noorden.. tijd om aan het eten te beginnen 🙂