“Iceberg!!!” riep de uitkijk vanuit zijn kraaiennest op de Titanic. Het was al te laat, wat ze ook deden het schip voer te snel en was te log om op tijd te draaien. Het enige dat ze konden doen was de schade zoveel mogelijk beperken. Het schip raasde met veel te hoge snelheid en massa langs de ijsberg en die vrat zichzelf in de stalen zijkant.

“Niets aan de hand” moeten ze gedacht hebben (we hebben allemaal de film gezien) de waterdichte compartimenten houden ons wel droog immers het schip kon niet zinken. Met alle techniek en knappe koppen die het bedacht hadden moest dat wel werken. De geschiedenis neemt het over en bewijst dat de knappe koppen het volledig mis hadden.

Langzaam maar zeker stroomde het schip vol en met man en macht probeerde de mensen aan boord zich in veiligheid te brengen. Te laat kwamen ze er achter dat er simpelweg niet genoeg mogelijkheden waren om van het schip af te komen. Die reddingsboten waren er wel maar niet genoeg voor iedereen .. het schip kon namelijk niet zinken .. toch? Wat moet je dan met reddingsboten. Berustend in hun lot zat de een terwijl de ander koste wat kost wilde overleven… de pogingen waren voor de meeste kansloos.

In het echte leven is het weinig anders, we varen zo hard als we kunnen en zijn er van overtuigd dat wat wij doen goed is. Ons schip kan niet zinken want wij zijn onzinkbare mensen. Vaak nemen we niet eens de moeite om de uitkijk op het kraaiennest van ons leven serieus te nemen of überhaupt te zien terwijl we weten dat de uitkijk er zit om ons te waarschuwen.

Verblind door carrière, uiterlijk vertoon, geld of puur egoïsme gooien we nog een extra schep kolen in onze levensmotor om nog harder te kunnen gaan. Uiteindelijk krijgt iedereen een ijsberg op zijn pad. De slimme persoon heeft aandacht voor zijn uitkijk en weet dankzij goed laveren een ramp te voorkomen. De ander let nergens op en vaart heads on het koude stuk ijs binnen. De rest probeert de botsing te voorkomen en sturen zich wild en lam… sommige slagen .. sommige falen.

De ijsberg slaat een gat in je romp, zij die oplettend waren zullen zien dat het gat ernstig is maar waar met vereende krachten en hard werken het gat nog zeker gedicht kan worden. Het zal een tijdje lekken en het vertrouwen in de romp zal niet meer zo zijn als daarvoor maar het schip kan een veilige haven vinden. De onoplettende kapitein knalt er boven op en zal in korte tijd kopje onder gaan. Afhankelijk van zijn of haar eigen doorzettingsvermogen en de omstandigheden is overleven wellicht mogelijk maar het schip is verloren voor eeuwig.

De mens die half oplet en op het laatste moment een ramp probeert te voorkomen zal apathisch staan te kijken naar het gapende gat in zijn of haar schip, wetende dat de schade te groot is om te repareren maar zonder de wetenschap dat het uiteindelijk het schip doet zinken. Lang zal die persoon twijfelen. te lang. Op zoek naar een reddingsboot en de gelukkige vinden die. Een boot die minder comfortabel is dan het schip, langzamer vaart en geen bescherming biedt uit het verleden maar.. ze varen nog en ze kunnen met een beetje geluk de weg naar het vaste land vinden. Wellicht opnieuw beginnen maar nooit meer onbezorgd varen zoals voorheen. Geen vertrouwen meer in “het onzinkbare schip”.

Zij die het redden en het vaste land weer bereiken moeten daar de balans opmaken. Ervaren wie en wat ze missen, wat met het schip ten onder is gegaan. Het is er nog maar onbereikbaar en uiteindelijk zal het vergaan tot bouwstof voor iets nieuws. Het gemis zal altijd een onderdeel blijven van hun leven en zal een zelfde gat slaan als de ijsberg in het schip. Een enkeling zinkt omdat die geen kans ziet het gat te dichten.

Verreweg de meeste blijven drijven, al is het soms met de neus net boven water. Al verliezen ze soms de wil om te blijven zwemmen in het koude water, wetende wat ze achterlaten. Zij kijken vaan naar het gat dat is gedicht en wat met de jaren steeds minder gaat lekken maar nooit helemaal dicht zal zijn. Ze kijken er met regelmaat naar en proberen te leren van de gebeurtenis en geven wat minder gas. Ze zijn uiteindelijk minder snel en voorzichtiger waardoor ze zichzelf ook een hoop ontzeggen. Niet de leuke dingen doen die onvoorspelbaar zijn, want voor je het weet drijft er een nieuwe ijsberg voor je schip.

Sommige blokken het compleet uit hun leven en zetten een denkbeeldige kast voor de plek waar een gat zit, doen alsof en nooit wat is gebeurt en kijken de andere kant op. Slot op de deur, don’t look back … vol gas vooruit…op weg naar de volgende ijsberg! Misschien zijn die mensen wel het gelukkigst….

misschien wel…