15 April 2009, ik weet het gek genoeg nog precies hoe het is gegaan. Ik reed naar huis van een dagje werken. Het was mooi weer en ik had het raam half open. Op de radio had ik BNR Nieuwsradio opstaan en daar was het item “Internet vandaag” met Herbert Blankesteijn. In dat item vertelde hij onder andere een stukje over de Mars Rover. Een karretje dat toentertijd een beetje heen en weer keutelde over Mars. Dat autootje dat stuurde dagelijks korte berichten naar de aarde .. zogenaamde “Tweets”. Nou had ik al wel van twitter gehoord maar dacht als vervente Hyves gebruiker natuurlijk “Dat kan nooit wat worden”.

Omdat mijn interesse in het lezen van de Mars rover tweets inmiddels wel gewekt was heb ik vrijwel direct een twitter account aangemaakt en ben ik dat gekke karretje gaan volgen. Er was in 2009 nog bar weinig te beleven in het twitter wereldje dus binnen korte tijd was mijn interesse al weer weg gezakt.

Enige tijd later zat ik op kantoor met mijn collega’s en kwam het fenomeen twitter weer eens ter sprake. Ik herinnerde me dat ik nog een account had en ben maar weer eens ingelogd. Omdat ik daar vrijwel direct mijn collega tegenkwam bleef ik deze keer wat langer hangen. Twitteren was lastiger omdat er wat minder apps beschikbaar waren om lekker mee te twitteren. Ik zat nog op een Windows mobile telefoon en daar waren de apps niet echt geweldig.. zeg maar gerust NIET geweldig.

Langzamerhand twitterde ik wat meer en kreeg er lol in. Van 1 naar 10 en van 10 naar 100 mensen die het schijnbaar leuk vonden mijn tweets te lezen. En toen was daar mijn rug.. Ik ging er finaal doorheen, ik heb een hernia en heel af en toe ga ik er zo doorheen dat functioneren vrijwel onmogelijk is, zo ook deze keer. 4 weken heb ik doorgebracht in liggende stand. Gedeeltelijk van de tijd met verdovende middelen (Tramadol). Het liggen is geen pretje, je kunt niets en mag niets en bent iedereen tot last om je heen. De televisie heb je op een gegeven moment ook wel gezien, zeker als je alle reclames niet alleen kunt meespreken maar ook precies weet hoe lang ze duren, op welk moment ze komen en erger nog wat er daarna op Discovery komt 🙂

De laptop voor de snuffert vood uitkomst. Een beetje surfen gedurende de dag en… twitteren. Twitteren over van alles en nog wat. 20 gesprekken op hetzelfde moment met 20 verschillende mensen. Van lul verhaal tot diep gesprek over politiek of schaatsen. De tweets liepen qua aantal aanzienlijk op die tijd. Geloof dat ik per dag rond de 200 tweets zat gemiddeld!.. ziek… Ik zag dat er een maand was waar ik 11,385 tweets had geplaatst! (met dank aan twopcharts).

Daarna toen ik weer kon lopen ben ik een beetje blijven hangen in die flow, ik twitterde op de telefoon in de auto, op het werk, op de bak thuis en vaak ook nog wel even in bed. Er waren dagen waar ik welterusten zei en vervolgens 30 mensen aan het welterusten wensen was. Super leuk maar ernstig tijd consumerend.

Twitter, ik heb er inmiddels een haat liefde verhouding mee. Het heeft me heel veel gebracht maar ook zeker net zo veel ontnomen. Te veel, te lang en te intensief waren de sleutelwoorden in de donkere periodes in mijn eenvoudige leventje. Daarentegen was het ook een uitlaatklep. Het werd een plek waar ik mijn gedachten, ideeën en frustraties kwijt kon en niet alleen kwijt kon maar ze werden ook gelezen.

Ik ben actiever gaan bloggen, heb er zelfs mijn eigen site voor in het leven geroepen. Bloggen over het leven, bloggen over onzin en bloggen over mijn moeder. Dankzij twitter (met name) heb ik mijn moeder een plekje in de geschiedenis kunnen geven. Haar leven in haar laatste jaren met jullie kunnen delen en laten zien wat een kutziekte Alzheimer is.

Ik heb op twitter voor het eerst meegemaakt hoe het is om te sterven aan een gezwel of aan kanker. Ik heb op twitter gezien hoe het is als iemand besluit uit het leven te stappen of als iemand uit het leven genomen wordt.

Ik heb op twitter gezien hoe vals mensen kunnen zijn, hoe ze zonder problemen met meerdere identiteiten op het ene moment de perfecte mens spelen en 3 seconden later 180 graden draaien met een andere identiteit.

Ik heb op twitter een discussie gehad met een veroordeelde pedofiel die me best boos maakte …

Ik heb op Twitter “gesproken” met mensen die ik in het echt NOOIT zou spreken (BV Kylie Minogue, Sharon Corr, Harlan Coben).

Ik spreek op twitter met mensen die ik normaal nooit had ontmoet omdat we geografisch gewoonweg niet elkaars pad kruisen.

Ik zie op twitter de moeder van een dochter welke dodelijk ziek door de kanker verteld over haar laatste dagen in dit leven om vervolgens een tweet van haar dochter te lezen dat de laatste momenten zijn ingegaan.

Mensen ontmoet die ik nooit meer wil ontmoeten en mensen ontmoet die ik met regelmaat nog steeds ontmoet.

Mensen verloren door domme opmerkingen en het verlies van nuance…

100.000 tweets vol met lol, ellende, optimisme, pessimisme, plezier en leed.

Ik ben apetrots dat ruim 1800 mensen dagelijks mag bedienen van al dat lief en leed maar ondanks dat het me een nieuw leven heeft gebracht heeft was ik dat daardoor ook weer bijna kwijt. De balans is inmiddels gevonden gelukkig.

Dank voor jullie verhalen! Op nog veel meer 🙂