Al jaren lijd ik aan een vorm van hoogte angst. Kan er gewoon niet tegen al dat hoge gedoe, laat mij maar gewoon lekker laag bij de grond blijven. Vliegen heb ik geen moeite mee maar brrrr.. niet in een attractie te hoog. Daar komt bij dat dit getraumatiseerde watje ook nog eens moeite heeft met opgesloten zitten. Zo neem ik zelden de lift en al helemaal niet als het echt niet hoeft. Beter voor de gezondheid en beter voor mijn gemoedsrust.

Zo waren we gisteren in het Ponypark in Slagharen. Een park waar ik al kwam toen ik kleine jongen was. Dat park waar de tijd echt stil heeft gestaan (letterlijk en figuurlijk). De achtbaan ter plaatse keek me al een heel leven aan en al mijn vrienden van toen durfden er in.. Bakkie niet. Ik heb er gewoon niets mee dat over de kop gaan. De een ziet een geweldige rit en ik zie verroeste schroeven en slecht ingevette rails. Loszittende karretjes en hekjes die niet goed afsluiten zijn in mijn beleving schering en inslag. In gedachten lees ik het artikel weer van die ene vrouw die met karretje en al een vlucht ging maken op de kermis. Ze overleefde het voorval niet…

Enfin, gisteren tegen het einde van de dag liep ik met de hele familie wederom langs dat gedeelte van het park. Mijn zoon (13) zei dat het gaaf was de vorige keer dat hij met zijn moeder in de achtbaan was geweest. Stiekem vroeg hij zo of ik mee ging, niet door het direct te vragen maar door aan te geven hoe graag hij er in wilde.. met mij. In een vlaag van verstandsverbijstering zeg ik dat ik het doe tegen hem. Ogen zo groot als de pupillen van een gebruiker die shot 37 van de dag heeft gehad.. of ouderwetser gesproken ogen zo groot als schoteltjes keken mij aan.. “Echt???” vroeg hij met twijfel in zijn stem?

“Echt” zei ik..

Mijn reisgezelschap keek verwonderd daar dit niet was wat ze van mij verwachten… We sluiten aan in de rij en het is een lange rij. Eenmaal door het “hek of no return” sta ik naast mijn jongen en zie mijn lot voor me. Ik probeer me groot te houden en vertel met veel bravoure dat ik het best wel durf maar van binnen sterf ik minimaal 3 keer.

Het poortje gaat open.. er is geen ontkomen meer aan… ik ga zitten en Junior schuift naast me. Het hekje dat je in het karretje moet houden doe ik naar beneden en ik krijg amper adem. Het klinkt misschien overdreven maar het gevoel van vastzitten en je lot moeten ondergaan is niet mijn favoriete rol. Mijn hart slaat inmiddels 160 per minuut en ademen doe ik snel en oppervlakkig.

En dan.. gaan we omhoog… halverwege fluistert junior me nog even in dat hij het eigenlijk ook wel eng vind.. ‘WTF?????” waarom kom je daar nu pas mee aan wijsneus!!!!

No turning back… en voor de rest spreken de video beelden voor zich…..

(zag dat er nog iets niet helemaal goed was dus wellicht opent de player niet op mobieltjes.. excuus daarvoor!)