Ik zat van de week een herhaling van “Ik vertrek” te kijken. Een briljant programma op de publieke omroep. Het gaat over mensen die om wat voor reden dan ook hun spullen bij elkaar pakken en vertrekken naar het buitenland. Meestal is dat op zijn “Hollands” en vonden “ze” het niet echt nodig een aantal essentiële voorbereidingen te treffen. Zo kan het zo maar gebeuren dat de 3 weekse vakantie in Frankrijk reden is om de spullen thuis gedeeltelijk bij elkaar te pakken en de rest te verkopen om vervolgens, niet gestoord door enige vorm van kennis, een garnalen boerderij te beginnen in de Bourgogne. Want “dat hebben ze daar nog niet” is dan de overtreffende reden om zoiets te doen.

Naast het feit dat ze meestal wel weten hoe ze iets moeten doen als het gaat om het opzetten van een hotel, bed en breakfast of garnalenboerderij vergeten ze vaak iets heel belangrijks… de taal. Zo was er een gezin dat zich vestigde in Turkije.. een hotel beginnen.. en ja u raad het al, ze spraken geen woord Turks.

Deze aflevering ging over een man en vrouw die een bloemenzaak hadden in Nederland. Na heel veel jaren hard buffelen wilde ze het wel eens wat rustiger aan doen. De winkel en de openingstijden lagen hen zwaar. In Frankrijk hadden ze al een huis en ze hadden bedacht dat ze bloemen (uit Nederland) ook wel op de markt zouden kunnen verkopen. Ze spraken de taal ook een beetje en hadden rondgekeken op markten naar de aanwezigheid en kwaliteit van de bloemen.

Hoe dan ook met veel gedoe op markten, koelingen die niet klaar waren en aannemers die “komt goed morgen” gebruikten als “het is klaar als het klaar is” hadden ze op een gegeven moment wel een soort van modes gevonden. Ze draaiden iets beter dan break even en het werk en leven was veel minder jachtig dan voorheen. Met name de man was tevreden met zijn vrije tijd en het rustige leven in Frankrijk en het shot van hem werken in de tuin en samen op de veranda met de tekst “even een tukkie doen” deed vermoeden dat alles in orde was.

Het volgende beeld was er 1 van een Nederlandse straat… een Nederlandse winkel met bloemen. Ze waren teruggekomen. Terug van het “God in Frankrijk” gevoel. De reden was even gecompliceerd als dat hij simpel was…. Heimwee.

Ze vertelden dat na een half jaar dit fenomeen toesloeg als een sluipmoordenaar. Niet zozeer bij hem maar meer bij haar. Het vrat haar op en maakte haar langzaam kapot. Van vrolijke leuke aanpakken veranderde ze (naar eigen zeggen) in een slecht gehumeurde en nare vrouw. Ziek en zieker van de heimwee…

Ik herkende dat gevoel heel erg, je plant en doet en houd rekening met alles waar je rekening mee kunt houden alleen die ene factor is niet in te schatten. Heimwee is een raar iets, het holt je uit heel langzaam. Een knagend gevoel van binnen wat je in eerste instantie niet kunt plaatsen. Het komt en het gaat zonder dat je daar echt invloed op hebt. Het knagende gaat over in een constante aanwezigheid van ongemak, rusteloosheid misschien wel en waar je voorheen het gevoel nog wel weg kon denken blijft het nu de hele dag. En heel langzaam, ook voor je omgeving, verander je in een persoon die volledig anders is dan de persoon die je was.

Van vrolijkheid naar neerslachtigheid en van optimist naar pessimist. Heimwee is een niet mis te verstane kwaal die iedereen kan overkomen en meer is dan een “ach dat gaat wel over” dingetje! afhankelijk van het type heimwee dan he? Want heimwee naar de haardracht uit de jaren 80 is net ff iets anders als heimwee naar iets waar je heel erg gek op bent!