De afgelopen week was Nederland in de war.. nee ik zeg het verkeerd. Een bepaald gedeelte van Nederland was in de war. Niet wat je zou verwachten, nee niet Friesland. Zij hadden het haarscherp in beeld. Er zou eventueel een mogelijkheid zijn tot het rijden van een Elfsteden tocht. Een bijzondere tocht omdat het niet zo vaak voorkomt. De Friezen stopten de koppen bij elkaar en met het “Eendracht maakt macht” in het achterhoofd hebben ze zich met man en macht ingezet het waar mogelijk het halen van het doel te beïnvloeden. Niets dan lof voor deze mentaliteit.. daar kunnen een hoop mensen nog wat van leren..

Nee mijn blog gaat over een andere groep Nederlanders die in de war waren. Het is een apart ras, vaak met goede bedoeling opgeleid tot het verslaan van zaken die de moeite waard zijn. Meestal ook prima in staat om een no no als mij op de hoogte te brengen van het wel en wee van de Nederlanders en wat er in de rest van de wereld gebeurt. Maar tijdens de afgelopen week kwam de ware aard naar boven.

Als gestoken door de zeer schaars voorkomende kuttiefruttievlieg (inheems aan tropische gebieden) beginnen ze een beetje te schuimbekken. Als een hond met rabiës gaan de ogen een beetje raar staan en vertonen ze ernstige vormen van nieuwszucht. Het gedrag van deze kudde is lastig te voorspellen, meestal gaan ze met zijn allen naar een specifiek gebiedje en ze zijn overmatig geïnteresseerd in plekken waar de dikte van natuurlijke verschijnselen minder zijn dan 6 centimeter. Ze kruipen dan samen om vervolgens gedurende gedeeltes van de dag zich los te maken van de kudde en voor een stuk glas met microfoon in de hand verslag te doen van die “diktes” onder of om en nabij de 6 centimeter.

Ze struinen dan met zijn allen een aantal steden af, vaak zijn het er 11 om er dan 1 uit te pikken waar ook weer iets gebeurt met gaten, water en jawel centimeters. Ze vragen mensen in de buurt wat zijn van de dikte vinden en of de lokale medicijnman kan voorspellen wat de dikte over een uur is. Gefascineerd door dikte en kou leggen ze het complete openbare leven plat om ons te laten weten dat door “stroming” “sneeuw” “onderaardse gammastraling” en “lavaplaten” de “aangroei” van het koude goedje minder is dan verwacht. Dat “we” er rekening mee moeten houden dat er een kans is dat “het” wellicht niet door kan gaan.

Al die informatie verzamelen ze dan en versnijden ze dan tot hapklare brokken voor de simpele ziel zoals ik, want wat weet ik nou af van Ijspluimen, Windwakken of onderstroom… toch? Daar vullen ze dan de hele avond mee en met live updates worden we op de hoogte gehouden van het wel en wee van familie ….stra die het hele gezin heeft opgetrommeld om met tandenborstels de koude vloer schoon te houden.

Knettergek zijn ze geworden.. gelukkig komt al die gekte bij elkaar op 1 moment waar een man met, overigens mooi, grijs haar verteld dat “het” niet door gaat. Omdat het direct stoppen onverwachte bijwerkingen geeft zoals zweten en trillende geluidsmensen blijven we ruim 25 minuten gevoerd worden met vragen over het hoe en waarom. Waarom wij als Nederlander in godsnaam niet in staat zijn een feestje op het koude water te regelen. Waar het is misgegaan en wat we er aan kunnen doen om dat de volgende keer te voorkomen. Vermoedelijk komen er zelfs kamervragen en zal via parlementaire commissie tot op de bodem worden uitgezocht waarom juist NU Erwin Krol op vakantie is.

Waar is het fout gegaan, dat we een 2 jarig jongetje dat net is gedood door een bom in Syrie niet meer te zien krijgen. Dat en passant er nog even gemeld wordt dat ook de moeder en dochter van een compleet gezin door een ongeluk zijn overleden..

Nee het spijt me, ik vind een tocht fantastisch maar vanavond (en de afgelopen week) is mij andermaal duidelijk geworden dat de nieuws media met name compleet gek worden als ze geprikt worden door de kuttiefruttievlieg en het ijs zich om de modhoeken begint te vormen. Krankzinnig…

En dat is het laatste dat ik er over zeg…

voor de komende minuten 😉

Het leek een scenario uit een sciencefiction boek, meerdere werelden naast elkaar. In elke wereld loopt het leven zijn weg alleen in elke wereld is het net even anders. Door middel van een deur kon je van wereld naar wereld gaan en zien wat er in die andere wereld allemaal gebeurde. Nooit kunnen vermoeden dat het ooit geen sciencefiction meer zou zijn.

