Waarom bloggen we eigenlijk? Nee laat ik het anders zeggen waarom blog ik eigenlijk. Zat daar eens over na te denken naar aanleiding van een blog dat ik laatst las. In dat blog (zal het proberen te vinden) las ik dat bloggen eigenlijk alleen maar een Egi strelend trekje was, dat bloggen iets voor jezelf is. Daar over nadenkend is dat eigenlijk ook wel zo.
Ik blog om meerdere redenen, ten eerste en belangrijkste het is een manier om aken van je af te schrijven. Soms blog ik omdat ik een mening heb en die graag ventileer aan de buitenwereld. Niet om het evangelie te verspreiden of mijn mening op te leggen, nee puur omdat ik vind dat ik een mening mag hebben en die mag ventileren. Het internet en specifiek een blog is daar de ideale plaats voor. Iedereen verteld of dringt zijn mening op maar te veel mensen doen dat lekker vanuit de anonimiteit en weigeren (soms om begrijpelijke reden) daar de verantwoordelijkheid voor te nemen. Dat soort meningen stoor ik mij nooit zo aan. Mensen die niet in staat zijn te bloggen of reageren met eigen naam zijn het lezen of luisteren vaak toch niet waard. Ik blog onder eigen naam en onder eigen site. Stel me ten dele open aan de willekeur van de reaguurder (jaja er is een naam voor!). Ik schaam me niet voor mijn blogs en probeer altijd respectvol te bloggen (tenzij het om pedofielen gaat want die moeten gewoon heel veel en lange straf hebben en mogen, al ben ik niet gelovig, branden in een eeuwige hel).
Maar terug naar waarom, meningen dus maar ook zeker net zo vaak omdat ik iets kwijt moet. Nu is zo’n moment, ik moet kwijt dat ik blog en waarom dan. Ik wil laten lezen dat ik niet blog om ego te strelen en te horen hoe geweldig ik wel niet ben. Op zich vind ik het niet erg als iemand dat wel doet dus laat mij je niet stoppen me op te hemelen na een blog (dat was het ego dat sprak). Ik blog om iets kwijt te raken, ik heb gemerkt dat als je het opschrijft je een stukje van de lading van je schouder kunt gooien. Nee er lost niets op en de problemen blijven problemen. Last is en blijft een last maar omdat je het de wereld in gooit is het net of het minder is geworden. Waarschijnlijk komt dat doordat je probeert onder woorden te brengen wat je dwars zit of waar je mee zit en is het structureren van je gedachten en emoties de reden waarom het minder beladen voelt na een blog.
Dan blog ik ook nog om mijn moeder. Zei heeft geen stem meer en kan de wereld niet meer benaderen. Ik kan dat wel en ik vind dat er dingen zijn die ik mag of misschien wel moet melden aan de buitenwereld. Onbegrip over de ziekte Alzheimer, onbegrip over het lot als mantelzorger, onbegrip over de zorg in het algemeen. Frustraties over geld en misbruik. Door mijn blogs krijg ik zelf een beter beeld over de situatie met mijn moeder en over haar lotgenoten in deze wereld. Ze staat niet alleen, de hoeveelheid herkenbaarheid die ik vaak teruglees in reacties op blogs is schokkend en een steun op hetzelfde moment.
Ik blog omdat ik blog, ik blog soms voor mijn eigen ego, soms omdat ik ergens iets van vind en meestal omdat het goedkoper is dan een psychiater 🙂 en omdat ik mensen als mijn moeder een stem wil geven in deze wereld waar geld, belangen, carrière, ego en egoïsme hoogtij vieren. Had laatst een interessant gesprek tijdens het eten en haar generatie was een generatie waar eigenlijk alleen het vergaren van goederen van belang was. Hoe meer bezittingen en geld hoe beter, de yuppies .. Die generatie die ten dele gelukkig tot inzicht is gekomen heeft een nieuwe generatie grootgebracht met die denkbeelden… en die generatie gaat ons lot bepalen en dat vind ik een angstige gedachte! De krediet crisis komt van 1 ding en 1 ding alleen… de zucht naar rijkdom, ten koste van bijna alles.
Fuck dan dwaal ik toch weer af naar SP niveau en verkondig ik toch weer een mening waar ik vastbesloten was dat eens niet te doen 🙁
Waarom blog jij?
ik krabbel van alles om meerdere redenen:
Een gesprek te hebben zonder onderbreking en mijn gevoel woorden te geven
Mijn geleuter tov 10 jaar geleden is totaal verandert en soms wil ik terug naar die tijd. De zelfspot, de zoektocht naar en verdiepen in mijn zoon. Mijn mening, ja ik gaf en geef hem ook graag, over het vak waar ik voor knok.
Ik zal er zeker over nadenken, Menno
Jee, alweer een leuk blog Baklap! Ik blog om mijn hoofd leeg te maken en als document voor mijn nageslacht, als ze dat tenminste willen lezen als ik oud en dood ben.
Oh ja, en je bent GE.WEL.DIG 😉
Ik blog niet, niet omdat ik niets te melden heb, maar omdat ik dan de druk zou voelen van het moeten bloggen… Ik hou niet van druk, hou niet van moeten. Als ik iets te zeggen heb maak ik er wel een www-tje of status van 😉 En anders reageer ik wel op jouw blog 😛
Mooi geschreven weer meneer Drenth!
