Vanmiddag toog ik met mijn dochter naar mijn moeder. Sinds ze aan de rolstoel gekluisterd zit gaan ze niet vaak meer mee. Tot voor een klein jaar geleden konden we nog lekker naar beneden en konden we in het restaurant gezellig een kopje koffie of fris doen. Voor de jongens was er dan altijd wel wat te doen. Er is een kleine weide met dieren achter of wat speelgoed in het huis zelf. Omdat we daar niet meer komen is het vaak alleen maar zitten en wat vertellen. Je kunt niet van kinderen verwachten dat ze dat leuk vinden.
Soms zijn ze zelfs een beetje bang, de bewoners kunnen soms heel naar uit de hoek komen of je zo maar in ene aanraken en dat vind niet elk kind leuk. Samen op weg naar mijn moeder, niet omdat ik het vroeg maar gewoon omdat ze uit zichzelf zei dat ze graag mee wilde gaan naar haar. Ze zat op haar vaste plekje te wachten op de minuten die voorbij gaan. Weinig interactie maar toen ze mijn dochter zag keek ze eerst een beetje verwonderd maar gaf haar daarna een hele dikke vette lach. Of ze wist dat het ook een beetje van haar was weet ik niet maar de kinderlijke onschuld was schijnbaar voldoende haar een emotie te ontlokken.
We hebben een beetje gezeten en tegen haar gepraat. Wat interactie met de mede bewoners gehad en mijn moeder een borrel laten drinken. Ze kreeg eerst limoncello maar haar gezicht sprak boekdelen.. dat was niet haar ding 🙂 Er was ook nog een lekkere zoete koffie likeur en dat was vroeger ook al wel besteedt aan haar. Ik geef haar een slokje en vraag haar of het lekker is. Ze laat het een aantal keer door haar mond gaan en slikt het door .. kijkt me aan en zegt “Ja.. lekker” wat zo’n beetje het meeste was wat ze had gezegd het afgelopen uur.
We geven haar een dikke knuffel en laten haar alleen. Op weg naar buiten probeert mijn dochter te verwerken wat ze heeft gezien en in de auto weet ze het.
“Pap, oma’s herinneringen zijn een soort goud en haar hersenen en mijn, en ze moet steeds dieper graven om bij haar herinneringen te komen he?”
Heel veel beter had ik het niet kunnen beschrijven en het valt me op dat kinderen zo snel aanpassen aan situaties. Zelfs als het hun oma aan gaat die hun niet meer begrijpt. “Mag ik de volgende keer weer mee pap?” vraagt ze me kort daarna nog een keer. Wie ben ik om dat te weigeren!
Wat heeft jouw dochter dat prachtig omschreven! Een filosoof had het niet beter gekund…
Kinderen en oma’s, tehuizen etc… Die van mij wilden ook liever niet mee naar mijn oma.. er hangt zo’n luchtje en ze wisten ook nooit wat te doen, namen DS-en mee of andere spelapparaten.
Fijn dat jouw dochter af en toe meewil, voor jou ook veel gezelliger, heb je in ieder geval wat te praten 😉
Ik hoop dat je nog vaak met je dochter naar je moeder kunt.
xx
Precies, ik weet dat nog wel van mij zelf vroeger. Mijn Opa wilde ik nooit mee terwijl ik bij mijn Oma (moeder van mijn moeder) altijd mee ging of zelf ging. Er is op mij ook nooit druk uitgevoerd en dat zal ik op mijn kinderen ook niet doen. Wel heel fijn om te ervaren dat de indruk die ze achter liet voldoende was voor hen zelf om mee te willen gaan!
wauw! Wat een diepzinnige dochter! Een mooiere omschrijving ben ik nog nooit tegengekomen. In dit geval zeker eentje met een gouden randje! Zeker koesteren die momenten. En mooi opgeschreven. Zo blijft een ongemakkelijke ziekte toch ‘bespreekbaar’.