Denk dat iedereen wel meerdere werelden kent, je thuissituatie en werk bijvoorbeeld. 2 verschillende werelden die in de meeste gevallen elkaar zelden kruisen. Soms ja op een bedrijfsuitje of als een goede collega ook vriend is geworden. Alzheimer of dementie is ook leven in 2 werelden. Zeker in het begin van de ziekte leven de zieken in verschillende werelden waar ze lukraak en zonder controle wisselen tussen die 2 werelden zonder dat ze er erg in hebben. De buitenstaanders of mensendie niet ziek zijn merken het wel.

Je gewone leven kan ook overgaan in meerdere werelden waarbij je 2 levens aan het leven bent terwijl voor de meeste onder ons 1 leven al meer dan genoeg is. Niet altijd door eigen keuze komt het voor dat je geforceerd wordt het ene leven te verlaten om een ander te beginnen of voort te zetten. Dat pakt soms goed en soms slecht uit. Want wat als je de nieuwe wereld mooi vind maar veel mist uit je andere wereld? En erger nog als je in je oude wereld ook nog eens mist wat je in je nieuwe wereld hebt gevonden.

In tegenstelling tot een scenario kun je het verloop niet herschrijven, je moet het er mee doen. Het samenvoegen van de 2 werelden gaat gewoonweg niet en wat je ook doet elk van de werelden mist dingen die de ander wel heeft. Het enige dat je kunt doen is zoeken naar een deur die het toelaat om tussen de 2 werelden te wisselen. Dan hier dan daar en hopen dat je psyche voldoende weerstand heeft om ook weer los te kunnen laten.

Dat is denk ik wel het lastige, nog niet klaar zijn (of kunnen zijn) met je oude wereld omdat daar onlosmakelijke dingen zijn. Verbindingen die ik in ieder geval nooit zou kunnen of willen breken. En daarmee vind je de paradox van het leven in meerdere werelden.. het is in beide nooit altijd en helemaal compleet meer… En dat een plaats geven valt zwaarder dan ooit te beschrijven in welk scenario dan ook.

Sneeuw, dat witte goddelijke koude spul. De roos van God welke neerdaalt op de aardkloot en geluid doet verstommen. De stuifmeel poeder van de hemel welke elk kinderhart sneller doet kloppen…

Sneeuw… dat verschrikkelijke koude spul dat onverbiddelijk neerdaalt. Dat spul dat even mooi is en dan binnen een paar dagen transformeert tot een ranzige grijze pulp. Bevroren water dat te laf was om door te bevriezen en een keiharde hagelsteen te worden.

Sneeuw…

In de landen om ons heen kennen ze dat fenomeen al jaren, het valt in de winter en is meestal geen verassing. De voorspellingen laten weken van te voren al weten dat er sneeuw aan zit te komen en de mensen stellen zich er op in. Relatief eenvoudig schuiven ze er doorheen en gaat het leven door zoals immer.

Hier in Nederland is dat anders, ook hier weten we al dagen van et voren dat er en kans is dat er sneeuw gaat vallen. De vlammetjes bij de NS wissels worden opgepoetst en er worden anti wapper plaatjes geplaatst zodat de wind geen vat op de eeuwige vlam krijgt. De zoutbergen worden klaargemaakt en de strooi ploegen ingedeeld voor de verschillende diensten. Wat we altijd vergeten is dat nare bijproduct dat we “mens in machine” noemen.

De douwers, de “ik kan dat”‘ers, de techniek regelt alles’ers .. Het zijn zij die de weg opgaan en met heilig vertrouwen in eigen Schumacher en techniek kunsten gewoon 140 blijven rijden. Gas der op.. het is maar sneeuw. Het zijn dezelfde Schumachers die je verderop tegenkomt als je net 3,5 uur in de file hebt doorgebracht omdat deze Schumacher iets te veel geloof had in zijn techniek. Vaak hebben ze de auto mooi gedrapeerd op de weg met het stuur net naast hun hoofd en het rempedaal ergens in de ribsectie. … Ja hoor de techniek zal je redden.. veilig en rustig sturen niet, dat is voor mietjes!

