Mijn partner is een mooi ding (vind ik zelf uiteraard). Een lekker wijf so to speak en ja ik mag dat zeggen. Dat is natuurlijk hartstikke gaaf want wie wil er nou niet op stap met een lekker wijf en der ook nog meenemen aan het einde van de dag.. toch? Het zijn van een mooie vrouw (verander even de toon want het is een net weblog) heeft zo zijn voordelen. Mensen helpen je sneller en zijn sneller bereid in te springen.

Dat gegeven zorgt soms voor aparte taferelen. Zo waren we aan het schaatsen niet zo lang geleden en moest er over een hekje geklommen worden. Daar de mooie vrouw mijn schaatsen even wilde proberen (een maat of 17 te groot) stond ze niet zo stabiel en was het hekje een lastige hindernis om te nemen. Ik, want ik ben een man, had daar even lol in en liet haar een beetje aan prutsen. Ik stond er naast en er kon niets gebeuren. Had de grootste lol met haar omdat het allemaal niet zo soepel ging. Tot mijn grote verbazing kwam er vanuit een onverwachte hoek een koene ridder aan lopen. Je kent ze wel het type “laat mij dat maar ff doen moppie” en deze liep langs mij heen met de intentie als koene ridder de redder in nood te zijn. Dat ik er naast stond maakte hem niet zoveel uit. Dat hij een uitermate vermakelijke scene verpeste maakte hem ook niet zo veel uit. De man zag blond, lekker en vrouw en wist.. “Die ga ik redden!”

Nodeloos te zeggen dat hij dat uiteraard niet gedaan heeft.

Zo is er ook Facebook en mijn mooie vrouw (lekker ding zoals je wilt) staat daar op. Ze zingt en is niet geheel onbekend in de Nederlanden en heeft daarom een mooie set foto’s op haar Facebook staan. Er staat ook dat ze een relatie heeft en toch zijn er dan weer die koene ridders die met een knipoog te veel haar aandacht vragen. Nogmaals helemaal niets mis mee en zoals mijn vader vroeger altijd zei “een mooie vrouw heb je nooit alleen” .. daar kan ik prima mee leven.

Wel apart is het gemak van benaderen die sommige mensen zich aanmeten. Ik zal jullie er niet mee vermoeien maar de hoeveelheid chat berichten die het lekkere wijf (oh nee mooie vrouw) krijgt zijn niet van de lucht. Ze heeft alle updates uitgezet zodat niet continue de telefoon staat te bliepen met die bijzondere berichten. Om jullie een beeld te geven van de berichten hier een divers overzicht van het type bericht dat zoal binnenkomt via de chat.

Hey mooie vrouw!

Dag mooie vrouw…

Mooie vrouw!!!!!!!!!

Wat een mooie vrouw ben jij zeg!!!

Nou ja dat dus… en wat ik me dan afvraag is .. wat willen ze? Kijk je naar de profielen zijn het 9 van de 10 keer mensen die hun profiel volplempen met foto’s en berichten van kinderen en vrouw. Wat willen ze? Willen ze bevestiging van het feit dat ze een mooie vrouw is? Moet ze dat zeggen ofzo.. iets van “ja inderdaad en nu?” of zijn het de koene ridders die denken “laat mij dat wijfie maar ff schaken want ik ben de alleberste en lekkerste en stoerste man ter wereld” ??? Moet ze spontaan in katzwijm vallen en met koffer onder haar armen naar je toe vluchten?? What’s the point? Wees duidelijk, wij mannen claimen altijd dat we zo lekker duidelijk een eenvoudig zijn.. nou niet dus!

Hoe dan ook het is een aparte gewaarwording direct mee te maken hoe de social media schijnbaar de gene doet verdwijnen en een ieder het recht geeft iedereen aan te spreken en wat dan ook maar te zeggen in directe berichten. Ikzelf heb daar natuurlijk ook last van, elke dag puilt mijn DM box uit en zijn de mails met oneerbare aanzoeken niet meer te overzien …  …. …. …..

OK OK IK LIEG 🙁 maar het had gekund JA!

Nou goed.. mannen van de wereld die een lekker wijf willen aaspreken let op:

Doe het openbaar en in het zicht van een ieder, het geeft aan dat je de ballen hebt dat te doen en streelt het ego van het lekkere wijf. Als het lekkere wijf je aandacht kan waarderen zoekt ze vanzelf wel contact met je via de alternatieve kanalen! En zo niet.. wees realistisch en erken dat je gewoon niet zo’n lekker ding bent als je zelf dacht!

En tot zover mijn tip wat betreft dit onderwerp!

De vaste lezers van mij blogs weten dat ik graag twitter of feestboek. Op die socials (net zoals deze site) delen we lief en leed, cynisme en humor, grappen en grollen. Dat is leuk en ik lees en doe het graag. In de afgelopen jaren (jaja dinosauriër) is me wel opgevallen dat het inmiddels wel steeds minder “ergens” over gaat.

Neem als voorbeeld het delen van je where abouts (dat is Engels voor waar je uithangt). Harstikke leuk om te laten weten dat je in Italie, Spanje, Bonaire of God weet waar zit. Vind het ook leuk om daar een foto van te zien en for all i care (dat is Engels voor het zal me een worst wezen) deel je de hele dag foto’s van glazen bier en palmen terwijl de rest van sukkelig Nederland achter bureau, hark, freesbank of lopende band zit danwel staat. Het zijn de 4Square check ins die me dwars zitten. Ik heb het ook heel even gedaan in het begin, leuk weer een deel medium er bij en je kon ergens burgemeester worden als je er vaak kwam. Ik zie met regelmaar Burgemeesters van de WC pot of de slaapkamer….

