Van de week in het nieuws (bron NOS KLIK ) een verzorg huis heeft als experiment het plan opgevat om familieleden van bewoners 4 uur per maand in te zetten als “verplicht vrijwillige” medewerker. Dat komt neer op een uur per week. Ze verzekeren dat er geen verzorgende taken worden gevraagd van de mensen die verplicht vrijwillig mee werken. In eerste instantie schrok ik wel van dit bericht en wel om de bij mij bekende redenen.   Laat ik voorop stellen dat als je geen uur per week aan je ouder kunt of wilt besteden dan is er wel iets mis in de relatie tussen kind en ouder. Zonder waardeoordeel te vellen klopt er gewoon iets niet.

Dat gezegd hebbende heb ik er wel mijn bedenkingen over. De zorg is geprivatiseerd om redenen van kosten besparing, immers de veel geprezen marktwerking zou concurrentie geven en daarmee de prijzen drukken. Concurrentie is er nauwelijks omdat de vraag zo groot is dat er altijd wel aanwas is voor de huizen. De prijzen.. ja daar zijn we het wel over eens, de prijzen worden gedrukt aan de operationele kant. Minder mensen, harder werken en niet zeiken. Waar ik me dan zorgen over maak is dat we niet in de situatie komen dat familie in ene ingezet gaat worden als goedkope arbeidskracht. In plaats van 2 mensen op een huiskamer kun je ook 1 gediplomeerde verzorger neerzetten en aanvullen met familie. Goedkoper kan het niet en de top laag kan rustig verder met het vergaren van winsten in hun onderneming.Ik zie de eindresultaten al groeien voor de zorg instellingen!

Wat ik ook wel weer begrijp is dat we een serieus probleem hebben de komende jaren. De zorg is gewoon duur en de aloude verzorgingsstaat is niet meer zo verzorgend. Dat we met zijn allen daar een steentje in moeten bijdragen staat vast. Of we gaan met zijn allen massaal meer betalen om de ouderen onder ons verzorgd te houden of we dragen fysiek een steentje bij. Het laatste is het meest eenvoudig en voelt verder niemand in de beurs.

Ik denk dat de meeste frustratie van dit soort dingen komt uit een gevoel van onrecht. “Wij betalen ons hele leven al en dan.. ” etc. En eigenlijk hebben ze daar ook gelijk in. Een generatie geleden kon het niet op en dat hebben we geweten. Geld stroomde als bier uit de tap in het Holland Heineken house weg naar een ieder die dat hebben wilde. Zorg was er voor iedereen en het veel geprezen ziekenfonds deed alles. Ik mis het ziekenfonds nog wel eens stiekem. Ik heb er sinds ’95 geen gebruik meer van gemaakt omdat ik zelfstandig ondernemer was/ben en ik geen recht had op ziekenfondsen maar voor die tijd was alles relatief simpel. Gewoon declareren en klaar, het ziekenhuis en zonder zorgen en pillen wanneer en hoeveel je wilde.

De samenleving is inmiddels anders en dankzij de goede zorg hebben we een nieuw probleem, de mensen leven allemaal te lang. En omdat mensen te lang leven krijgen we problemen met pensioenen, verzekeringen en uiteindelijk voor velen.. de zorg. Te veel mensen die aanspraak doen op de ruif waar wij “werkenden” onze haver in storten en “wij” zijn met te weinig om die ruif vol te houden. Er moet iets veranderen daar is denk ik ieder weldenkend mens het over eens maar dat moet dan wel op meerdere fronten gebeuren dan alleen “onze” kant. Ik ben en blijf bereid zorg te betalen voor de mensen die dat nodig hebben en ik ben meer dan bereid een periode per week beschikbaar te stellen aan het helpen en verzorgen van de mensen die dat zelf niet meer kunnen.

Daar tegenover staat wel dat de andere kant ook aangepakt gaat worden. Meer en betere controle op de zorg als geheel. Balkenende norm voor instanties die zich in het publieke domein begeven. Zorg is geen keuze en daarom kun je het ook nooit helemaal privaat laten zijn… dat werkt niet. Dat werkt wel als we keuze hebben, je koopt een auto uit eigen beweging en smaak, budget en andere overwegingen bepalen waar of wanner je die auto koopt. Zorg heb je nodig en door het beperkte aanbod heb je eigenlijk geen keuze. Betere controle op de zorginstellingen en de overkoepelende organisaties. Verplicht ze in een normaal pand te gaan zitten. Doen ze dat in een leeg staand pand en vlakbij het station is het helemaal perfect. Zou bijna zeggen verplicht ze in gebieden te gaan zitten waar de werkeloosheid het hoogste is, dan dienen we meerdere doelen!

