Mijn eeuwige frustratie althans zeker de laatste 20 jaar. Het is een bekende uitspraak na dat iemand je vraagt “hoe gaat het?”. En weet je het is waar, met slechte mensen gaat het altijd goed lijkt het wel. Ik loop al een tijdje rond op deze aardkloot en heb het geluk de 40 gepasseerd te zijn. Ja geluk want voor hetzelfde geld was ik hartstikke dood geweest 🙂 enfin in die jaren heel wat gedaan en heel wat gezien.

Op de weg van mijn leventje liepen met regelmaat mensen met me mee. Vaak kwamen ze van achteren aangelopen al hijgende en hadden ze moeite om bij te halen (dat is makkelijke taal voor “inhalen”). Eenmaal naast me gekomen liepen we een tijdje dezelfde weg in hetzelfde tempo en deelden de ervaringen onderweg. Na niet al te lange tijd merkte ik bij de meeste een verschil van inzicht. Waar ik de tijd nam om dingen in me op te nemen en uit te vogelen liep de ander steeds door. De ander beperkte zich alleen tot de dingen waar grootsheid of gewin bij zat. Zo kon ik genieten van een spreekwoordelijke vogel die zat te fluiten terwijl de ander doorliep naar een ogenschijnlijk onbeduidende maar mooie bloem die een enorme hoeveelheid honing bleek te geven als je deze afbrak. Dat de bloem daarna nooit meer opkomt maakte niet uit want “hij/zij” was toch al voorbij dat punt!

Na een tijdje merkte ik telkens dat ik inmiddels degene was die steeds moest bijhalen en al hijgende probeerde bij te blijven. Waar de ander goed gevoed maar een spoor van vernielingen achter zich liet  probeerde ik de restjes te pakken te krijgen zonder echt schade te doen aan mijn omgeving. Uiteraard kwam dat moment dat ik in de verte alleen nog maar een goed gevoede reet kon zien aan de horizon terwijl ik strompelend achterop bleef.

Een forse tijd later kom je dergelijke mensen weer tegen en blijken ze het spoor van vernieling groter en langer te hebben gemaakt maar daardoor zichzelf wel een positie hebben kunnen geven waar ze met het grootste gemak het leven doorkomen. Geen zorgen over geld of andere zaken. Werk in overvloed en immer veelgevraagd. Ik bemerkte dat ik nog steeds met de restjes probeerde rond te komen.

En dan zo halverwege je leven (of iets er over heen 😉 ) stop je en ontdek je dat het inderdaad waar is, met slechte mensen gaat het echt altijd goed. Betekent dat dan dat ik niet slecht genoeg ben of dat mijn definitie van “goed gaan” gewoon niet klopt. Ben nog steeds niet bereid om over de rug van een ander mijzelf te verbeteren of te verrijken net zo min als dat ik bereid ben aan iedereen te vertellen hoe goed ik wel niet ben.. of denk dat ik ben. En daarmee geef ik zelf al direct het antwoord op de vraag wat je dan moet als je dat ontdekt…

Vrede zal ik nooit helemaal mee hebben en ik ben nog steeds allergisch voor het type mens dat mij gaat vertellen dat “volhouden” werkt .. zeker omdat het altijd hen zijn die “geslaagd” zijn in het leven en meestal niet omdat ze zo aardig of filantropisch zijn (uitzonderingen daargelaten). En op geluk hoop ik al helemaal niet meer 🙂 uiteindelijk moet je het zelf doen en de een doet het zonder zich te storen aan een ander en wat hij/zij een ander aan doet en de ander maakt zich daar wel druk om. De laatste zal over het algemeen het minst ver komen!

Mijn lijflied voor de eeuwige optimist!

Ik maakte vorige week iets mee dat mij tot die tijd nog onbekend was. Ik was op een Nederlands eiland en heb daar een lekkere week vakantie gevierd met hen die mij lief zijn. Prachtig weer en mooie dagen gehad. Veel met de kinderen op stap en lekker op het strand keutelen. Als je daar als vader zit met je petje, zonnebril en korte broek dan val je niet zo op. Je krijgt zo links en rechts een blik, een glimlach of een blik van herkenning. Achter de kleinste aan rennen om er zeker van te zijn dat hij niet in zeven sloten of beter gezegd 7 zeeen loopt.

Over het algemeen geen probleem en een soort van volledige acceptatie van de vreemde mensen om mij heen.

Dat zelfde strand bewandelde ik een paar dagen later nogmaals. Weer met petje, zonnebril en korte broek. Ik had voor de gelegenheid (en het warme weer) mijn shirt lekker uitgedaan en dat bungelde aan mijn zij. Voetjes in het zand en lopen.. Lopen tot je er bij neervalt. Even geen zorgen, gesprekken of afleiding. En gedurende mijn tijd op het strand bemerkte ik dat er iets anders was. De mensen om me heen keken anders naar me. Waar vorige week ik nog bekeken werd als een vader die lekker met zijn kinderen op het strand was kreeg ik nu hele andere blikken.

Het voelde raar om anders bekeken te worden, ik was en ben nog steeds hetzelfde mens en doe niet anders dan normaal maar toch kreeg ik vaker de “wat doet hij nou hier” blik. Sommige keken je een beetje zielig aan alsof ze dachten “ach die arme man.. alleen op het strand.. zal wel ruzie hebben ofzo” en sommige keken me botweg angstig aan. Natuurlijk als ik met petje, zonnebril en ontbloot bovenlichaam op het strand loop in mijn eentje dan ben ik een potentieel gevaar voor mijn omgeving.. dat begrijp ik ook nog wel.

Ik had deze ervaring nog nooit eerder zo duidelijk meegemaakt en niet dat het me nou echt boeit maar het was wel confronterend. Met mijn jongens ben ik een geaccepteerd geheel en zonder een man die “vast wat anders wil” .. best jammer 🙂

Enfin.. so be it!

Niet verder vertellen maar het is heerlijk op de wadden 🙂

En nu weer terug naar mijn gewone en digitale vakantie!