Van de week kreeg ik weer eens goed nieuws. Na een lange tijd van slecht bericht na slecht bericht was dan een welkome afwisseling. Gedurende een paar dagen hebben we daar ook lekker van kunnen genieten. Het nieuws gaf ook twijfel en zorg voor wat er nog allemaal te doen was en of dat wel ging lukken maar.. goed nieuws, tot vandaag.
Vanmorgen zag ik een gemist telefoon gesprek. Het was een prive nummer dat ik eigenlijk zelden meer op neem en al helemaal niet ‘s avonds en in het weekend. Nadeel is dat het verpleeghuis van mijn moeder ook belt met een prive nummer. Er was gelukkig een voice mail achtergelaten. Op de voicemail een vaste medewerker van het huis welke mij goed op de hoogte houd van de zorg van en voor mijn moeder.
“Dag Menno, ik wilde je graag spreken omdat ze cognitief wel heel erg achteruit gaat. Heb haar in haar bed gehouden omdat ze bijna alleen maar slaapt en doodmoe in de stoel zit. Als ze staat valt ze bijna direct en is ze heel erg wankel. Ze eet ook nauwelijks en valt erg veel af. De zaak is nog niet zo ernstig dat… ” en het ietwat technische verhaal met uitleg ging nog even door. Ik was inmiddels al afgehaakt en dacht alleen nog maar aan het moment dat ik dacht dat dit moment ooit zou komen hoewel ik gehoopt had dat het nooit zou komen.
Ik heb haar terug gebeld en ze vertelde me eigenlijk hetzelfde als ik al wist. Een goede 2 uur later zat ik naast haar aan bed. Op haar rug lag ze met haar hand onder haar hoofd. Het knipperen van de ogen gaat al tijden niet zo snel meer maar nu nog langzamer. Van onder de deken ruik ik dat ze verschoond moet worden.
Ik praat wat tegen haar aan en op een incident na kijkt ze bijna onophoudelijk in mijn ogen, naar mijn mond en mijn haar. Er komt geen echte reactie van haar totdat ik een geintje maak (iets over drank en ons allebei de tering zuipen) en waarschijnlijk omdat de lach op mijn gezicht wat uitbundiger was dan normaal besloot ze de lach te retourneren.
Ik blijf maar gewoon tegen haar praten, vertel over de dagen die we gehad hebben. Het zwembad, de speeltuin en hoe de kinderen groeien. Dat ze de groetjes krijgt van die en ook van haar en uiteraard die ook. Heel af en toe wendt ze haar blik af maar het grootste gedeelte van de tijd heeft ze de focus op mij. Het aparte is dat 99% van de tijd haar blik afwezig en doods is maar 1% en dan heel af en toe kijkt ze me aan en zie ik heel even de blik die ze vroeger had. Doordringend, lief en begrijpend. Het duurt vaak slechts enkele seconden.
Terwijl ik met haar praat zakt ze langzaam weg zie ik. De ogen op een kiertje en nagenoeg geen reactie meer. Een hele diepe zucht en haar ogen vallen dicht. Heel even kijk ik naar haar ingevallen gezicht. De tandeloze mond die geen enkel geluid meer produceert. Haar armen die zo dun zijn dat het vel naar beneden hangt als ze in de lucht hangen. Roerloos licht ze en even denk ik dat ik naar een soort generale repetitie zit te kijken. Heb voldoende dood gezien om te weten hoe dat er uit ziet en ze kwam vanmiddag verdomde dichtbij.
Gelukkig (of juist niet…) ademde ze rustig door en sliep… alsof ze een hele lange tijd hard had gewerkt.
Of ze nog uit bed komt? Ik denk het niet meer, denk dat ze misschien nog een enkele keer rechtop komt maar samen naar beneden een kop koffie halen zal niet meer gebeuren denk ik. Een laatste stap moeten we nemen. De stap waar de mens tot in het elementaire is gereduceerd en waar alleen nog het functioneren van hart en organen het verschil “leven” en “dood” maakt.
