Vandaag was een bijzondere dag, terwijl ik “gewoon” mijn dag doorliep en de dingen deed die ik zou moeten doen net als ieder ander. Druk druk druk met van alles en nog wat. Aan het einde van de dag sloeg ik twitter er nog eens op na. Een klein beetje kijken wat er gebeurt was vandaag. Het vreselijke busongeluk waarbij zoveel kinderen omkwamen. Terug van een prachtige ski vakantie .. afschuwelijk en geen woorden voor. Hoe die ouders zich moeten voelen is onmogelijk in te denken.

Ook las ik dat winnidepoeh, een twitteraar uit mijn tijdlijn, vandaag heengegaan was. Ze had kanker en ze had al even geleden gehoord dat haar prognose slecht was. Modderde al maanden (zo niet langer) met ernstige gezondheidsproblemen. Een paar weken geleden nam ze het besluit te stoppen met het sleutelen aan haar lichaam. Geen chemo meer, geen medicijnen om het leven te verlengen. Reden was onder andere haar dochter wie al zo lang voor haar aan het zorgen was. Haar wens was dat haar dochter weer gewoon dochter kon zijn in plaats van verzorgster. Een bijzonder en moedig besluit wat me erg aangreep.

Gisteren is ze in slaap gebracht vanwege te veel pijn twitterde haar dochter nog.. en vandaag was het voorbij. Gek dat een persoon die je eigenlijk helemaal niet kent zo’n indruk op je kan maken. Ik wisselde tweets met haar en een DM links en rechts. Wist niet altijd goed wat te zeggen.. “goedemorgen”? Hoezo goedemorgen als je weet dat je gaat.. Worstelen met wat je zegt tegen iemand die zo ziek is.

Wat ze achterlaat is een onuitwisbare indruk op mij, gewoon om de nuchterheid die ze uitstraalde. Het mooie evenwicht tussen vrede met je lot en acceptatie van de consequenties. Wetende dat je kind alleen achter blijft.. ik durf er nog niet aan te denken.

Ik heb haar tijdlijn nog eens doorgelezen en een stil saluut gemaakt voor haar…

Ik heb je nooit echt gekend maar je hebt een onuitwisbare indruk achtergelaten.. dank daarvoor.

Twitter pagina van Winnidepoe