Ik sloeg zomaar af, op weg naar een totaal andere bestemming besloot ik af te slaan. Er was geen reden en tijd was er eigenlijk ook niet genoeg maar toch deed ik het. Ik nam de rotonde, reed langs de vijver, de Albert Heijn en nam de eerste links. Langs de eenrichtingsweg die mij door het hofje stuurde stond ik voor het huis. Mijn oude huis, mijn laatste huis waar ik met mijn ouders woonde. Ik heb geen idee waarom ik het deed maar ik stond er. Tijd was er sowieso al onvoldoende en ik besloot me daar dan ook maar eens een keer niets van aan te trekken.
 

Uit de auto liep ik langs het raam, het zag er anders uit. De tuin was nog vrijwel hetzelfde en de Lijsterbes die mijn vader meerdere malen om zeep had proberen te helpen floreerde nog steeds het hoekje. De ramen gesloten achter vitrage en geen nummer op de deur wat kan kloppen omdat ik die er persoonlijk afgeschroefd had ;-). Ik liep over de parkeerplaats langs de garageboxen en langs het “vaste” stekkie waar mijn ouders de auto altijd parkeerden. Mooi iets is dat, niemand heeft een vaste plek maar een ongeschreven wet maakt dat je een soort van “recht” op plekjes krijgt en er enorm van kunt balen als iemand anders zijn auto daar dan neerzet. Ik liep het gangetje in dat naar de poort van mijn oude huis gaat. Keek even naar het stenen gebouw wat vroeger een ketelhuis was met een enorme schoorsteen. Omdat iedereen tegenwoordig zijn eigen ketel heeft was het centrale ketelhuis overbodig en is dat omgebouwd tot een plek voor een aannemer of zo iets. De schoorsteen is met de ketel verdwenen in de geschiedenis boeken van de mensen die er ooit woonden.

 
Ik liep het gangetje door naar de grote weg die mijn hofje afsneed van het hofje waar mijn vriendjes woonde. Een grote weg die redelijk druk was maar waar je om de een of andere reden altijd over kon steken. Langs de huizen van mijn vriendjes en langs de plek waar ooit een grote Antenne stond. Net als met centrale verwarmingsketels hadden we vroeger centrale antennes waar de buurt op keek. 1 Grote hoge antenne in plaats van honderden harken boven op het dak. De antenne is inmiddels ook niet meer en de overgebleven grond geannexeerd door de belendende woning.

 
Aan het einde van het hofje van mijn vriendjes was een bos, nou ja een verzameling bomen die net groot genoeg was er meer dan 15 seconden over te doen om doorheen te lopen. En ondanks dat ik ik een zeer groene gemeente woon waren dat soort plekjes schaars. Samen komen met een meisje of gewoon hangen in het bos en lamlendig de puber lopen te zijn. Ik zag dat de plek die wij gebruikten als nood toilet nog immer dienst deed. De heuvels waar we met de fiets op en af gingen en verdomd ze leken echt hoger vroeger!

 
Beetje rotzooi trappen bij het blauwe gebouw en in de weekenden via een speciale weg beklimmen zonder gezien te worden. Heb daar menig uur doorgebracht op het dak kijkende over het kanaal en de kleine haven die er achter lag. Ik bedacht me tijdens deze memory walk dat ik eigenlijk een hele mooie jeugd heb gehad. Ik mocht vrij veel en maakte daar eigenlijk nooit echt misbruik van. Natuurlijk kattenkwaad zoals elk ander kind maar nooit over de schreef. Ik had ook een prima opvoeding die gestoeld was op vertrouwen en zelf initiatief. Niet de hele dag voorkauwen wat ik moest doen, nee zelf ontdekken en vragen indien nodig.

 
Mijn vader met name was iemand die echt het type “doe maar normaal dan doe je al gek genoeg” als levensmotto had. Hij was alles behalve ambitieloos en deed wat nodig was om zijn gezin te geven waarvan hij vond dat het nodig was. Beide waren niet materialistisch ingesteld, ze gaven wel om spullen maar het was van ondergeschikt belang. Een auto van 1000 gulden in roestbruin die prima reed was net zo goed als die zelfde auto maar dan in Champagne kleur en voor 2000 gulden. Uiterlijk vertoon hadden ze niet zoveel mee. Ze woonden eenvoudig in een flat (huur) en gingen daarna door naar een doorzonwoning in een nieuwbouw wijk in Hilversum. Je kent ze wel de 37 onder 1 kap woningen.

