Het was een hele mooie dag, ergens in het late voorjaar. Mijn vader stond aan de rand van het plein op me te wachten. Dat was niet gewoon omdat mijn vader net als elke andere eenvoudige ziel gewoon de dagen doorkwam met werken. Hij kuste me en zei me gedag en zetten me achter op de fiets. Het zonnetje scheen uitbundig en het was lekker warm. Ik zat achter op bij mijn vader op de fiets en we reden ergens heen. Niet naar huis want die weg kende ik wel, nee hij reed ergens anders heen.
Na een tijdje fietsen kwamen we bij een mooie laan hier in Hilversum. Een lange laan met hele hoge bomen waardoor het leek alsof de laan een groene tunnel was in plaats van een laan. De zon scheen door het jonge groene blad en strooide lichtjes op de weg er onder. Klinkers waren het, geen asfalt. Op de kop van die weg was een pleintje met een bank. Een doodgewone bank waarvan er honderden te vinden zijn in en om Hilversum.
We gingen zitten op de bank en mijn vader haalt uit een tas een trommeltje met brood. Wat er op zat weet ik niet meer maar het was wel lekker. Ook weer iets anders dan normaal op het brood zou zitten.Na het eten had hij een appel klaar voor me. Gesneden en geschild, zonder klokhuis. Als laatste een blauwe plastic beker met een lichte schroefdop er op met daarin limonade.
Terwijl ik zat te eten praatte hij tegen me zoals vaders tegen kleine zoons doen. Waarschijnlijk hoe het was gegaan op school en dat soort vragen, ik was te jong om nog te weten wat het precies was. We hebben daarna nog een stukje gelopen en zijn toen weer via een omweg op de fiets terug gegaan naar huis waar ik het kleine jongens leven weer oppakte en verdween met mijn vriendjes uit de flat.
Het is een bijzondere herinnering omdat het de eerste echte herinnering is die heb. Ik moet ergens tussen de 3 en de 4 geweest zijn want ik zat op de kleuterschool. Verder dan dit kan ik niet terug in mijn geheugen en met regelmaat als ik langs die plek rij hier in Hilversum denk ik terug aan dat moment. Kans is groot dat mijn geest er met de jaren een wat groter verhaal van heeft gemaakt maar wat blijft is dat uitzonderlijk prettige gevoel dat ik terug denk aan dat moment. Hetzelfde gevoel dat ik heb bij de lente en het mooie nieuwe groen en het vooruitzicht van zomer. Hetzelfde gevoel dat ik heb en koester als ik denk aan de herinneringen die ik heb met mijn vader.
Vandaag zou hij 78 zijn geworden.
Mijn laatste herinnering aan mijn vader is dat hij, op zijn sterfbed, mijn nieuwe lakschoentjes wou zien en dat mijn moeder mij op moest tillen…twee dagen later was hij er niet meer. Ik was 7…..
Veel te jong Jutta.. veel te jong!
Heel mooi en of het nou groter geworden is of niet het zit op deze manier in je hoofd, heerlijk.
Ik wens je een mooie dag.
Zo denk ik er nou ook over! Ik ga straks gewoon weer even langs dat plekje al is het door de jaren niet meer wat het ooit was 🙂
Lieve Menno,
Wat weer een prachtige blog. Afgelopen zaterdag is de vader van mijn vriendinnetje gecremeerd, ik hoop dat ik nog heel veel jaren plezier aan mijn vader mag beleven. Hij is gezond en dat is wel het belangrijkste uiteraard, maar helaas hebben wij de dood niet in de hand. Zo zie je maar bij de vader van mijn vriendin. Hij was nog maar 59 jaar. Ieder vader is toch uniek, zo ook die van jou. Sterkte…XxX monica
Bah dat zijn vreselijke momenten, die van mij was net 61 geworden zat er niet veel naast. Wens je vriendinnetje sterkte voor me! XXX
Een kind hoort zijn ouders niet te verliezen maar daar maalt het leven niet om… Fijn dat jij zo’n mooie herinnering hebt aan je vader; hoe een klein iets heel groot kan zijn. Want een simpel uitje met een broodje op een bankje is voor jou zo belangrijk geworden, een grootste herinnering. Mooi… ik heb mijn vader (en moeder) natuurlijk al heel lang, maar ik denk ook dat juist die kleine dingen zo belangrijk zijn. Het samen yahtzeeën bijvoorbeeld, een simpel spel, maar we genieten er samen zó ontzettend van, hebben zoveel plezier… Dát is wat ik later voor me zal zien, dat is ook wat ik misschien wel het meeste zal missen… ooit..
Dank voor je mooie verhalen, het bepaalt mij ook weer bij hoe ik dingen beleef en laat me nadenken over hoe dingen zouden kunnen gaan… ik tel mijn zegeningen 🙂
Kus, Thea
Smok!!!
Mooie herinnering…
Ik heb het geluk dat zowel pa als ma nog leven en zie ze dagelijks…
We ondernemen nog van alles al zie ik wel dat het moeilijker wordt en minder gaat.
Twee handen op één buik is me weleens gezegd….we voelen elkaar wel goed aan inderdaad, zijn voetbal-interesse heb ik mezelf aangeleerd (ik moet er anders niks van hebben) maar als je iemand respecteert heb je dat er wel voor over.
Herinneringen zijn mooi, zeker als ze positief zijn.
Ik zeg vaak tegen velen ´ga eens naar je pa en/of ma, straks zijn ze er niet meer en heb je spijt als haren op je hoofd dat je het zogenaamd veels te druk hebt/had…´
Je kunt ze nu nog van alles vragen, zeker als die grijze massa boven in (pa noemt dat gekscherend zijn harde schijf) nog in redelijk goede staat is…
Ik probeer dingen vast te leggen met een videocamera maar vaak komt het er niet van bij verhalen over vroeger….ach, ik onthou ze wel tot ze vervagen….
Mooi verhaal vriend Baklap… de rust is terug gekeerd in m´n hoofd dus ik kan weer netjes en rustig reageren…
Dank voor je verhaal, heeft me goed gedaan.
Mooi geschreven kerel.
Pingback: jaar 17 | Menno Drenth's