Denk dat ieder gezond gezinsmens zich wel eens afvraagt hoe het verder zou moeten als 1 van de 2 ouders uitvalt. Zou de ander het alleen wel redden? Vanzelfsprekend vinden we dat de wereld iedereen kan missen behalve mij 😉 In mijn geval is dat dan ook zo 😉 maar stel dat het niet zo is. Kun je verder? Er zijn duizenden mensen die dat al hebben moeten testen de afgelopen tijd.

I wilde dat ook weten, zou ik dat kunnen.. Vader zijn, werken, zorgen ..? Jarenlang alleen maar een gedeelte van de zorgen gehad en nooit echt kunnen kijken of ik dat zou kunnen. Gelukkig blijk ik het redelijk goed op te pakken. Mijn situatie is nou niet dat ik alles alleen moet doen maar zeer zeker een aantal dingen alleen wil en moet doen. Dat valt niet altijd mee, timing is iets wat niet elke man in zijn vingers heeft. Ja op het werk wel want dat kunnen we lekker controleren maar timing met een aantal blagen om je heen is heel wat anders! Dan heeft die weer wat of zit er een scheet dwars of slecht geslapen of of of.. of ze zijn gewoon lief 🙂

Koken is ook zo’n ding. Was nooit een keukenprinses maar blijk uiteindelijk toch wel wat te kunnen behalve patat halen bij de lokale frietkot. Experimenteren met koken is een sport geworden en over het algemeen worden de creaties met veel gesmak ontvangen. Kortom ik red het wel en nogmaals gelukkig hoef ik niet alles altijd alleen te doen maar inmiddels heb ik wel dusdanig veel vertrouwen dat ook dan het wel goed komt.

Waarom schrijf ik dit allemaal vraagt diegene die het tot hier heeft volgehouden zich misschien af, nou eigenlijk heel simpel. Als vader (of moeder) zijn er een paar griezel momenten waar je wakker van kunt liggen. Een daarvan is bijvoorbeeld dat er iets met je kinderen gebeurt. Je kind overleven lijkt me werkelijk heel ernstig. Denk dat je wel verder kunt enzo na lange tijd maar de “kers” is wel van het leven af! Andersom dan? Wat als je kind wees dreigt te worden op jonge leeftijd?

Vandaag ook weer gelezen, een twitteraar die ik al een tijdje volg blijkt opgegeven te zijn. Er waren nog wat mogelijkheden een en ander te verlengen maar dan zou de lastige vraag over “kwaliteit” of “Kwantiteit” van het leven naar boven komen. Hou je zo lang mogelijk vast aan dit leven ongeacht de prijs of laat je kwaliteit prevaleren en kies je voor een korte maar heftige periode. Zij koos voor het laatste.. Ik vind dat moedig, het is mens eigen om alle strohalmen aan te pakken en tot het laatste moment hoop te houden. “Misschien hebben ze het wel mis bij me”.. of  “een wonder… het zou kunnen”. Ik denk dat ik dat zou doen al realiseer ik me dat ik echt geen idee heb waar ik over praat. Doodsangst is niet iets wat je “in kunt leven” denk ik.

Moedig dus om te kiezen voor kwaliteit … maar daarnaast staat wel een kind van net 16… dat zet je aan het denken. 16 jaar en dan het vooruitzicht van wees worden… En buiten dat wat moet er door het hoofd van deze moeder zijn gegaan bij het nemen van deze beslissing. Ik denk dat een berichten die ik las alles verklaarde “Het is tijd dat ze weer kind kan zijn en geen verzorgster” Daarin staat eigenlijk alles .. maar mijn god wat heb ik een moeite me in te denken in een dergelijke keuze.

Het deed mij relativeren zoals altijd, het valt dan allemaal wel mee in mijn leven.. wat zeik ik toch.

Met heel veel respect hoop ik op een rustige zo pijnloos mogelijke laatste tijd voor deze moeder en als haar dochter een fractie van de moed van haar moeder mee krijgt dan hoeft moeder zich geen enkele zorgen te maken over de toekomst van haar kind. Ze had er wat mij betreft bij mogen zijn en genieten… Ben niet gelovig maar in dit geval maak ik een uitzondering en hoop ik dat er een mooi plekje gereserveerd is daarboven!

Heel maar dan ook heel veel sterkte!