Ik blog om mensen bewust te maken dat dingen niet vanzelfsprekend zijn, om mensen te laten zien dat de media vaak een scheef beeld geeft over de werkelijkheid, om een klein stukje van mijn leven te delen en misschien wel om soms een schouderklopje/bevestiging te krijgen dat uk het goed doe op mijn manier. Daarom blog ik!
Vergeet niet je blog in dikke vette letters er bij te zetten hier 🙂 Lees graag blogs van anderen ook!
Je leest de mijne toch al? 🙂
Ja ik wel maar de rest van de lezers moet het ook weten 🙂
Mag ik hem wel een update 😉 maar vooruit. http://fraxmeisje.blogspot.nl
Ik blog om dingen van me af te schrijven/het kwijt te zijn. Ik zit (zoals je weet) in een nogal heftige tijd momenteel. Om niet gek te worden en opzoek te moeten naar een psychiater blog ik. Ik blog niet om zoveel mogelijk lezers, reacties of likes te krijgen. Die kunnen me gestolen worden. Alhoewel ik ook kracht put om door te gaan uit die reacties. En is het soms ook wel lekker om te horen van andere dat je het in hun ogen goed doet. Daarom blog ik.
Ik lees juist zo vaak dat we ‘bloggen voor anderen’ en dat we onszelf niet voor de gek moeten houden. Dat mogen mensen vinden, maar ik heb toch het gevoel dat ik het voor mezelf doe. Ik ga niet omdat een ander het van mij vraagt elke dag braaf zitten om een stukje te schrijven. Nee, ik gooi er iets uit als ik dat wil. En dan zal ik de ene keer iets kwijt willen rondom mijn gezondheid of frustraties rondom mijn studie en de volgende keer wil ik mijn vakantie foto’s showen of iets leuks vertellen. Misschien heb ik ergens een mening over of kom ik iets tegen wat ik wil delen. Het is mijn stukje internet en bepaal ik wat erop komt. Ego? Misschien wel, misschien niet. Het is gewoon fijn om te doen en zonder blog mis ik iets, dat weet ik wel. En dus ga ik door.
Jouw blog volg ik juist omdat je een mening hebt en omdat je die niet onder stoelen of banken steekt. Soms zal ik een keer wat overslaan en de volgende keer ben ik het misschien niet met je eens, maar daar gaat het niet om. Het mag gezegd worden. Je schrijfstijl is prettig en vaak met wat humor, dat moet je maar net kunnen. En de verhalen over je moeder raken me vaak, omdat wij momenteel hetzelfde meemaken met mijn opa, en omdat dat zo hard is. Je hebt groot gelijk dat je je moeder een plekje geeft op je blog.
Ego. Puur alleen mn ego.
Want zo ben ik. Hoor graag hoe fantastisch ik ben. Weet ik dat natuurlijk wel, maar dat moeten jullie natuurlijk ook weten.
Dus. 🙂
Ok, ok…
Ik blog als uitlaatklep. Ik blog alleen als ik met mezelf in de knoop zit. Dingen voor mezelf op een rijtje moet zetten. Dus ja. Het gaat alleen over mij, mijn gezondheid en gezin. Helpt alle chaos te ordenen. Verder heb ik ook overal een mening over. Alzheimer, politiek, maar vreemd genoeg veroorzaakt dat geen chaos. Ik kan echt alleen schrijven bij die chaos.
En ja, dan is het best fijn te weten dat alleen ik van mening ben dat alles fout gaat. Dat anderen mij toch anders zien. Het helpt vooralsnog alleen nog niet om het dan zelf ook anders te zien 😉
Ik wil niet achter blijven, dus sinds kort heb ik mijn eigen blog en er staat al één stuk op 🙂
Mijn nadeel is, dat ik een blog niet zomaar even uit de mouw schud en het zijn doorgaans ook niet van die lange verhalen.
In mijn blogs geef ik mijn mening over maatschappelijke of politieke misstanden, dat wil zeggen, ik zie ze als misstanden, onwenselijk of vreemd. Kortom, onderwerpen waar ik vraagtekens bij heb.
Ik zal dus niet zo gouw over persoonlijke problemen schrijven, maar over onderwerpen die ons allemaal aangaan, natuurlijk wel afhankelijk van iemands belangstelling. Het leuke is dan dat er ook een discussie of gedachtewisseling op gang komt.
Eerder heb ik al eens mijn mening gegeven over internetvrijheid op een aantal fora, maar het lijkt me leuker om het nu eens op deze manier te doen. Bij deze is een ieder dan ook uitgenodigd.
Ik ben begonnen met mijn blog om familie en vrienden op de hoogte te houden van het wel en wee van mijn vader. Ook om later een herinnering te hebben aan hem, aan zijn jaren met Alzheimer. Telkens als ik de blogberichten terug lees (en dat leest heel prettig sinds ik ze heb laten bundelen in een boek) ben ik blij dat ik in 2010 ben begonnen met bloggen….