Van de week kreeg ik weer eens goed nieuws. Na een lange tijd van slecht bericht na slecht bericht was dan een welkome afwisseling. Gedurende een paar dagen hebben we daar ook lekker van kunnen genieten. Het nieuws gaf ook twijfel en zorg voor wat er nog allemaal te doen was en of dat wel ging lukken maar.. goed nieuws, tot vandaag.

Vanmorgen zag ik een gemist telefoon gesprek. Het was een prive nummer dat ik eigenlijk zelden meer op neem en al helemaal niet ‘s avonds en in het weekend. Nadeel is dat het verpleeghuis van mijn moeder ook belt met een prive nummer. Er was gelukkig een voice mail achtergelaten. Op de voicemail een vaste medewerker van het huis welke mij goed op de hoogte houd van de zorg van en voor mijn moeder.

“Dag Menno, ik wilde je graag spreken omdat ze cognitief wel heel erg achteruit gaat. Heb haar in haar bed gehouden omdat ze bijna alleen maar slaapt en doodmoe in de stoel zit. Als ze staat valt ze bijna direct en is ze heel erg wankel. Ze eet ook nauwelijks en valt erg veel af. De zaak is nog niet zo ernstig dat… ” en het ietwat technische verhaal met uitleg ging nog even door. Ik was inmiddels al afgehaakt en dacht alleen nog maar aan het moment dat ik dacht dat dit moment ooit zou komen hoewel ik gehoopt had dat het nooit zou komen.

Ik heb haar terug gebeld en ze vertelde me eigenlijk hetzelfde als ik al wist. Een goede 2 uur later zat ik naast haar aan bed. Op haar rug lag ze met haar hand onder haar hoofd. Het knipperen van de ogen gaat al tijden niet zo snel meer maar nu nog langzamer. Van onder de deken ruik ik dat ze verschoond moet worden.

Ik praat wat tegen haar aan en op een incident na kijkt ze bijna onophoudelijk in mijn ogen, naar mijn mond en mijn haar. Er komt geen echte reactie van haar totdat ik een geintje maak (iets over drank en ons allebei de tering zuipen) en waarschijnlijk omdat de lach op mijn gezicht wat uitbundiger was dan normaal besloot ze de lach te retourneren.

Ik blijf maar gewoon tegen haar praten, vertel over de dagen die we gehad hebben. Het zwembad, de speeltuin en hoe de kinderen groeien. Dat ze de groetjes krijgt van die en ook van haar en uiteraard die ook. Heel af en toe wendt ze haar blik af maar het grootste gedeelte van de tijd heeft ze de focus op mij. Het aparte is dat 99% van de tijd haar blik afwezig en doods is maar 1% en dan heel af en toe kijkt ze me aan en zie ik heel even de blik die ze vroeger had. Doordringend, lief en begrijpend. Het duurt vaak slechts enkele seconden.

Terwijl ik met haar praat zakt ze langzaam weg zie ik. De ogen op een kiertje en nagenoeg geen reactie meer. Een hele diepe zucht en haar ogen vallen dicht. Heel even kijk ik naar haar ingevallen gezicht. De tandeloze mond die geen enkel geluid meer produceert. Haar armen die zo dun zijn dat het vel naar beneden hangt als ze in de lucht hangen. Roerloos licht ze en even denk ik dat ik naar een soort generale repetitie zit te kijken. Heb voldoende dood gezien om te weten hoe dat er uit ziet en ze kwam vanmiddag verdomde dichtbij.

Gelukkig (of juist niet…) ademde ze rustig door en sliep… alsof ze een hele lange tijd hard had gewerkt.

Of ze nog uit bed komt? Ik denk het niet meer, denk dat ze misschien nog een enkele keer rechtop komt maar samen naar beneden een kop koffie halen zal niet meer gebeuren denk ik. Een laatste stap moeten we nemen. De stap waar de mens tot in het elementaire is gereduceerd en waar alleen nog het functioneren van hart en organen het verschil “leven” en “dood” maakt.