Elke keer weer een stukje afscheid…. Wat moet dat moeilijk zijn… Sterkte…
Jezus Menno ………………………
Wolkje,
Het enige wat ik kan zeggen is: ik wens je veel sterkte en kracht bij de laatste fase.
xx
Wat moeilijk Menno, ik wens je heel veel sterkte en kracht…knuffel.
Je weet me te vinden
Xxxx
Sterkte en kracht voor jou en je gezin.
pfff tranen in mijn ogen…..heel veel sterkte Menno; wat moet dit moeilijk zijn om te zien.
Wat een loodzware tijd zal dit voor je zijn. Heel veel sterkte gewenst!
ik weet wat je voelt,
zie en voel nu dingen terug die ik zelf 7 week geleden heb mee gemaakt met me eigen moeder,
wens jou en je gezin heel veel sterkte. dikke knuffel voor jullie
Ik zeg niet dat het zo beter is, het mag juist niemand overkomen
Ik zeg niet laat haar gaan, je hebt zo lang nog naar haar gezocht
Ik zeg niet het komt goed, ze was je eerder al ontnomen
Blijf over haar schrijven dat zal ze zeker hebben verdiend
Je bent en was naast haar zoon, haar verteller denk ik ook haar dierbaarste vriend.
xxx
Sterkte Menno,
Ik voel een plaatsvervangende trots in mij opkomen hoe liefdevol jij met je moeder omgaat.
Liefs Frederiek
Menno… jij bent haar mooiste ambassadeur… Zij is jouw Mama… En ik vind jullie geweldig. Veel sterkte, liefde en warmte. Ik leef en lees mee. X
Menno,
Heb net je verhaal zitten lezen, tranen sprongen me in de ogen, hoe zwaar moet dit voor jou/jullie zijn. Wens jou/jullie heel veel sterkte. Het zal een moeilijke tijd worden.
Liefs Monica
Bijna een déjà vu en wat een mooie troostende reacties op je blog. De laatste stappen, langzaam steeds meer afscheid nemen, heel mooi beschreven. Sterkte voor jou en je familie bij deze laatste stappen en zoals hierboven ook staat je bent steeds een ‘ambassadeur’ geweest voor je moeder en dat is zeker niet onopgemerkt gebleven.
Groeten,
Adriaan
Heel erg veel sterkte en kracht toegewenst
Beste Menno,
Ik ken je wel niet, maar toch wens ik je heel veel sterkte.
Groet,
Peter
Tot tranen toe ontroerd door deze blog.
Veel sterkte!
Ik vind het echt heel bijzonder hoe veel reacties ik heb gekregen. Op twitter, facebook en zeker hier. Denk dat mijn moeder zich heel erg bijzonder zou voelen te weten dat er zo veel mensen met haar mee leven. Dank daarvoor!
Heel veel sterkte Menno.
Als ik het zo lees, draait er weer een film in mijn hoofd. Veel sterkte en alles wat ik verder schrijf is teveel.
Sterkte Menno!
je mag nog een laatste stukje met haar meelopen Menno, daarna gaat ze alleen verder en jij ook.
Eén ding is zeker, wat is deze vrouw een ongelooflijk geliefd mens en wat boft ze, een zoon als jij te hebben.
Sterkte voor de komende tijd.
Menno,
Het zoveelste verhaal van jou over je moeder dat ik ademloos aan het lezen ben. Nog steeds zo knap hoe sterk je je houdt. Dit zijn nu de laatste stappen en het echte afscheid komt steeds dichterbij. Heel veel sterkte voor jou en je familie de komende tijd.
Groeten,
Danielle
Lieverds, wat een zware periode is het toch. Maar wat beschrijf jij het toch mooi Menno. En wat ben je toch een lieve zoon, dat moet als een flits door haar hoofd gegaan zijn. Zoveel liefde! Ik mag hopen dat mijn kinderen later ook zo liefdevol bij mijn bed zitten als de tijd daar is. Liefde overwint alles …… Xxxx
Wat heftig! Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen voor de komende tijd.
Heel veel sterkte, zo lief en zo zeer tegelijk..
Menno,
Hoe is het nu met je moeder?
Groet,
Rolanda