Iedereen heeft wel zijn dingetje, zo’n dingetje waarvan je denkt “zou ik de enige zijn?” Ik heb dat met stenen en zand. Zet mij aan het strand en voor dat je er erg in hebt zit ik met mijn handen in het zand te wroeten. Vaak begin ik met een poging om via het strand de bestelling bij de Chinees rechtstreeks op te halen in China. Ik ben er vooralsnog niet in geslaagd zo diep te komen.

Nadat de kuil is gegraven (Duits model) ligt er logischerwijs een stapel zand naast de kuil. Dat is van dat vaste zand dat nattig uit de grond kwam. Het lijkt droog maar als je er een paar keer met je vlakke hand op tikt komt het water weer naar boven (LEERMOMENT: capillaire werking! noteer dat). Maar naar verloop van tijd is het een harde bonk zand. Als je daar dan met je hand overheen gaat kun je het schaven. Gladmaken en modelleren.  Dan ga je weghalen, bijplaatsen, structuur aanbrengen, zand halen, schelpje zoeken en gereedschap. Voor je het weet ontstaat er iets uit die hoop zand. Soms een hond, dan een schildpad en ook wel eens een zeemonster. Ooit een gillend gezicht in een kuil gemaakt op het strand 🙂

Je weet dat het een zinloze actie is ondanks dat er best wel eens mensen voorbij lopen die je werk bewonderen of aangeven dat wat jij in je hoofd had er niet helemaal uitkwam als ze je hond een mooie “kwal” noemen. Maar zinloos is het want binnen enkele uren neemt het water weer bezit van het zand of de maatjes 44 stampen zonder enig pardon je kunstwerk plat als je net je hielen gelicht hebt. En toch blijf ik het doen, elke keer weer.. Vaak doen mijn kinderen ook mee en stiekem hoop ik dat ze dat later zullen herinneren!

Ik herinner me dat we vroeger naar Oostenrijk op vakantie gingen. Naar de bergen in de zomer (ja jeugd van tegenwoordig dat deden we vroeger en nee dan gingen we NIET skiën) Heerlijk ik ruik de lucht van de bergweide in de zomer.  De warmte, de zoemende insecten en het hoge gras. De cliché bellen op de koeien (die toen overigens nog gewoon bruin waren en niet paars) heerlijk. Het mooiste kado was om tijdens een van de vele berg bezoeken een stroom te kruisen. Sterker nog ik stuurde er vaak op aan. “Zullen we naar het stuwmeer gaan” vroeg ik omdat ik wist dat het stuwmeer gevoed werd door een prachtige rivier.

Aan de rivier dreef ik mijn ouders (en mee vakantie vierende kennissen) tot wanhoop. Een rivier en bakkie junior was weg.. aan de kant en steen voor steen de rivier in. Wat er ook gebeurde ik moest en zou de rivier stoppen of minimaal een ander verloop geven. Blaren op mijn vingers, blauw van het ijskoude water dat rechtstreeks van de Gletsjer naar beneden stroomde. Uren was ik bezig met stapelen van stenen .. net zo lang ik er van overtuigd was dat het water voor de stenen een halve meter hoger was dan er voor. Meestal uitte zich dat in het feit dat het pad waar de berg toerist normaal liep inmiddels was ingenomen door het water dat ik zo hard had proberen te stoppen in de rivier.  Het werd me niet altijd in dank afgenomen trouwens 😉

Rivieren groot of klein het maakte me niet uit. Sterker nog als het heel hard regent in Nederland en ik zie in mijn buurt dat het water in de goot naar de put loopt dan nog heb ik moeite om niet met een paar stenen aan de gang te gaan en dat water om te leiden of vast te houden. Tot wanhoop heb ik ze gedreven, een ieder die met mij aan het strand of rivier was… en ik hoop zo vurig dat het virus zich heeft genesteld op mijn kroost. Dat ook zij zand en stenen zullen gebruiken om tijdelijk iets te maken wat echt van hen is, gemaakt door hen met hulp van helemaal niemand. Mijn dochter is al vast begonnen 🙂