Moederdag, een door de media overhypte dag in het jaar waar we de moeders met iPads moeten verwennen althans dat vinden de commerciële mensen. Vroeger, Opa verteld, was het gewoon een dag waar je stil (moest) staan bij het geweldige mens (in de meeste gevallen dan) dat je “je moeder” noemde. Op school werden de leraren en leraressen (noemden wij gewoon juf en meester) weken van te voren in stelling gebracht om een moederdag cadeau te maken.
Asbakken (ja dat kon toen nog he 🙂 ook voor moeders!) press papiers, enveloppe houders, gebreide ietsjes, tekeningen, eitjes, kleiwerkjes en natuurlijk de overbekende “handen op papier”. Croissants waren er nog niet in ingeblikte vorm en derhalve was het toast of gewoon speciaal brood dat de dag er voor gekocht was. Een ei bakken, verse sinaasappelsap persen en (in ons geval) klaarzetten voor het ontbijt beneden. Mijn vader (en moeder) hadden een hekel aan eten in bed omdat ze dan vaak ‘s avonds laat andermaal in de kruimels van de ochtend moesten kruipen of het bed moesten verschonen.. beide niet in de geest van Moeder dag waar de moeder dat nou eens een keer niet hoeft te doen.
Talloze werkjes heb ik gemaakt voor mijn moeder en veel vond ik er terug bij het opruimen van haar huis een ruim jaar geleden. Vond dat toch wel leuk, het gaf aan dat ze er blij mee was. Blij genoeg om ze een plekje te geven ergens. Dat dit uiteindelijk op zolder was waar, behalve de familie dwergmuis, verder niemand meer kwam maakt niet uit. Ik verdenk “ze” er trouwens gewoon van dat ze dachten “leg dat maar op zolder dan vinden ze het nog wel een keer als we er niet meer zijn… vinden ze leuk”
Moederdag dus, vanmorgen croissants uit blik, verse jus d’orange en tekeningen en andere verassingen. Even genieten voor moeder en net zoveel door trotse zoon!
Mijn moeder leeft ook nog en zoals de meeste wel weten heeft ze Alzheimer. Ze heeft geen notie van het leven om haar een laat staan dat het moederdag is. Toch maar was chocolaatjes gekocht voor haar en bij haar langs geweest. Een schril contrast met de moederdagen van weleer waar mijn voluptueuze moeder zich kon laten verwennen door hun kinderen om vervolgens de rest van de ochtend in de keuken, woonkamer en eetkamer te spenderen om de zooi die wij gemaakt hadden op te ruimen. Jammer eigenlijk dat die term “voluptueuze” tegenwoordig synoniem staat voor porno- of dating sites waar voluptueuze dames zich aanbieden voor dingen waar ik nog nooit van gehoord heb of doe alsof ik nog nooit van gehoord heb 😉
Klein wijfie in haar rolstoel en voor haar is het een dag als alle andere. Een grote dikke mist in het hoofd waar heel af en toe een vaag contour van de zon te zien is. Dat uit zich in een blik van verwondering, een snik, een lach of een woord.
Begin 2010 kwam ze “binnen” in het verpleeghuis en woog ze een goede 80 kilo. Ze was al aanzienlijk afgevallen van het thuis wonen zonder 24 uurs zorg. En hoe goed ik mijn best ook deed het was onmogelijk elke dag de hele dag in haat omgeving te zijn en het eten liep dan ook wel eens mis als ze dat vergat. Een jaar of 2 daarvoor woog ze nog tegen de 100. Ze was een maand of wat geleden in slechte doen en we dachten allemaal dat haar laatste weken aangebroken waren. At slecht of niet en viel nog meer af. Vandaag de dag weegt ze “slechts” 49,7 kilo… komende van een kleine 100 kilo.
Mager, kwetsbaar en met een dikke volle mist in haar hoofd hebben we wat tijd doorgebracht. Moederdag is het voor haar al lang niet meer en voor mij slechts een poging de dagelijkse sleur van hun bestaan te doorbreken.
49,7 kilo….
Memo, wat een prachtig en lief blog, als ik het lees is het net of ik diep verzonken ben in een boek…. De liefde voor je moeder, en de zorgen om, raken me…. Toch fijn dat je de dagelijkse sleur voor je moeder weer even hebt doorbroken, en hebt laten zien dat jij een fantastische zoon voor haar bent!! Liefs Els (twitter)
Menno, wat heb je moederdag mooi onder woorden weten te brengen. Ik hoop dat je het dagelijkse leven van jouw moeder een beetje hebt kunnen opvrolijken vandaag.
De helft van wie ze was, minder dan de helft van wat ze wist… Ik zag het bij mijn oma die vorig jaar overleden is. Ook zij had een maatje 50 toen ze in het verzorgingstehuis kwam (wel in een ”aanleun”, want ze wilde zelf de zorg inkopen, wilde baas zijn over haar eigen geld) en toen ze uiteindelijk overleed was ze vel over been. Iets wat ze zelf niet zag, want kleiner dan maat 44 mochten we toch echt niet voor haar kopen.
Mijn oma was bij vlagen echt dement, maar gelukkig meestal “bij de tijd”… Mijn moeder was ook heel erg bang dat haar moeder op een dag niet meer zou weten wie ze was. Oma overleed voor het zover was, 91 jaar oud; zo oud als mijn opa voorspeld had dat ze zou worden. Het is goed zo. Mijn moeder had vandaag haar eerste moederdag zonder zelf een moeder te hebben. Ik gaf haar een foto cadeau op canvas, een foto van haar en oma. Mama moest opeens even “plassen”…..
Geniet jij nog maar lekker van je moeder zolang je haar hebt Menno, bij de tijd of niet, je kunt je mama nog knuffelen en kussen.
Lieve groet, Thea
Mooi die foto, ik moest even wat wegslikken.
Goh Menno…
Jammer dat je Moederdag niet meer met haar kan delen…
Mogelijk om te moeten aanzien hoe ze toch steeds iets verder weg ‘drijft’.
Mooi beschreven weer door je!
Geniet van alle momenten dat je ze toch nog bij je in de buurt hebt!
Ze is er wel, maar ze is er niet meer…
Ik mis de mijne al 28,5 jaar…helemaal…
Toch raar, moederdag…
Lieve Menno,
Een mooi verhaal over een lieve moeder met een lieve zoon.
Ik herken veel in je verhaal. Mijn moeder is ook dement…
Ik was niet bij haar vandaag.
Jij wel.
Sterkte.
Yolande
Mooi Menno, een lach en een traan.
Zoals altijd (en wij weten dat) gaan die hand in hand.
Hoe zeer ik moederdag of al die gefabriceerde dagen ook verafschuw is moederdag iets bijzonders.
Koesteren Menno dat is het enige
Lieve Menno, jij bezorgt je moeder een fijne moederdag iedere dag dat je even bij haar langsgaat en haar sleur doorbreekt! Iedere moeder zou zich zo’n zoon wensen!
Respect weer voor je beeldend blog over moederdag .
Echter bij een moeder met dikke volle mist in haar hoofd (een rake typering)
Zo’n moederdag is net wat Ron hier schrijft iets bijzonders.
Je ervaart het bijzondere pas als een moeder er echt niet meer is.
Inderdaad koesteren die dagen en momenten want eigenlijk is het nu elke dag moederdag.
Ik vind de blogs over je moeder echt zo ontroerend. Mooi geschreven. Stuk voor stuk… Schril maar warm en vol liefde. Ga je ze bundelen? Eventueel als foto-album met verhalen? Waardevol document…
Dank je wel!!!!