Nee de NS dan, in de zomer hebben we last van de hitte, in de herfst van de blaadjes en inderdaad in de winter van vorst en sneeuw. 1 sneeuwbui, en dan nog niet eens zo’n hele heftige.. nee gewoon een dikke nies van god.. meer is het niet. En dan staat alles stil. Wissels doen het niet meer, vlammetjes wapperen uit en de trein staat stil…

Hoe doen ze dat in de andere landen? Lees ik dat gewoon niet of rijden ze daar gewoon? Pro Rail stopt miljoenen zo niet miljarden in de sporen en elk jaar hetzelfde gedoe..

Gelukkig hebben we dan om alles af te toppen de mooie weercodes. Code geel, code oranje, code rood.. het lijk godbetert wel de aanloop voor een nucleaire oorlog!

manmanmanman…

Ik wens allen die in de file staan of op een station in Schubbekutteveen gestrand zijn ernstig veel succes!

“Ik worstel en kom boven” betekend deze uitdrukking. Het is iets Zeeuws als ik het goed heb en het zijn wijze woorden. Ik worstel ook en ben nog niet boven. Nee geen ingewikkelde dingen, ja dat ook wel maar daar gaat dit blog niet over. Ik worstel nog steeds met mijn gebruik van alle mogelijkheden om me heen.

15 jaar terug was alles serieus anders. Als je iemand wilde hebben dan belde je die persoon of stuurde je een mail als het geen haast had. Waar nodig werden de SMS bundels opgemaakt maar dat was het wel zo’n beetje. ICQ als chat (“oh ohhhh”, wie kent het nog?) Nu ben je zo verdomde bereikbaar. Whatspapp, mail, chat’s in 100’en vormen, Twitter, Facebook, Hyves, Tumblr enzovoort enzovoort. Het is ook geweldig, als ik zie wat ik kan doen met deze middelen dan verbaas ik me daar wel eens over.

15 jaar geleden was ik een schreeuwende in de woestijn geweest als het gaat over zaken als Alzheimer of een blog als deze. Who the F zou dit überhaupt lezen? Met een blaadje huis aan huis gaan om mijn “boodschap” te verspreiden? Nee wat dat betreft kent deze tijden nagenoeg onbegrensde mogelijkheden. Ikzelf lees vaker een blog dan het nieuws, kijk op twitter naar de actualiteit om vervolgens rond 8 uur ‘s avonds wat verder de diepte mee te worden ingenomen.

Het is ernstig mooi maar ik blijf worstelen met de keerzijde van dit al. Ik ben erg op mijzelf gaan letten en merk(te) dat ik te pas en te onpas met de telefoon in mijn handen liep. Even checken, even bij lezen even… Enfin u kent het wel uit uw eigen omgeving. Soms zelfs zo dat ik mijn kinderen liet wachten omdat ik zo nodig een antwoord moest geven op een totaal onzinnige vraag.. maar ja.. het was zo leuk…

Kijk eens om je heen en zie de mensen eens goed. Hoe veel zitten er met de neus in de telefoon of laptop? allemaal verstopt in hun eigen wereld die ze om zich heen gevormd hebben. Een mooie wereld maar wel een enorme nep wereld. Als ze morgen dood neervallen zullen er van die hele nepwereld slechts enkelen (als ze er al zijn) zijn die dat opmerken. Je een mention, DM of por sturen. Kijk goed om je heen, mensen lopen als zombies door de straten een potje Wordfeud te doen. Op verjaardagen of etentjes zitten altijd wel een aantal mensen alweer met de telefoon n de hand. Sterker nog het is meer gebruikelijk dan uitzondering dat de iPad of andere Tablet op tafel komt.

Ik worstel, met al het goeds dat de bereikbaarheid me heeft gebracht.. ik worstel met de angst (reële angst) hoe de bereikbaarheid ook net zo makkelijk weer wegneemt wat we hebben “gevonden”.

Steeds vaker leg ik mijzelf aan banden, waar ik voorheen altijd reageerde ging ik over op af en toe reageren. Waar ik zonder te reageren toch de hele dag wilde zien wat iedereen aan het doen was ben ik inmiddels over naar af en toe op de dag. En ja dan lees je niet alles meer bij wat iedereen heeft gedaan die dag. En nee dan ben je minder sociaal omdat je niet iedereen individueel kunt benaderen.

Meeste avonden ben ik inmiddels in staat na het eten de telefoon neer te leggen en niet meer aan te raken tot het moment dat ik ga slapen. Dat was voorheen ernstig anders kunnen intimi bevestigen.

Ik worstel.. met al het goeds dat een hele donkere keerzijde heeft…

Luctor et emergo… ik worstel en denk dat ik wel boven kom.. Hoop alleen dat ik niet de enige ben.