Ik ben niet zo van de en plain public bedanken maar is sommige gevallen maak ik een uitzondering. Afgelopen Vrijdag was ik ‘s avonds bij mijn moeder. In de eerste plaats omdat ik gewoon bij haar wilde zijn. In de avond is het sereen in het huis. De televisie staat aan en veel van de bewoners slapen al of zijn op pad door het huis. Dat geeft een bepaalde rust die je niet zo vaak tegenkomt. Het geeft de kans om weer eens met je moeder te communiceren op een andere manier. Geen prikkels van buiten af die op de dag soms fel maar vooral talrijk zijn, nee gewoon zij en ik.

Ze zat lekker bij de televisie en keek om haar heen, niet heel anders dan normaal alleen dan toch rustiger. In de huiskamer waren alleen de verzorgers (M/V) die een kopje koffie dronken en de afdeling klaarmaakte voor de nacht. Naast haar kon ik tegen haar praten en hoewel ze eigenlijk zelden reageert merk je toch dat het anders is. Soms kijkt ze je recht aan en soms is het onmogelijk haar aandacht te pakken. Aan de andere kant naast haar zat D (zeg bewust D omdat ik geen namen wil noemen zonder dat de persoon in kwestie dat zelf heeft goedgekeurd). D was sinds anderhalf jaar onderdeel van het verzorgende personeel op de afdeling van mijn moeder. In opleiding voor verpleegkundige in een dergelijk huis. D is altijd heel lief geweest voor alle bewoners en mijn moeder en ook vanavond is er aan aandacht niet te klagen.

Mijn moeder vind haar ook aardig dat kun je zien aan hoe ze reageert. Hoe ver ze ook is een aantal aspecten van wat ze was blijven bij haar. Ze had altijd feilloos door wie ze wel en niet mocht. Ze had er een soort 6e zintuig voor, ik hou mijzelf voor dat ik dat zintuig heb meegekregen van haar, en nog steeds merk je aan haar wanneer ze iemand wel of niet mag. D mag ze graag, ze luistert altijd goed naar haar wanneer ze iets vraagt. Of dat komt door de rustige toon en hoeveelheid aandacht weet ik niet maar ze doet het.

Ik was er Vrijdag ook omdat D wegging, na anderhalf jaar op deze plek schreef de opleiding voor dat ze ook anderhalf jaar in een ander huis moest werken, uiteraard voor de ervaring een goede zaak. Omdat ik al lang en met zoveel mogelijk regelmaat als ik kan kom bij mijn moeder en eigenlijk alleen maar boven in de huiskamer blijf ben ik veel meer mensen die daar werken gaan kennen. Voordat mijn moeder niet echt meer kon lopen ging ik altijd naar beneden en zag ik verder niet zoveel van de mensen. Ik ben de mensen die daar werken ernstig gaan waarderen. Met veel geduld en liefde doen ze hun werk en scheppen ze een plek die veilig is voor al die mensen die niet meer voor zich zelf kunnen denken en handelen. Extra aandacht waar nodig en een beetje liefde doet zo veel goed. Uiteraard is niet iedere persoon hetzelfde en heeft de een er meer tijd voor over dan de ander maar de afdeling waar mijn moedertje zit heeft het goed.

Bij deze nogmaals en en plain public wil ik jou, D, heel erg bedanken voor al de tijd en moeite die je in de verzorging van mijn moeder hebt gestoken. Jij en je collega’s zijn toppers en ik ben blij dat mijn moeder bij jullie zit. Jullie hebben geen idee hoe fijn het is te weten dat iemand waar je van houd en zelf niet meer in staat is om te zeggen of het goed gaat of niet goed zit.

Over anderhalf jaar kom je misschien terug maar ik twijfel of ik er dan nog kom… maar wie weet.. mijn moeder heeft al vaker vriend en vijand verrast met haar streken 🙂

Succes in het andere huis en het zijn geluksvogels dat jij ze komt versterken!