De afgelopen week was een nare week. Niet in de laatste plaats omdat onze Johannes het leven verliet op een zandplaat boven Texel. Nee het nieuws werd deze week gedomineerd door de vreselijke gebeurtenissen in Newtown. Een jongen van 20 schiet zonder enige waarschuwing of motief (tot zover bekend) heel veel jonge kinderen dood. Kinderen van rond de 6 jaar oud.. Ik heb kinderen en ook van die leeftijd en ik kan me niet voorstellen wat een drama dat moet zijn voor de ouders en mensen er om heen.
Wat ik me wel afvroeg de afgelopen week (en daarvoor eigenlijk ook wel) is wat maakt een drama een Drama. Wat is het verschil tussen een Drama in Newtown en een drama in Syrië (bijvoorbeeld). Er is geen vergelijk en elk kind dat sterft door de hand van een ander is er 1 te veel! Maar in Amerika is het een Drama en in Syrië (bijvoorbeeld) een drama.
Huilende radeloze ouders die hartverscheurend te horen krijgen dat ook zij verder moeten zien te leven zonder hun zoon of dochter. Koude rillingen lopen me over de rug bij de talloze beelden vanuit 10 tallen hoeken gefilmd. De President is aangeslagen en weet met moeite een toespraak te houden mede omdat de beste man ook vader is en alleen maar kan gissen naar hoe zoiets moet voelen.
Daar tegenover een drama in Syrië (bijvoorbeeld) waar moeders hartverscheurend huilen en radeloos met het ontzielde lichaam van hun zoon of dochter in de armen rondlopen. Compleet ontdaan van het kleine stukje goed dat ze nog hebben in hun harde door oorlog geteisterde leven. Puur en onbevangen leven is ze ontnomen door een kogel, een bom of gewoon door pure pech. De afgelopen tijd was het niet 1 kind dat deze wereld gedwongen moest verlaten maar heel veel kinderen.
Hoe komt het dat dan we zo geraakt worden door een onzinnig drama in Newtown en Syrie (bijvoorbeeld) min of meer aan ons voorbij laten gaan. Newtown is op de voorpagina, opener in het nieuws en gesprek van de dag.. Syrie (bijvoorbeeld) slechts een flits in “er was nog meer nieuws vandaag”. De moeder die hartverscheurend rondloopt met het levenloze lijf van haar zoon of dochter “flists” voorbij en wordt gevolgd door een item over de bouw of een nieuwe staatssecretaris van EX.
Wat maakt het verschil tussen een Drama en een drama… zijn we murw van al die beelden uit Syrie (bijvoorbeeld) en doet het ons niets meer? Is er verschil tussen de kinderen uit Syrie (bijvoorbeeld) en Amerika? Of is het juist het onbehagen omdat het zo dichtbij lijkt? Syrie (bijvoorbeeld) ligt dichterbij maar ja wie woont er hier nu in oude kapot geschoten hutjes. Of wie loopt er hier in een gewaad of op slippers? Nee dan is het “gewone” Amerika veel aantrekkelijker en herkenbaarder. Gewone mensen in een gewoon huis met gewone kleren en blonde haren. Heel herkenbaar voor ons Nederlanders en al helemaal de kinderen die niet meer leven. Geen vuile lappen stof gewikkeld om een lijfje .. nee duidelijk mooie foto’s komen voorbij tijdens het voorlezen van de namen….
Gek .. dat we het ene Drama zo omarmen en voor het andere drama onze ogen sluiten. Het is geen waardeoordeel of een verwijt maar een constatering van wat ik zie en vind. Je hoeft het ook niet met me eens te zijn en ik weet zeker dat er ook mensen zijn die de drama’s ook zien en niet alleen de Drama’s in full HD vanuit 17 hoeken met 80 landen en reporters.
Ik weet wel dat waar ter wereld ook welke kleur ook, rijk of arm.. het verliezen van een kind een Drama is.. met of zonder aandacht van President of de rest van de wereld. Dit blog is voor hen die naamloos en net zo zinloos sterven als die arme kinderen in Newtown.
Ik ben niet gelovig maar ik hoop oprecht dat er voor al die kinderen een heel mooi hiernamaals is…
Ik ben ook niet gelovig en ik hoop van harte met je mee…want Drama of drama, al deze kinderen hebben gewoon het beste verdient! Amerika of Syrië of waar ter wereld, wat maakt het uit…? Kinderen zijn kinderen, kinderen zijn de toekomst…
Mooi geschreven Menno…!
Ik kan niet anders dan je gelijk geven. In ieder geval staan we door jouw woorden stil bij alle kinderen. Kinderen horen gelukkig te zijn, omdat dit de makkelijkste tijd van je leven is.
Ik duim met je mee, bidden doe ik niet aan.
Bedankt.
Uiteraard wens ik al deze kinderen, deze kleine mensjes een heel mooi hiernamaals….dat ben ik met je eens.
Die drama’s…ik wijd ze aan ontevredenheid en gebrek aan opvoeding, aan het onvermogen van velen die niet kunnen of willen praten.
Die schutter in Amerika zou een conflict met moeders hebben….maar in z’n ja-hoe-verwoord-je-het-beste-zo’n-zinloze-daad vond ie het nodig om eventjes veel onschuldige levens erbij te verwoesten. Een potje aandacht te trekken en dan een kogel door z’n kop te jagen om aan de verantwoordelijkheid te ontsnappen. Nog een lafaard ook!
En dat geldt eigenlijk voor elk deel op onze wereld waar mensen het leven van onschuldigen menen te moeten beëindigen.
En het lijkt steeds erger te worden.
Komt het door de crisis? Te groots geleefd en kun je het niet verkroppen dat je met minder genoegen moet nemen? Wat is er mis met een fatsoenlijk gesprek? Heb je niet geleerd dat je moet geven en nemen? Of welke reden dan ook.
Eerlijk gezegd lees ik jouw Blogs en denk daardoor over dingen na maar verder steek ik steeds meer m’n hoofd in het zand. Nee ik sluit m’n ogen niet voor drama en ellende omdat ik er niets mee te maken wil hebben, het is zelfbescherming.
Ik weet heus wel dat er drama’s afspelen, dat er ellende is in de wereld, maar omdat vrijwel elk journaal één doffe ellende is heb ik besloten minder ernaar te kijken. Je kunt er ook enorm triest en depressief van worden…
En een einde zoals het meisje uit Staphorst voor zichzelf bedacht had lijkt mij geen optie.
Ik ben ervan overtuigd dat mensen moeten leren praten, geweld lost niks op en het kent alleen maar verliezers…
Menno lieverd, ik had het niet beter kunnen zeggen…. alleen die laatste regel… Ik weet dat ze er zijn en dat ze met open armen ontvangen zijn… Xxx
prachtig opgeschreven Menno, helemaal mee eens.