Ik wist het zo zeker, er was geen andere weg. De toekomst was helder en duidelijk. Zo moest het gaan en niet anders.

En dan heel langzaam, gaandeweg in alles wat je doet bekruipt je dat gevoel van onrust. Is het wel zo? Is dit wel de juiste weg? Weet ik het allemaal wel zo zeker? Het probleem is dat gedurende deze tijd je als verlamd komt te staan. Er komt feitelijk niets meer uit je handen en geest. Alsof de wereld stil komt te staan terwijl alles gewoon doorgaat.

Daar doorheen komen is lastig want voor je goede god weet je dat een tijdje geleden alles nog zo helder en duidelijk was… nu niet meer. Hoe daar dan uit? Hoe doe je dat.. hoe kom je weer aan het lopen of hoe kom je weer vooruit?

Het is als die groep mensen die staan te kijken hoe er iemand verdrinkt. Iedereen denkt van de ander “dat doet hij of zij wel”  en uiteindelijk staat iedereen stil en de persoon verdrinkt. Je staat er bij en je kijkt er na. Je weet dat je knopen door moet hakken alleen weet je niet elke dag zeker welke knoop dan in godsnaam. Stel dat je de knoop doorhakt waar je aan hangt? Dan pleur je mooi naar beneden… of de knoop waar je kinderen aan hangen? Dan pleuren die naar beneden.

Welke knoop, vooruit of achteruit.. “had ik maar” of “zal ik nu”  wel doen of niet doen.. stilstaan of verdrinken… stil zijn of vertellen, eerlijk of oneerlijk…

En dan net als je denkt dat je het weet… blijk je zoals altijd weer helemaal niets te weten.

Wat ik wel weet is dat het niet te lang moet duren 🙂

… althans.. dat denk ik