Heel eerlijk gezegd (en eerlijk ben ik veelal wel) zou het me boeien dat je in de Supermarkt op het Schubbentkuttenveenplein zit. Ook interesseert het me niet dat je op de brug bij Eikelveld stilstaat (tenzij je meld dat er een file is welke ik dan vervolgens kan vermijden). Buiten het simpele feit dat het laten weten waar je bent niet zo heel boeiend is (behalve als het in de eerder genoemde landen is) laat je de hele dag een spoor van digitale broodkruimels na.

Zo weet ik inmiddels van heel veel mensen waar ze wonen, waar ze werken, waar ze naar de sportschool gaan en op welk moment en wanneer ze weg zijn in de auto. Voor mij geen boeiende informatie vooralsnog maar als ik daadwerkelijk aangenomen ga worden op de hogeschool voor gevorderde inbrekers met Mavo C diploma dan is het een ander verhaal. Het hele hebben en houden plempen ze neer op het openbare net en iedere lul (zie het voorbeeld dat deze tekst schrijft) kan dat volgen… noem me gek of ouderwets maar dat is toch niet handig?

En als je dan door de 4Square check ins heen geworsteld bent kom je in de hemel van “retweet en win” of “Lik(e) en win” pagina’s. Om knettergek van te worden. 100.000 miljoen miljard iPads, telefoons en gouden checks zijn aan mijn neus voorbij gegaan omdat ik de tweet niet retweet of de pagina niet lik… boeiend!!! Dat je iets weg wil geven prima en dat je daar een voorwaarde aan stelt ook goed maar dat eindeloze “volg mij en… blah blahblah” gedoe.

En dan als laatste… (ja de azijnzeiker is op dreef) alsjeblieft… Toon jezelf een beetje respect en ga niet alles wat iemand over je zegt eindeloos retweeten of likken op feestboek. Geweldig als je wat moois maakt met zingen, schrijven of wat dan ook maar moet je nou werkelijk elke opmerking die daar over gemaakt wordt gaan herhalen aan de mensen die je lezen?

Van de week zag ik gelukkig weer eens de andere kant, ik complimenteerde een schrijfster met het feit dat mijn jongste haar boek las en (zoals verwacht) werd dat niet wederom uitgebreid de wereld ingegooid nee nee ik kreeg keurig een antwoord met dat het tof, fijn, super etc was. Ja zo kan het ook.. dat is de reden waarom ik die mensen blijf lezen en respecteren. Dat eindeloze zelfbevlekken.. als het goed genoeg is dan pikken mensen het vanzelf op en hoef je niet de hele dag te bedelen en te showen met het feit hoe goed je vind dat je zelf bent.

Zo.. tijd om te laten lezen hoe goed ik wel niet ben! LIK en RETWEET!

3950 Gram en even half 2, 3 jaar geleden kwam na een helse bevalling de jongste om de hoek kijken. Een onverwachte maar niet ongewenste aanwinst op wat er al was. Zijn eerste levens minuten waren spannend, heel spannend omdat hij “het niet deed” Adem tekort bij de geboorte omdat alles (te) lang duurde. Heen en weer geslingerd tussen moeder en kind keek ik toe hoe de kleine man slechts enkele seconden na de geboorte van moeder werd weggenomen en afgevoerd. “Kinderarts naar bevalling 3.. SPOED” riep de intercom terwijl ze met het ventje van 3950 gram naar de naastgelegen ruimte liepen…

Door de ruggen heen zag ik lampen, doktoren, buisjes, slangen en keihard werkende verplegers en zorgverleners. Het geluid van een zuigende pomp en de ijselijke afwezigheid van een huilende baby. “Het zal toch verdomme niet” was mijn gedachte en alles wat ik doen kon was toekijken links en rechts zeggen dat het allemaal goed ging en zou komen… helemaal zeker wist ik dat niet!

En met een schreeuw van verlangen naar zuurstof kwam het blauwe ventje tot leven en kleurde langzaam roze zo als een baby hoort te zijn. Enkele minuten later kon dat mooie kleine wonder alsnog naar zijn moeder en konden we samen de naam uitspreken die hij zou krijgen… “Nick”

Vanmorgen kreeg hij een fiets, zijn eerste met zijwieltjes en een vette slang op het frame. Ingepakt in de kamer stond hij te wachten en als een kind zo blij (waar zou die uitspraak toch vandaan komen) was hij met zijn fiets. Op de school van de 2 oudste kreeg hij in groep 8 (waar hij elke ochtend mee naar binnen gaat en de meester een handje geeft) een extra cadeau .. de klas heeft voor hem gezongen terwijl hij voor de klas op een tafel stond. Als extra gaf de meester van Groep 8 hem nog een klein cadeau en de meester wist precies wat hij mooi zou vinden… auto’s!

En zo liep hij trots met auto’s in zijn handen naar zijn fiets … En zo was het dat zijn vader met gekromde rug, nat van het zweet gelukkig toch achter zijn jongetje kon lopen en hem duwen en begeleiden op de grote weg.. met zijn grote fiets.. dat bulletje wat 3 jaar geleden wat last had met opstarten 🙂