Ik maakte vorige week iets mee dat mij tot die tijd nog onbekend was. Ik was op een Nederlands eiland en heb daar een lekkere week vakantie gevierd met hen die mij lief zijn. Prachtig weer en mooie dagen gehad. Veel met de kinderen op stap en lekker op het strand keutelen. Als je daar als vader zit met je petje, zonnebril en korte broek dan val je niet zo op. Je krijgt zo links en rechts een blik, een glimlach of een blik van herkenning. Achter de kleinste aan rennen om er zeker van te zijn dat hij niet in zeven sloten of beter gezegd 7 zeeen loopt.
Over het algemeen geen probleem en een soort van volledige acceptatie van de vreemde mensen om mij heen.
Dat zelfde strand bewandelde ik een paar dagen later nogmaals. Weer met petje, zonnebril en korte broek. Ik had voor de gelegenheid (en het warme weer) mijn shirt lekker uitgedaan en dat bungelde aan mijn zij. Voetjes in het zand en lopen.. Lopen tot je er bij neervalt. Even geen zorgen, gesprekken of afleiding. En gedurende mijn tijd op het strand bemerkte ik dat er iets anders was. De mensen om me heen keken anders naar me. Waar vorige week ik nog bekeken werd als een vader die lekker met zijn kinderen op het strand was kreeg ik nu hele andere blikken.
Het voelde raar om anders bekeken te worden, ik was en ben nog steeds hetzelfde mens en doe niet anders dan normaal maar toch kreeg ik vaker de “wat doet hij nou hier” blik. Sommige keken je een beetje zielig aan alsof ze dachten “ach die arme man.. alleen op het strand.. zal wel ruzie hebben ofzo” en sommige keken me botweg angstig aan. Natuurlijk als ik met petje, zonnebril en ontbloot bovenlichaam op het strand loop in mijn eentje dan ben ik een potentieel gevaar voor mijn omgeving.. dat begrijp ik ook nog wel.
Ik had deze ervaring nog nooit eerder zo duidelijk meegemaakt en niet dat het me nou echt boeit maar het was wel confronterend. Met mijn jongens ben ik een geaccepteerd geheel en zonder een man die “vast wat anders wil” .. best jammer 🙂
Enfin.. so be it!
Natuurlijk zijn dat jouw hersenspinsels want je weet niet of mensen dat ook echt denken
Ik denk dat jij denkt dat mensen dat denken 😉 Mensen kijken om het kijken, soms zie je niet eens waar ze naar kijken… Heb jij dat nooit? Dat je voor je uit kijkt en wel registreert dat er iemand langsloopt, maar dat je niet echt kijkt? Zo heb ik dat op het strand of bij het zwembad… Het is jouw gevoel, maar geen feit, want je hebt niemand gevraagd of het zo was. En wat dan nog? Je hebt genoten van je wandeling, of niet!
xx
Tja, waarom kijk je dan naar die mensen? Als ik ergens loop zal er vast wel naar me gekeken worden…(lange baard, fors postuur, bruine hoed, dikke buik, tattoos etc.) maar het deert me totaal niet! Ik ben ik en dien je maar te accepteren…
Gewoon blik op oneindig en een instelling van “wie doet me wat?” en je ding doen die je wilt doen!
Gewoon laten denken…àls ze dan denken…
Of wil jij graag dat men denkt? Dat je een stumper bent of een of andere loser die iets mist en op zoek is naar?
Voelde je je opgelaten omdat de ‘bescherming’ van je kinderen er even niet was?
MET kinderen ben je pappa en ZONDER….ja wat ben je dan zonder kinderen? Ben benieuwd want ik heb geen kinderen…van mezelf en een vrouw althans…
Maar als je daar liep met een tent in je broek dan heb je de aandacht ook gevraagd lijkt me..;-) EN zal men inderdaad aan het denken hebben gezet hahahahaha….dan klopt het wel van het potentie-gevaar!
Met hoed, zonnebril en ontbloot bovenlichaam ben ik ook wel een potentieel gevaar maar dan vooral als ik val…..is verpletterend hahahaha…
en laat altijd een diepe indruk achter….hahahahahaha….
Het zit voor groot deel in je eigen hoofd zoiets denk ik. Aan de andere kant… in elke situatie wordt je door anderen geobserveerd en hebben mensen een oordeel. Je hebt meestal geen grip op hoe en wat ze denken. Doen we allemaal, deels bewust. Deels onbewust :))
Henk