Vanmiddag was ik samen met mijn dochter bij mijn moeder. Het was al weer even geleden dat ze mee was geweest en ze wilde Oma graag even zien. De glimlach van mijn moeder was metersbreed toen ze mijn dochter zag. Of het is omdat ze wat bekends ziet of omdat ze gewoon geniet van een jonge dame weet ik niet maar ze geniet.
Ze zit lekker met oma te keutelen en ik bekijk het van een afstandje. Op een goed moment vraag ik mijn dochter wat ze er nu eigenlijk van vind zo bij oma. Ze kijkt me even aan en antwoord resoluut: “Ik hoop dat ze gelukkig is en het fijn heeft hier…” Noem me sentimenteel en ouderwets maar ik vond dat zo mooi. Het was zo gemeend en oprecht. Ze weet nog een beetje hoe mijn moeder ooit was en probeert dat in haar gedachten te houden voor zolang ze dat kan.
Na een minuut of 5 waren mijn ogen weer droog genoeg om even naar ze te kijken en ik vroeg aan mijn moeder.. “Ma, ben je gelukkig?” Zonder enige twijfeling schudt ze nee en kijkt me aan. Ik vraag haar direct daarna of ze het hier wel fijn heeft en gelukkig schudt ze heel overtuigend “Ja”…
Wat moet ik daar nou op zeggen… Wat wijs van jouw dochter; gelukkig zijn en het fijn hebben…. is dat niet wat we allemaal graag willen?! Wat lief dat ze dat oma ook gunt en dat ze dat kan verwoorden, zo jong als ze is…
Een dochter om trots op te zijn!
zoals ik al op Twitter zei, mooie post… wat kunnen kinderen soms volwassen doen. Vandaag mijn dochter van 8: “Pap, laten we de catheter maar zonder verdoving doen, dan ben ik er van af.” En dat terwijl ze als de dood is voor naalden. Wat kun je daar als vader trots op zijn.
En wat een herkenbare reactie van je moeder…mijn oma zei vorig jaar “oud worden is helemaal niet zo leuk hoor”. Zij had ook Alzheimer. Sinds 20 augustus lijdt zij niet meer… en ik mis nog steeds de oma waar ik als klein jochie ging logeren, niet de oma die langzaam weggleed.
Mooi mooi mooi.