Afgelopen Zondag 1 januari 2012, de dag dat per traditie het nieuwjaarsconcert komt en het schansspringen in Garmisch-Partenkirchen. Ik zat op de bank en moest terug denken aan de tradities die ik zelf in het leven heb geroepen.

Mijn ouder keken dat altijd vroeger. Mede omdat wij als gezin elk jaar (nou ja bijna elk jaar) op vakantie gingen naar Oostenrijk en het rijden langs Garmisch-Partenkirchen een ervaring en belevenis op zich was.

Ik keek mee als kleine jongen die moe op de bank zat, moe van het uit bed gehaald worden en meekijken met het vuurwerk van de nacht daarvoor.

Ik keek mee als jonge puber, compleet gaar op de bank na een heeeeele lange nacht met heel veel vuurwerk en kou, klaar om ronde 2 in te gaan en de restanten vuurwerk (want die zooi wil maar niet op) af te gaan steken ..

Ik keek mee als jong volwassene die compleet brak op de bank lag omdat de combinatie oliebollen, patat, shoarma, 5 glazen champagne en 17 bier blijkbaar meer kwaad deed dan je lief was…

Ik keek mee als samenwonende met nog een heel leven voor zich en vol met dromen en wensen!

Ik keek mee als man van

Ik keek mee toen ik mijn vader niet meer had en ik inmiddels vader was geworden

Ik keek mee als vader van uiteindelijk 3 kinderen

Ik keek mee als zoon van een moeder met Alzheimer

Zondag keek is als vader van 4, partner, zoon en gewoon omdat het een traditie is.. 🙂

Benieuwd hoeveel springers we nog mogen zien 🙂

Fijn 2012 🙂