Omdat ze een eenvoudig maar vol leven konden leven hadden ze voldoende tijd om zich bezig te houden met ons. Het waren echt andere tijden, ze hadden kinderen en dan moest je daar ook wat mee doen zeg maar.. zelf ook .. niet de nanny of Oma nee zelf. Konden genieten van de kleine dingen, een wandeling in het bos met een voetbal, fietsen, roeien op Loosdrecht of gewoon een warme zomermiddag in de tuin. Saai voor velen, prachtig voor mij. Hij werkte hard die Pa van me, werd steeds vaker aan de kant gezet door de jongeren om hem heen. Hij werkte sinds jaar en dag bij een bank, voor mijn gevoel werkte hij er al toen hij net 5 jaar oud was. Dienstverbanden van 40 jaar zijn zeldzaam tegenwoordig. Enfin hij werkte daar me veel plezier maar die tijd schreeuwde om nieuwe jonge mensen die complexe financiële producten konden bedenken en uitvoeren en dat kon hij niet meer.
 
Van de een op de andere dag kreeg hij te horen dat het verstandig was de WW in te gaan en zijn tijd uit te zitten tot zijn pensioen. Hij was eenvoudig maar niet achterlijk en heeft dat uiteraard (en met succes) bevochten. Woest was hij dat ze hem zo aan de kant schoven na 40+ jaren trouwe dienst met slechts weken aan ziekteverlof over al die 40 jaar heen! Maar de jeugd had te toekomst zeiden ze .. we plukken allemaal inmiddels de wrange vruchten van die jeugd en complexe financiële producten. Noem geen namen maar het was iets met een dieren en een leeuw.

Waarom vertel ik dit nu allemaal eigenlijk ergo Drenth get to the fucking point ik heb nog meer te doen. Ik realiseerde me van het weekend dat mijn wereld waarin ik heb geleefd helemaal niet zo gebruikelijk is als ik dacht. Respectvol behandelen en behandelt worden is niet gewoon. Mijn ouders hebben me geleerd om zelf veel te ondernemen. Als ik het niet meer wist kon ik altijd raad vragen aan ze en het mooie was, ze gaven ook raad. Het concept van raad is dat je het kunt negeren als je dat wilt. Dat hadden ze goed begrepen en de praktijk leerde dat je daardoor wel serieus luisterde naar die raad en er mee deed wat je goed dunkt.
 
Dat kan dus ook anders blijkt. Raad is eigenlijk geen raad maar een sturende opmerking waarvan je kunt denken dat je die kunt negeren. Maar als je dat dan doet moet je zelf voor de consequenties opdraaien. Dus je krijgt raad maar doe je er niets mee dan kun je de tyfus krijgen… is dat raad of is dat dwingen of emotionele chantage?

Net als respect voor een ander. Als ik ergens kom kijken, stel naar een baby of een huis, dan zal ik ten alle tijden en hoe lelijk ik het kind of het huis ook vind respectvol antwoorden dat het netjes is of ik zal zeggen dat het kindje een enorme bos met haar heeft. Zo moeilijk is dat toch niet? Ik heb dat meegekregen maar blijkbaar is dat niet voor iedereen weggelegd. Hoe moeilijk is het om te zeggen dat je iets leuk vind als je ziet dat de ander er zijn stinkende best voor heeft gedaan? Zeker als de middelen niet onbeperkt zijn? We wonen niet allemaal in een villa of een boerderij toch?

Ik ben blij dat ik geleerd heb respect te tonen naar mijn medemens en me te verplaatsen in hun situatie. Ben blij dat mijn hele leven niet draait om het vergaren van meer en nog meer en jezelf naar buiten te moeten tonen als “kijk eens wat ik allemaal heb en kan” mens. En je te moeten schamen als je dat grotere huis niet kunt kopen of omdat je “vriendje” wel een groter huis heeft. Of de grote mijnheer uithangen en voor het gemak even vergeten dat de grote mijnheer gefinancierd is door de bank, ja die met die complexe financiële producten, en eigenlijk zelf niets heeft omdat ze rekenden op een ander om het voor ze te doen. Ik ben blij dat ik niet zo ben….

Ik liep weer terug naar mijn auto en wierp nog een laatste blik op het huis waar ik van 1979 tot 1994 met heel veel plezier heb gewoond en in gedachten bedank ik mijn vader en moeder voor een machtig prachtige jeugd. Ik dank ze voor een prima opvoeding en ik dank ze omdat ze er waren…

En nu als de sodemieter weer aan de bak!