Ik ben wars van te veel regels van de overheid en daarom liberaal maar dat houd op als we praten over fundamentele zaken waar we niet zonder kunnen in het leven. Autohandel, middenstand en ondernemers laat ze lekker hun gang gaan en controleer alleen op monopolie vorming maar voor de rest laat mij lekker kiezen met wie ik in zee ga. Spoor, zorg, pensioenen en infrastructuur zouden nooit privaat mogen zijn. Dat werkt misstanden alleen maar in de hand en geeft vrijheid aan het uitbuiten van mensen!

Conclusie, ik werk mee met veel plezier aan het geven van een beetje kwaliteit van leven in de zorg maar wel pas als ik zeker weet dat de “zorg ondernemer” ik kwestie geen 4e huis kan kopen aan de Middellandse zee omdat hij/zij bespaard op werknemers dankzij mij!

In mijn eigen omgeving is het ziekenhuis in Hilversum wel een mooi voorbeeld waar zelfverrijking en CV uitbreidend kader hun uiterste best hebben gedaan en ook nog geslaagd zijn, ten koste van een hele hoop mensen!

Al jaren lijd ik aan een vorm van hoogte angst. Kan er gewoon niet tegen al dat hoge gedoe, laat mij maar gewoon lekker laag bij de grond blijven. Vliegen heb ik geen moeite mee maar brrrr.. niet in een attractie te hoog. Daar komt bij dat dit getraumatiseerde watje ook nog eens moeite heeft met opgesloten zitten. Zo neem ik zelden de lift en al helemaal niet als het echt niet hoeft. Beter voor de gezondheid en beter voor mijn gemoedsrust.

Zo waren we gisteren in het Ponypark in Slagharen. Een park waar ik al kwam toen ik kleine jongen was. Dat park waar de tijd echt stil heeft gestaan (letterlijk en figuurlijk). De achtbaan ter plaatse keek me al een heel leven aan en al mijn vrienden van toen durfden er in.. Bakkie niet. Ik heb er gewoon niets mee dat over de kop gaan. De een ziet een geweldige rit en ik zie verroeste schroeven en slecht ingevette rails. Loszittende karretjes en hekjes die niet goed afsluiten zijn in mijn beleving schering en inslag. In gedachten lees ik het artikel weer van die ene vrouw die met karretje en al een vlucht ging maken op de kermis. Ze overleefde het voorval niet…

Enfin, gisteren tegen het einde van de dag liep ik met de hele familie wederom langs dat gedeelte van het park. Mijn zoon (13) zei dat het gaaf was de vorige keer dat hij met zijn moeder in de achtbaan was geweest. Stiekem vroeg hij zo of ik mee ging, niet door het direct te vragen maar door aan te geven hoe graag hij er in wilde.. met mij. In een vlaag van verstandsverbijstering zeg ik dat ik het doe tegen hem. Ogen zo groot als de pupillen van een gebruiker die shot 37 van de dag heeft gehad.. of ouderwetser gesproken ogen zo groot als schoteltjes keken mij aan.. “Echt???” vroeg hij met twijfel in zijn stem?

“Echt” zei ik..

Mijn reisgezelschap keek verwonderd daar dit niet was wat ze van mij verwachten… We sluiten aan in de rij en het is een lange rij. Eenmaal door het “hek of no return” sta ik naast mijn jongen en zie mijn lot voor me. Ik probeer me groot te houden en vertel met veel bravoure dat ik het best wel durf maar van binnen sterf ik minimaal 3 keer.

Het poortje gaat open.. er is geen ontkomen meer aan… ik ga zitten en Junior schuift naast me. Het hekje dat je in het karretje moet houden doe ik naar beneden en ik krijg amper adem. Het klinkt misschien overdreven maar het gevoel van vastzitten en je lot moeten ondergaan is niet mijn favoriete rol. Mijn hart slaat inmiddels 160 per minuut en ademen doe ik snel en oppervlakkig.

En dan.. gaan we omhoog… halverwege fluistert junior me nog even in dat hij het eigenlijk ook wel eng vind.. ‘WTF?????” waarom kom je daar nu pas mee aan wijsneus!!!!

No turning back… en voor de rest spreken de video beelden voor zich…..

(zag dat er nog iets niet helemaal goed was dus wellicht opent de player niet op mobieltjes.. excuus daarvoor!)